Vikan - 26.08.1971, Síða 47

í sömu svifum kom Sand-
er gangandi eftir stignum,
sem lá upp að tjaldinu, al-
veg eins og ég liafði séð
hann koma fyrir tuttugu
mínútum síðan. En nú hélt
liann ekki á neinu“.
Þannig var frásögn Tilt-
inans, og er hann liafði
lokið henni, kveikti hann
sér i vindli. Formaðurinn
leit í kringum sig ráðleys-
islega. Við liorfðum jafn
ráðleysislega á hann. Hvað
áttum við að halda?
Eins og ég sagði áðan, þá
voru það tveir menn, sem
þetta kvöld áttu að segja
sögu sína. Annar þeirra
var Tiltman. Formaðurinn
leil nú til hins, sem ennþá
liafði ekki mælt orð af vör-
um og ekki var búið að
kynna.
„Þá er komið að yður,
herra minn“, sagði formað-
urinn kurteislega.
„Þakka yður fyrir“,
sagði maðurinn og ræskti
sig. „Jæja, vinir mínir,
saga mín er nú fljótsögð.
Ég heiti Sander. .. .“
Það var þetta. sem kom
fyrir um kvöldið, en það
eru enn þá nokkrir félags-
menn, sem eru i vafa um,
að formaðurinn hefði átt
að veita þeim Tiltman og
Sander inngöngu. Að vísu
liöfum við fengið staðfest-
ingu á því, að þeir eru báð-
ir góðir og gegnir vísinda-
menn, sem hafa á sér á-
gætis orð, en samt. ...
☆
DYRNAR LOKAST
Framhald af bls. 18.
varð nær samstundis heimsfrægur
og kallaður „svar Ameríku við
hinum brezka Mick Jagger". Kyn-
ferðistákn var Morrison líka kall-
aður og sitthvað fleira, en þessi
bylgja fór af stað þegar fyrsta
tveggja laga plata hljómsveitar-
innar, „Light My Fire", kom á
markaðinn — eins og getið var í
upphafi. A sviði var hann mjög
æstur og skók sér öllum til, [
svörtum leðurjakka og níðþröng-
um, svörtum vinylbuxum. Stund-
um átti hann það til að stökkva
að hljóðnemanum, loka augunum
og standa með opinn munninn
eins og hann ætlaði að syngja —
en svo lokaði hann munninum
aftur.
í þá daga lýsti hann sér og
hljómsveit sinni sem „erótískum
pólitíkusum". Textarnir voru full-
ir af spennu og óþolinmæði: „Við
viljum heiminn og við viljum hann
núna . . . Hættið við áskrift mína
að upprisunni (Cancel my subs-
cription to the resurrection)".
En Morrison átti sínar hljóðlátu
og blíðu hliðar. Það er ekki lengra
en ár síðan hann sagði blaða-
manni nokkrum, að hann vildi
heldur kalla sig Ijóðskáld en mú-
síkant. Rokk & roll er dautt fyrir-
bæri, sagði hann, eða allavega um
það bil að verða það og honum
þótti leiðinlegt að hafa verið hluti
af því. Hann vildi bara verða
skáld.
Einn beztu vina hans og sam-
herja í Ijóðagerð, skáldið Michael
McClure, hefur til dæmis sagt frá
viðbrögðum Morrisons þegar hann
fékk [ hendurnar fyrsta eintakið
af bók eftir sig (Jim). Bók þessi
var í tveimur hlutum; hét sá fyrri
„The Lords" og voru það Ijóð og
hinn hét „The New Creatures",
sem voru stuttar hugleiðingar og
ritgerðir.
„Það var eitt af þeim fáu skipt-
um sem ég sá Jim gráta," segir
McClure. „Hann sagði: ,Þetta er
í fyrsta skipti sem ekki er reynt
að snúa á mig,' og meinti að þetta
væri hans eigið verk og ekki eitt-
hvað sem hann hefði þurft að
semja um framleiðslu á."
Þrátt fyrir að fréttirnar um and-
lát Morrisons hefðu verið mikið
áfall fyrir aðdáendur hans, hafa
flestir vinir hans og samstarfs-
henn sagt, að fréttin hefði ekki
komið þeim á óvart.
„Ég reiknaði aldrei með að Jim
myndi lifa mjög lengi miðað við
þá spennu sem hann lifði í," sagði
McClure.
Blaðafulltrúi Morrisons, Bob
Gibson, sagðist hafa vitað um
fréttirnar um leið og hann hefði
heyrt að Siddons væri að hringja
frá París og það sama hafa aðrir
sagt.
Þrátt fyrir að Morrison hefði
hingað til haft hesta heilsu, hafði
hann verið heilsutæpur síðustu
mánuðina og síðasta mánuðinn
vissi fólk að hann hóstaði oft
blóði. Þá hafði hann búið marga
vini sína undir dauða sinn með
því að segja þeim að hann reikn-
aði ekki með að lifa lengi.
