Vikan - 26.08.1971, Blaðsíða 34

lega haft. Hún var svo stolt af
honum — þetta var það fyrsta,
sem nokkur hafði gefið henni.
Rosemary dró keðjuna fram-
yfir höfuð sér, lagði kúluna í
lófann og virti hana fyrir sér.
— Ætlarðu ekki að bera
hana?
— Það er fýla af henni, sagði
Rosemary. — Það heitir tann-
isrót. Hún rétti fram höndina.
— Frá þessu fræga gróðurhúsi
hennar.
Guy þefaði og yppti öxlum.
— Lyktin er ekki sem verst,
sagði hann.
Rosemary gekk inn í svefn-
herbergið og dró út skúffu í
snyrtiborði sínu, en þar hafði
hún litla öskju og geymdi í
henni allt mögulegt. Hún stakk
verndargripnum í öskjuna og
ýtti skúffunni inn.
Um nóttina vaknaði Rosema-
ry og sá að Guy sat uppi við
hlið hennar í myrkrinu og
reykti. Hún spurði hvers vegna
hann gerði svo.
— Það er ekkert, sagði hann.
— Ég get bara ekki sofið.
Rosemary hélt að sögur Ro-
mans af gömlum leikhússtjörn-
um gerðu hann þunglyndan með
því að minna hann á, að hann
hafði ekki fyllilega slegið í gegn
ennþá. Fúsleiki hans til að
heyra fleiri sögur af því tagi
hlaut að vera eins konar sjálfs-
kvalasýki.
Hún strauk handlegg hans og
sagði honum að taka öllu ró-
lega.
— Þú ert sá bezti, sagði hún.
— Það ertu. Það gengur áreið-
anlega vel. Þú neyðist til að
læra karate til að verjast ljós-
myndurunum.
Hún sá hann brosa í glætunni
frá sígarettuglóðinni.
— Það kemur áreiðanlega að
því einhvern næsta daginn,
sagði hún. — Þú færð eitthvað
stórt. Eitthvað sem þér sæmir.
— Ég veit, sagði hann. — Og
sofnaðu nú, elskan.
—■ Vektu mig ef þú getur
ekki sofið. Ég elska þig.
— Ég elska þig, Rosemary.
Nokkrum dögum síðar kom
Guy heim með tvo miða á laug-
ardagssýningu á Fantastics. Do-
minick, söngkennarinn hans,
hafði fengið honum þá. Guy
hafði séð uppfærsluna og Ro-
semary hafði hugsað sér að sjá
hana líka. — Taktu Hutch með
þér, sagði hann. —- Þá fæ ég
tíma til að æfa.
Hutch hafði líka séð leikinn
svo að Rosemary tók mcð sér
Joan Jellico, sem trúði henni
fyrir því að þau Dick ætluðu
að skilja, þar eð þau ættu ekki
annað sameiginlegt en heimil-
isfangið. Fréttin kom illa við
Rosemary. Guy hafði verið
undarlegur og utan við sig síð-
ustu dagana. Lokaður inni í
einhverju, sem hann hvorki
vildi losa sig frá eða trúa henni
fyrir. Höfðu Joan og Dick byrj-
að að fjarlægj'ast hvort annað
á sama hátt?
En þegar Rosemary kom
heim, kom Guy út úr steypi-
baðinu, fjörlegri og glaðari en
hann hafði verið alla vikuna.
Rosemary batnaði í skapi.
— Þessi skrattans tannisrót,
sagði Rosemary. Allt svefnher-
bergið þefjaði af henni. Bitur
lyktin hafði meira að segja
þrengt sér inn í baðherbergið.
Rosemary náði í umbúðapapp-
ír fram í eldhús. margvafði
verndargripnum inn í papnír-
inn og gekk frá sem tryggileg-
ast.
— Lyktin hlýtur að dofna
eftir nokkra daga. sagði Guy.
— Það ætla ég að vona, sagði
Rosemary. — Ef ekki, þá hendi
ég gripnum og segist hafa týnt
honum. Hún sprautaði vellykt-
andi út í loftið.
Þau elskuðust — Guy var
villtur og sótti fast að henni —
og á eftir heyrði Rosemary að
veizla stóð yfir hjá Minnie og
Roman. Söngurinn var falskur
eins og fyrri daginn og minnti
óljóst á messusöngl, og undir
og saman við var leikið á flautu
eða klarínett.
Guy hélt áfram að vera fjör-
ugur og uppveðraður allan
sunnudaginn. Hann setti hillur
í fataskápinn í svefnherberginu
og bauð fjölda fólks í hóf. Á
mánudaginn málaði hann hill-
urnar og gerði gagntilboð varð-
andi söngkennslu, beið svo
spenntur eftir að hringt yrði og
tók símtólið alltaf upp áður en
fyrstu hringingu var lokið.
Klukkan þrjú var hringt og
Rosemary heyrði hann segja:
— Nei, drottinn minn, það
er ómögulegt. Aumingja strák-
urinn.
Hún gekk til svefnherbergis-
dyranna.
— Guð minn góður, sagði
Guy.
