Vikan - 26.08.1971, Síða 22

Eftir matinn bauðst Rosema-
ry til að hjálpa til við upp-
þvottinn. Frú Castevet var fljót
að þiggja það. Þær tóku af
borðinu, en Guy og herra Cas-
tevet gengu inn í dagstofuna.
Eldhúsið var lítið og smá-
mynd sú af gróðurhúsi, sem
Terry hafði minnzt á, gerði það
enn minna. Það var um meter
á lengd og stóð á stóru, hvítu
borði nálægt glugganum. Lamp-
ar voru umhverfis það, og sker-
andi skin þeirra endurkastaðist
af glerinu og gerði það fremur
skærhvítt en gegnsætt. Rose-
mary stóð þétt við hlið frú
Castevet og þurrkaði. Hún vann
hratt og örugg í þeirri vissu, að
hennar eigið eldhús væri bæði
stærra og betur innréttað. -—-
Terry sagði mér frá gróður-
húsinu, sagði hún.
— Ójá, sagði frú Castevet.
— Það er svo skemmtileg tóm-
stundaiðja. Þú ættir sjálf að
prófa það.
— Ég vona að ég eignist ein-
hvern tíma garð með krydd-
jurtum, sagði Rosemary. — Ut-
anborgar auðvitað. Ef Guy fær
einhvern tíma leiktilboð og við
setjumst að í Los Angeles. É'g
er sveitastúlka í húð og hár.
— Ertu úr stórri fjölskyldu?
spurði frú Castevet.
— Já, svaraði Rosemary. —
Ég á þrjá bræður og tvær syst-
ur. Ég er yngst.
— Eru systur þínar giftar?
Frú Castevet dró upp löðr-
andi svamp og tróð ofan í glas.
— t>ær börn?
— Önnur á tvö börn og hin
fjögur, sagði Rosemary. — Það
eru ailavega síðustu tölur. Þau
geta verið orðin 3 og 5 nú.
—- Það er góðs viti fyrir þig,
sagði frú Castevet, sem ennþá
var að þvo sama glasið. Hún
tók sér góðan tíma við upp-
þvottinn og vandaði sig. — Eigi
systur þínar margt barna, er
líklegt að einnig þú verðir barn-
mörg. Svoleiðis gengur í ættir.
— Já, við erum frjósöm,
sagði Rosemary.
— Skreppurðu stundum
heim? spurði frú Castevet.
— Nei, ekki er nú það, sagði
Rosemary. •— Mér og fjölskyldu
minni kemur ekki sérstaklega
vel saman, að einum bræðr-
anna frátöldum. f þeirra aug-
um er ég eins konar svartur
sauður.
— Jæja, og hvers vegna?
- Af því að Guy er ekki
kaþólikki og við giftum okkur
ekki í kirkju.
— Uss, sagði frú Castevet. —
Það er nú meira veðrið sem
fólk getur gert út af þessum
trúarbrögðum. En það er þeirra
höfuðverkur en ekki okkar. Þú
skalt að minnsta kosti ekki taka
það nærri þér
— Það er hægar sagt en gert,
sagði Rosemary. Hún gægðist
út í gegnum eldhúsdyrnar. Hún
gat aðeins séð þann hluta dag-
stofunnar, sem skápurinn og
bridsborðið fylltu næstum. Guy
og herra Castevet voru í hin-
um endanum. Ský af bláum
sígarettureyk hékk í loftinu.
— Rosemary?
Hún sneri sér við. Frú Caste-
vet horfði á hana brosandi og
rétti fram blautan disk með
hendi, sem klædd var grænum
gúmhanzka.
Uppþvotturinn tók næstum
klukkustund, þótt Rosemary
vissi að hún hefði getað lokið
honum af á hálftíma ein. Þegar
þær frú Castevet komu inn í
dagstofuna sátu Guy og herra
Castevet hlið við hlið í sófan-
um.
— Jæja Roman, nú verðurðu
að hætta að slá um þig með
þessum sögum þínum, sagði frú
Castevet. — Hann hlustar bara
á þig fyrir kurteisis sakir.
— Nei, þetta er áhugavert,
frú Castevet, sagði Guy.
— Þarna heyrirðu, sagði
herra Castevet.
— Minnie, sagði frú Caste-
vet. — É’g heiti Minnie og hann
Roman, eigum við ekki að segja
það?
Hún leit á Rosemary glettin
á svip og næstum ögrandi. —
Ókei?
