Vikan - 30.04.1970, Blaðsíða 20

Ný og skemmtileg framhaldssaga
2. hluti
Jfytumv
ket?aralega ttgn
HUGO M. KRITZ
Á nokkrum klukkutímum tók
líf Millyar miklum breytingum.
Hún var ástfangin, innilega ást-
fangin. Og þessi furðulegi mað-
ur, sem kallaði sig Jóhann
Orth, sagðist líka elska hana ..
Reyndar hafði Jóhann Salvator, erkiher-
togi hugsað sér að fara strax heim úr veizl-
unni þegar hann kom auga á Fabbri barón,
sem var yfirmaður leyniþjónustunnar, og
hann sjálfur hafði mestu andstyggð á. En svo
sá hann að Berta Lindt kom með þessa
óvenjulega fallegu stúlku, sem hneigði sig
virðuglega fyrir Makart. Þetta var eitthvað
svo hjartnæm sjón, og hann sá strax að unga
stúlkan hlaut að vera mjög barnaleg og sak-
laus. Svo var barón Fabbri þarna viðbúinn
og flýtti sér að draga sig í hlé með þessari
saklausu dúfu, eins og hann hefði einkarétt
á henni. Það var ekki erfitt að geta sér til
um tilgang hans. Og hann þekkti til Bertu
Lindt, hún var einhver kaldrifjaðasta gleði-
konan í allri Vínarborg.
Jóhann Salvator ætlaði sér að sjá hvernig
þetta færi. Gat það verið að honum skjátl-
aðist í áliti sínu á stúlkunni, gat svona sak-
leysisleg framkoma verið einhver dulbún-
ingur, var hún ekki eins saklaus og hún leit
út fyrir að vera? Hann fann það með sjálf-
um sér að honum skjátlaðist ekki....
— Þú getur fengið allt sem hugur þinn
girnist, hvíslaði Fabbri í eyrað á ungu stúlk-
unni, — fína íbúð, glæsilegan vagn. Það var
ekki nauðsynlegt að þú elskir mig, ljúfan
mín, — þú átt aðeins að vera svolítið nota-
leg við mig, og vera alltaf viðstödd, þegar
ég þrái þig.
Hann sagði ekki „náðuga ungfrú" lengur,
nú var það „litla ljúfa“, og hann þúaði hana.
Það gat auðvitað verið vegna þess að hann
vr svo gamall, hann gæti vel verið faðir
hennar. Það hringsnerist allt fyrir Milly. Hún
drakk og hló, án þess að vita hversvegna.
— • Ég hefi íbúð heima hjá mömmu, og ég
kæri mig ekki um vagn, mér þykir svo
gaman að aka í stóru hestavögnunum.
Skyndilega varð dimmt í salnum. Rauður
liósgeisli féll frá loftinu á lítinn blett á gólf-
inu. Hljómlistin varð æ háværari og hljóð-
fallið hraðara. Reykelsisilm lagði úr stórum
kerjum og reykurinn frá þeim leið upp í
loftið. Skyndilega hlupu þrjár stúlkur fram
á gólfið og tóku að dansa villimannlegan
dans, svo bættust aðrar þrjár við. Þetta var
eins og hringiða að liðugum líkömum, einna
líkast nornadansi.
Milly glennti upp augun. Hún hélt sig vera
að dreyma. Stúlkurnar voru naktar. Og þetta
voru sannarlega ekki hefðarmeyjar, ekki
neinar greifafrúr. Milly sá nú að þetta voru
stúlkurnar frá ballettinum, þær léttlyndustu.
Milly fannst sem sér hefði verið rekinn
kinnhestur. Á einni svipan hurfu öll áhrif frá
víninu, hún skammaðist sín og henni fannst
hún hefði verið auðmýkt. Ó, hve heimsk hún
hafði verið!
— Nú verður þú líka að fara úr fötunum.
Hún fann hönd Fabbris á hné sér. — Ég vil
sjá þig nakta. Þú færð hundrað gyllinni á
stundinni!
Hún ýtti honum frá sér og ætlaði að standa
upp. Þá beygði Berta Lindt sig yfir hana
aftan frá.
— Vertu ekki að gera þig merkilega Milly,
— komdu þér úr druslunum. Það verður ekki
gerð nein undantekning með þig.
— Ég fer ekki úr fötunum, madame!
— Auðvirðilega gæs, hvæsti Berta. — Til
hvers heldurðu að ég hafi tekið þig með
mér hingað? Til að leika barónsfrú? Komdu
þér strax úr görmunum!
— Nei! Nú þaut Milly upp af legubekkn-
um. — Ég vil fara heim!
— Þú verður hér! Og þú ....
— Láttu hana vera, Berta. Barón Fabbri
var staðinn upp. Rödd hans var ísmeygileg.
— Ef hún vill það ekki, þá vil ég ekki láta
þvinga hana. Ég skal aka henni heim...
Hann bauð Milly arminn. Það virtist enginn
hafa tekið eftir þessu millispili í hálfdimmu
horninu. Hljómsveitin var hávær og allir
störðu á nöktu stúlkurnar á gólfinu.
Milly hríðskalf. Hún var þakklát barón-
inum fyrir það að koma henni burt frá þess-
um ófögnuði.
Þung flauelstjöldin féllu að baki þeim og
þau gengu eftir teppalögðum ganginum fram
í marmaraforsalinn. Þá dró Fabbri eitt af
veggtjöldunum til hliðar, það var enginn
veggur bak við. Milly sá inn í lítinn klefa
eða stúku, þar sem fullt var af hægindum
og silkisessum, þetta var regluleg ástarhola.
Hún vék sér ósjálfrátt undan — en of seint.
Fabbri greip til hennar og ýtti henni niður í
sessurnar. Á næsta augnabliki lá hann við
hlið hennar, og fór að rífa af henni kjólinn.
-- Komdu nú, láttu ekki eins og flón.
Hún ætlaði að öskra, en hann greip um
munn hennar og hélt henni fastri. Heitum
andardrætti hans sló fyrir vit hennar.
— Skinnheilaga fífl, ég skal kenna þér,
það skal ég ....
En það sem nú skeði, skeði í einni svipan.
Fabbri var lyft upp. Ungur maður stóð í
miðjum klefanum, eins og hann hefði sprott-
ið upp úr gólfinu, og um leið og hann hafði
kippt Fabbri á fætur, rak hann hnefann í
andlitið á honum.
Fabbri datt aftur fyrir sig niður á sess-
urnar. — Djöfulsins sk... öskraði hann í
fallinu. En „skepnan' greip um háls hans.
Allt í einu varð honum ljóst hver skepnan
var.
Jóhann Salvator, erkihertogi rétti Milly
höndina og reisti hana upp.
Hún starði undrandi á unga manninn, henni
var varla ljóst hvað skeð hafði. Frá veizlu-
salnum heyrðist ögrandi hljóðfærasláttur og
taktfast lófatak.
— Komið með mér, ungfrú. f forsalnum
lét hann ná í yfirhafnir þeirra og vafði sjal-
inu um axlir Millyar. Þjónninn opnaði fyrir
þeim málmslegnar dyrnar og vorloftið kom
á móti þeim.
— Þetta er dásamlegasta augnablik á ævi
minni sagði Jóhann Salyvator, þegar hann
sat við hlið Millyar í vagninum. Hann hló
glaðlega. — Mig hefir lengi klæjað í fing-
urna eftir að berja þetta smetti... Þér hafið
vonandi ekki orðið fyrir miklum óþægindum
ungfrú ...?
20 VIKAN