Hann sat á rúminu með sím-
ann í annarri hendi en dós með
liteyði 1 hinni. Hann leit ekki
á hana.
— Og þið vitið ekki hver
orsökin getur verið? sagði hann
í símann. Hann hlustaði og
rétti úr sér þar sem hann sat.
— Já, það er ég, sagði hann,
og bætti við: — Já, ég vil það.
Mér býður við að fá það á þenn-
an hátt, en ég . . .
Hann hafði fengið það. Stóra
hlutverkið, sem hann hafði beð-
ið eftir. Rosemary hélt niðri í
sér andanum og beið.
Hann lagði á og lokaði aug-
unum. Sat svo um stund hreyf-
ingarlaus með höndina á sím-
tólinu.
— Hvað var það? spurði hún.
Hann • deplaði augunum og
kom aftur til sjálfs sín. — Don-
ald Baumgart, sagði hann. —■
Hann er orðinn blindur. Hann
vaknaði í gær og — og — hann
sér ekkert .
Frh. í n. bl.
HEIMSINS
HÆTTULEGASTA
BORG
Framháld aj bls. 7.
barka skipstjórans og neyddu
hann til að afhenda þeim inni-
haldið úr peningaskáp skips-
ins, sem nam nærri tvö hundr-
uð þúsund krónum. Síðan
bundu þeir hendur hans á bak
aftur, rændu klefa sjómann-
anna og yfirgáfu svo skipið í
litlum vélbátum, sem vopnaðir
voru smáfallbyssum.
Á einum hafnargarðinum í
Manila var nótt eina stolið
þrettán tonna skurðgröfu og
sjö Tojóta-bílum. Þjófarnir gátu
aðeins komist eina leið út af
hafnarsvæðinu — gegnum toll-
inn. Og það tókst!
Þrír sænskir sjómenn misstu
úrin sín svo að segja um leið
og þeir stigu á land. Tveir Fil-
ippseyingar hlupu að þeim,
hrifsuðu af þeim úrin og voru
horfnir áður en Svíarnir höfðu
áttað sig á hvað var að gerast.
Þrir aðrir Svíar voru rændir
á næturklúbbi.
Tvö stór blöð á ensku eru
gefin út í Manila, Manila Times
og Manila Chronicle. Baksíðan
hjá þeim báðum er alltaf tekin
frá fyrir morðfréttir. í öðru
þeirra mátti fyrir skömmu lesa
eftirfarandi lista yfir morðin
um síðustu helgi:
Á einni af suðureyjunum
höfðu ellefu menn verið drepn-
ir í skotbardaga og tuttugu og
tveir særðir alvarlega.
Héraðsdómari að nafni Dom-
ingo del Rosario var skotinn til
bana á hóteli í bænum Catan-
duanes og meintur morðingi
hans, lögregluþjónn, gaf sig yf-
irmanni sínum á vald.
í Makati, einni af útborgum
Manila, skaut grunaður ræn-
ingi lögregluþjón, og kaupkona
ein skaut vopnaðan þjóf, sem
braust inn í verzlun hennar.
í Manila var ung stúlka myrt,
er hún reyndi að verjast ræn-
ingjum, sem réðust á bílaröð,
er stóð föst í umferðarflækju.
Tveir bændur dóu af skot-
sárum, sem þeir höfðu fengið
við hanaat í Manila, er tvær
klíkur, sem hvor hélt með sín-
um hana, fóru i hár saman.
Flestra morðanna er aðeins
getið stuttlega, annars væri
ekki rúm fyrir nema brot af
þeim í blöðunum.
Að meðaltali eru fimmtíu
manneskjur myrtar á Filipps-
eyjum dag hvern, svo að þetta
er á við dálítið stríð. Þar koma
þó varla öll kurl til grafar, því
að oft er látið hjálíða að til-
kynna morð og önnur ofbeldis-
verk til yfirvaldanna af ótta
við hefnd.
Hvernig stendur á þessum ó-
sköpum? Filippseyjar eru eina
kristna (kaþólska) ríkið í Asíu,
en munurinn á kjörum manna
er hvergi í álfunni meiri en
þar. Eitthvað um hundrað fjöl-
skyldur eiga næstum hálft
landið, níutíu af hundraði lands
manna hafa undir fimmtíu og
fimm þúsund krónum á ári í
tekjur og þorri þeirra eru allt
að því ánauðugir vinnumenn
á búum stórjarðeigenda. Sjötíu
og fimm krónur eru algeng
daglaun og tíu af hundraði
vinnufærra manna er atvinnu-
laus.
— Ofbeldið hér byggist á
gamalli erfðavenju, sagði fil-
ippínskur blaðamaður. Við höf-
um suðrænt skap. Og stjórn-
mála- og þjóðfélagskerfið,
gegnrotið af spillingu, og hroða-
legar verðhækkanir ýta undir
afbrotahneigðina. Enginn getur
lifað á að vinna heiðarlega fyr-
ir sér. Sennilega tíu milljónir
manna stunda smygl. Yfirstétt-
in græðir á mútunum og spill-
34 VIKAN 34. TBL.