Vikan - 26.08.1971, Blaðsíða 21

Laura-Louise sagði: Góður vinur
okkar bjó til keðjuna. Hann er tannlæknir á eftir-
launum og stundar
gull- og silfursmíði í frístundum. Þú hittir
hann áreiðanlega hjá Minnie og Roman eitthvert
kvöldið, því að þaS er alltaf
svo gestkvæmt hjá þeim. Þú átt áreiðanlega
eftir að hitta alla vini þeirra, alla vini OKKAR,
bjórglas. Hún hafði lesið leik-
ritið og fannst lítið til um. Það
gengi áreiðanlega skammt, og
Donald Baumgart næði aldrei
nokkurri frægð, því lofaði hún
Guy.
— Frú Castevet var hér í
dag og bauð okkur í mat, sagði
hún síðan og leit á Guy. —• Ég
sagðist þurfa að spyrja þig, en
sagði að við kæmum sjálfsagt.
— Drottinn minn Ro, sagði
Guy, — það gerum við von-
andi ekki, eða hvað? Ef við
förum að umgangast gömul skör
eins og þessi, fáum við ekki
stundlegan frið fyrir þeim.
— Ég sagði að við kæmum
áreiðanlega. Hana langaði svo
til þess.
— Jæja þá, andskotinn, sagði
Guy. — Ætli við förum þá ekki.
— Neinei, því þá það? Við
þurfum þess ekki. Ég var búin
að kaupa í matinn þegar hún
kom, svo þetta er ekkert vanda-
mál.
—- Við förum. Það verður þá
góðverkið okkar þennan dag-
inn.
— Allt í lagi, en ekki nema
þú viljir. Og við skulum gera
þeim fyllilega ljóst að það verði
í fyrsta og síðasta skiptið.
— Einmitt.
Frú Casfevet lauk upp fyrir
þeim, nýpúðruð og með kinna-
lit. Hún tók á móti þeim bros-
andi, klædd ljósgrænum silki-
kjól og rauðri svuntu. — Þið
komið alveg mátulega, sagði
hún. — Labbið þið inn, Roman
er einmitt að blanda Vodka
Blushes. Ó, hvað ég er fegin að
þið komuð, Guy. Eg skal svo
sannarlega segja vinum mínum
að Guy Woodhouse hafi borðað
hjá mér í eigin háu persónu!
í stórum forsal var aflangt
borð með hvítum, bróderuðum
dúk, og lagt á það fyrir fjóra.
Diskarnir áttu alls ekki við
dúkinn, og hjá þeim glitraði á
drifið borðsilfur. Til hægri úr
forsalnum var gengið inn í dag-
stofu, sem var að minnsta kosti
helmingi stærri en dagstofa
þeirra Guy og Rosemary, en
annars mjög iík henni. En her-
bergi þetta var undarlega búið
húsgögnum. Við arininn var
sófi fyrir tvo og lampaborð og
nokkrir stólar, en andspænis
þessu var kraðak af húsgögn-
um, sem settu eins konar skrif-
stofusvip á þann hluta stofunn-
ar. Þar var skápur, bridsborð
með blaðastöflum á, yfirfullar
bókahillur og ritvél. Teppi var
yfir allt gólfið, þykkt og glæ-
nýtt, og sáust á því för eftir
ryksuguna. Á því miðju stóð út
af fyrir sig lítið, kringlótt borð
og á því lágu eintök af Life,
Look og Scientific American
Frú Castevet lét þau setjast
í tveggja manna sófann, og
þegar þau voru setzt kom herra
Castevet inn. Hann hélt á litl-
um bakka með fjórum hana-
stélsglösum, sem voru svo
barmafuli að út af flóði. Vökv-
inn í þeim var í skærum lit.
Rosemary tók eitt glasið og
þakkaði fyrir sig. Frú Castevet
flýtti sér að leggja pappírsser-
víettu á hné henni.
— Þetta lítur glæsilega út,
sagði Rosemary, þegar hver
hafði tekið sitt glas.
— Það er mjög vinsælt í
Ástralíu, sagði herra Castevet.
Hann lyfti glasi sínu. — Skál
fyrir gestunum, sagði hann. —
Velkomin til okkar! Hann drakk
og reigði höfuðið með gagnrýn-
issvip, annað augað hálflokað.
Vökvinn rann út af glasinu hans
og perlaði á teppinu.
Frú Castevet svelgdist á og
hóstaði. — Gólfteppið! hóstaði
hún og benti.
Vodka Blushes var bragð-
sterkt en hreint ekki slæmt.
■—■ Eruð þið áströlsk? spurði
Rosemary.
— Onei, sagði herra Caste-
vet. — Ég er héðan úr New
York. En ég hef verið í Ástra-
líu. Ég hef verið alls staðar.
Bókstaflega alls staðar. Hann
smjattaði á drykk sínum, sat
með fætur krosslagða og aðra
hönd á hné sér. Hann var í
svörtum inniskóm með dúsk-
um, gráum buxum, hvítri
skyrtu og bindið blá- og gul-
röndótt. — f hverri einustu
álfu, hverju einasta landi, sagði
hann. — Hverri einustu stór-
borg. Nefnið bara hvern stað
sem þið viljið og þið skuluð
sanna til að ég hef verið þar.
Guy sagði: — Fairbanks, Al-
aska.
— É’g hef verið þar, sagði
herra Castevet. — Eg hef ver-
ið alls staðar í Alaska. Ég var
þar fjóra mánuði 1938, og ég
hef komið þar við á leið til
Austurlanda fjær.
— Ferðuðust þér í viðskipta-
erindum? spurði Rosemary.
— Bæði í viðskiptaerindum
og mér til skemmtunar, sagði
hann. — Ég er sjötíu og níu
ára og hef ferðazt stað úr stað
síðan ég var tíu ára.
—■ Hvert var starf yðar?
spurði Guy.
— Allt mögulegt, sagði herra
Castevet. :— Ég verzlaði með
ull, sykur, leikföng, vélahluti,
sjótryggingar, olíu . . .
Bjalla hringdi í eldhúsinu. —
Steikin er tilbúin, sagði frú
Castevet. — Takið drykkina
með ykkur á borðið. Roman,
taktu pilluna þína.
— Faðir minn var leikstjóri,
sagði herra Castevet, — og í
bernsku lifði ég innanum mestu
leikara samtímans. Ég þykist
því hafa talsvert vit á leikur-
um. Þér hafið mikla möguleika,
Guy. Það sér maður meira að
segja í sjónvarpinu, og þar eig-
ið þér eftir að komast langt,
svo framarlega sem þér fáið
eitthvert þessara tækifæra, sem
jafnvel miklir leikarar þurfa í
upphafi. Eruð þér að æfa eitt-
hvað eins og er?
— Ég hef von um nokkur
hlutverk, sagði Guy.
— Aldrei skal ég trúa að þér
fáið þau ekki, sagði herra Cas-
tevet.
— En því get ég trúað, sagði
Guy.
Þau fengu heimatilbúið pæ í
eftirrétt, og þótt það bragðað-
ist betur en steikin og græn-
metið, fannst Rosemary það
óþægilega sætt. En Guy hrós-
aði pæinu á hvert reipi og fékk
sér aftur á diskinn. Hann er
sennilega að leika, hugsaði Ro-
semary. Geldur smjaður með
smjaðri. Framháld. á næstu síSu.
34. TBL. VIKAN 21