Vikan - 05.03.1970, Blaðsíða 39

ömurlegan morgun í lok
nóvembermánaðar fékk
liann þungt umslag með
póstinum frá mánaðarritinu
„Overland Monthly“. Hann
hafði sent þeim smásöguna
„í langfcrð“, skyldu þeir
liafa tekið hana? Handritið
var 5000 orð. Þeir borguðu
tíu dollara fyrir hver þúsund
orð. 1 umslaginu hlaut því að
vera ávísun á fimmtíu doll-
ara. Þá væri lionum borgið,
og hann gæti haldið áfram
rithöfundaferli sínum. Hann
hneig niður á rúmstokkinn
og opnaði umslagið með
skjálfandi höndum.
Það var engin ávísun i þvi.
Það var aðeins stuttort bréf
frá ritstjóranum, um að hon-
um fyndist sagan „nothæf“
og að hann myndi borga
finnn dollara fyrir liana við
birtingu. Fimm dollara fyr-
ir handrit, sem hann hafði
verið finnn daga að skrifa!
Með öðrum orðum, ekki
nema þessi venjulegi eini
dollar i daglaun, eins og
hann hafði fengið í niður-
suðuverksmiðjunni, striga-
verksmiðjunni, rafstöðinni
og þvottahúsinu. Hann hafði
verið auðtrúa heimskingi.
Hann hafði látið leika á sig.
Mánaðarritið horgaði ekki
einu sinni eitt lúsugt penny
fyrir orðið; það horgaði eitt
penny fyrir hver tíu orð! Af
þvi gat enginn lifað og þvi
síður séð fyrir fjölskvldu. Þó
að hann skrifaði stór og mik-
il listaverk og seldi allt, sem
kæmi frá svera, grófa blý-
antinum hans, væri það al-
gerlega vonlaust.
En seinna, þennan sama
dag skeði sá atburður, sem
lijargaði rithöfundinum Jack
London frá tortímingu, —
hann fékk annað hréf, í þetta
sinn frá „The Blaclc Cat“.
Hann hafði sent þeim sögu,
sem liann hafði skrifað á
liinum stutta, viðhurðarríka
tima milli þess sem liann var
i háskólanuin i Kaliforniu og
gufuþvottaliúsi Belmont liá-
skólans. „The Black Cat“
skiáfaði honum, að sagan
væri „nokkuð langdregin“,
en ef Jack vildi leyfa þeim
að stytta handritið, sem var
4000 orð. um lielming,
skyldu þeir strax senda hon-
um ávísun á f jörutíu dollara.
Já, þeir skvldu sannarlega
fá leyfi til þess! Það jafngilti
tuttugu dollurum fyrir hver
þúsund orð, eða með öðrum
orðum helmingi meira en
hann hafði húizt við. Hann
liafði þrátt fyrir allt ekki
verið gahhaður. Hann liafði
elcki verið neinn auðtrúa
heimskingi. Hann gat nú
unnið fyrir sér og sinum
með þeim störfum, sem hug-
ur lians stóð til. Undir eins
og hann liafði svarað, fékk
liann senda f jörutiu dollara.
Og það varð hin raunveru-
lega orsök þess að Jack
London varð rithöfundur, að
því er hann sjálfur sagði.
Hann leysti út lijólið sitt,
úrið og regnkápuna, borgaði
matvörukaupmanninum og
slátraranum. keypti miklar
hirgðir af mat, borgaði liúsa-
leigu fyrir tvo mánuði,
keypti sér notuð vetrarföt,
ritvélapappír, eitt knippi af
blýöntum og leigði sér rit-
vél. Um lcvöldið smurði
liann sér nokkrar hrauð-
sneiðar og morguninn eftir
fór liann að heimsækja Ma-
bel Applegarth. Þau lijóluðu
í gegnum Oakland og klifr-
uðu upp á bakkann í Berke-
ley, sem var þeim svo ást-
fólginn. San Francisco lá
eins og reykjarflóki uppi á
hæðunum, og flóinn breiddi
úr sér eins og voldugt liaf af
hráðnum málmi fyrir neðan
þau.
Á meðan Jack lá endilang-
ur í mjúku hávöxnu gras-
inu við hliðina á fyrstu kon-
unni, sem hann hafði nokkru
sinni elskað, sagði hann
lienni frá sögunum, sem
liann hafði selt. Mabel hróp-
aði upp yfir sig af lirifningu.
Jack laumaði handleggnum
um mitti liennar og dróg
liana til sín.
Þau Mabel og Jack voru
algerar andstæður. Hann var
sterkur fyrir, þar sem hún
var veiklunduð. Hann gerði
gys að þeim liáttum og sið-
venjum, sem hún byggði líf
sitt á. Á meðan hann hafði
lo. tbi. VIKAN 39