„Hann segir að andi sinn fari
svo langt út frá líkamanum," sagði
kona hans einu sinni, ,,að hann
er hræddur um að einn góðan
veðurdag komi hann ekki aftur."
Jim Morrison hafði átt við ein-
hverja öndunarerfiðleika að stríða
og hafði gengið til læknis. Laug-
ardaginn 3. júlí vaknaði hann
veikur og var sóttur til hans lækn-
ir. Hann veitti ýmis ráð en Morri-
son leið illa allan daginn og um
kaffileytið ákvað hann að fara í
bað og sjá til hvort það hressti
sig ekki upp. Pamela fann hann
látinn í baðkarinu.
Arið 1967 kom út lag með
Doors sem bar nafnið „The End"
og sagði Morrison þar: „This is
the end, beautiful friend . . ."
Hann sá endalok sín fyrir.
„Það eru til verri hlutir en að
deyja," sagði McClure, sem eitt
sinn skrifaði kvikmyndahandrit
með Morrison. „Ég á svo sannar-
lega eftir að sakna hans, en hann
var búinn að lifa sínu l(fi. Það var
ekki margt sem hann hafði ekki
gert."
☆
MIDDLE OF
THE ROAD
Framhald af bls. 19.
þau höfðu aflað sér dágóðra vin-
sælda. Þá léku þau Suður-Ame-
ríska tónlist — og kölluðu sig Ca-
racas. En þegar þau héldu til Lon-
don breyttu þau nafni hljómsveit-
arinnar í Middle of the Road. (A
rriiðri götu), þar sem þeim þótti
það dæmigert fyrir þá tónlist sem
þau tóku að leika, sittKtið af
hvurju. „Við erum alls ekki ein-
göngu með lög eins og „Chirpy
Chirpy Cheep Cheep", heldur líka
þungt rokk og þess háttar," segir
Ehic.
Nú er spursmálið fyrir hljóm-
sveitina að koma fljótlega með
aðra plötu, til að fylgja vinsæld-
unum eftir. Ekkert er líklegra
en það verði annað lag frá Lally
Stott. Ef illa gengur verður hljóm-
sveitin gleymd eftir hálfan mán-
uð.
FJAREIGANDINN og
ÚTGERÐARMAÐUR-
INN NÍARKOS
Framhald af bls. 15.
og í faðmi ástkvenna sinna.
Mörgum þykir slíkur maður ó-
líklegur til að mölva rifin í
eiginkonu sinni með hnúum og
hnefum. En Evgenía Níarkos
var rækilega rifbrotin.
Sta\mos Níarkos klæðist helzt
gráum og dimmbláum fötum,
sniðnum og skornum af dýrustu
herraklæðskerum Lundúna.
Hann nærir sig einnig að hætti
fáguðustu aðalsmanna. Hann
— Héðan í frá reykið þér að-
eins hálfan vindil á dag!
borðar ekki til að seðjast, held-
ur til að dilla bragðkirtlum sín-
um með gómsætustu og fágæt-
ustu réttum. Hann berst mik-
ið á, en aldrei á kauðalegan og
ósmekklegan hátt. Hann á
glæsihús og íbúðir í Lundúnum,
París, New York, Aþenu, lands-
setur í St. Moritz og eyna Spet-
sópúla í gríska hluta Miðjarð-
arhafs.
Hann heldur um hundrað
þjóna og lætur þá alla ganga
með hvíta hanska. Sendisvein-
ar og dyraverðir á skrifstofum
hans eru líka allir með hvíta
hanska og einkennisklæddir.
Níarkos hefur slíka elsku á
hvítum hönskum, að naumast
er einleikið. Sálfræðingar út-
leggja það þannig, að hér sé
um að ræða mann, sem hafi í
bezta lagi stjórn á sjálfum sér
og forðist eins og heitan eldinn
hverskonar tilviljanir eða upp-
ákomur í skiptum við annað
fólk. Þeir, sem með engu móti
geta sætt sig við þá tilhugsun
að Níarkos hafi sjálfur sálgað
konu sinni, benda á þetta með-
al annarra röksemda. Slíkum
manni, segja þeir, væri trúandi
til að eitra fyrir fólk og skjóta
það, en ekki berja það með
berum höndunum eins og hver
annar durgur.
Dæmigert fyrir Níarkos er
að lystisnekkja hans gengur
ekki fyrir vél, heldur seglum.'
Þeir sem bezt hafa vit á
skemmtisiglingum segja að
munurinn á þessu tvennu sé
eins og á Stradivaríusi og venju
legri fiðlu — seglsnekkjunni
auðvitað í vil. Seglsnekkja
Níarkosar er meðal þeirra fall-
egustu í heimi. Hún ber heitið
Creole, er fimmtíu og tveggja
metra löng og hefur þrjátíu og
34. TBL. VIKAN 47