Guy hló. — Ókei, Minnie.
Þau stóðu upp hálfellefu og
sögðu: :— Góða nótt, Roman,
og þökk fyrir, Minnie, og tók-
ust innilega í hendur við gömlu
hjónin. Samkomulag um fleiri
álíka kvöld lá í loftinu, sam-
komulag sem að minnsta kosti
Rosemary hafði ekki hugsað
sér að standa við. Þegar hurð-
in féll í lás að baki þeim and-
varpaði hún fegin og brosti
hamingiusöm við Guy, þegar
hún sá hann gera slíkt hið
sama.
Guy hermdi eftir Minnie, og
Rosemary hrökk í kút og hast-
aði á hann og þau hlupu hönd
í hönd hlióðlausum skrefum að
sínum eigin dyrum, opnuðu
þær, lokuðu á eftir sér, læstu,
settu fyrir slagbrand og keðju,
og Guy negldi síðan fyrir
ósýnilega bjálka, velti fyrir
þremur ósýnilegum steinum og
dró upp ósýnilega vindubrú
meðan Rosemary engdist sund-
ur og saman af hlátri. Þau
gengu inn í svefnherbergið. •—•
Hún ræktar kryddjurtir, sagði
Rosemary.
— Sjj, veggirnir hafa eyru,
sagði Guy. — Hvernig leizt þér
á silfrið?
— Já, var það ekki sniðugt?
sagði Rosemary og reyndi að
ná af sér skónum við gólfinu. —
Aðeins þrír diskanna voru eins
og svo allt þetta dásamlega,
dásamlega silfur.
— Ef við verðum góð arf-
leiða þau okkur kannski að því.
— Við skulum heldur vera
vondu börnin o^ kaupa okkar
silfur sjálf.
Rosemary fletti utan af sér
kjólnum, og Guy, sem stóð við
kommóðuna, fór að ná af sér
manséttuhnöppunum. — Frá-
sagnir Romans voru að minnsta
kosti fjandi merkilegar. Hon-
um gekk illa að ná af sér síð-
ari hnappnum. — Eg fer þang-
að annað kvöld til að heyra
meira, sagði hann.
Rosemary leit steinhissa á
hann. — Hvað segirðu, sagði
hún.
— Já, sagði hann. — Hann
spurði hvort ég gæti það ekki.
Hann rétti að henni hendina:
— Geturðu náð honum af?
Hún gekk til hans og hófst
handa við hnappinn. Allt í einu
fann hún til einmanakenndar
og öryggisleysis. — Ég hélt að
við ætluðum að finna upp á
einhverju með Jimmy og Tiger,
sagði hún.
— Var það fastákveðið?
spurði hann. Hann horfði í augu
henni. — Ég hélt við hefðum
átt að hringja og athuga það
betur?
Það var ekki fastákveðið,
sagði hún.
Hann yppti öxlum. — Og við
getum vitaskuld alveg eins hitt
þau á miðvikudag eða fimmtu-
dag.
Hún náði hnappinum af og
hélt á honum í lófa sér. Hann
tók við honurn. —- Þakk, sagði
hann. — Þú þarft ekki að koma
með frekar en þú vilt. Þú get-
ur verið kyrr heima.
— Eg held ég geri það, sagði
hún. — Verði hér kyrr.
Hábölvað! Hefðu þau búið
saman og ekki verið gift, hefði
hún verið orðin ólétt fimmtíu
sinnum!
Næsta kvöld fór Guy yfir til
Castevet-hjónanna. Rosemary
tók til í eldhúsinu og rökræddi
við sjálfa sig hvort hún ætti
heldur að vinna að púðunum
á bekkina í gluggakistunni eða
halla sér út af með Mannsbörn
í fyrirheitna landinu. Þá var
dyrabjöllunni hringt. Það var
frú Castevet og með henni önn-
ur kona, stutt, snubbótt og bros-
andi, í grænum kjól.
— Hæ, við truflum vonandi
ekki? sagði frú Castevet. —
Þetta er mín kæra vinkona
Laura-Louise McBurney, sem
býr í tólf. Laura-Louise, þetta
er Rosemary, kona Guys.
— Halló Rosemary, velkom-
in til Bram!
—• Laura-Louise hitti Guy
yfir hjá okkur, og langaði þá
til að sjá þig líka. Þess vegna
komum við hingað. Guy sagði
að þú værir heima og hefðir
ekkert sérstakt fyrir stafni.
Megum við líta inn?
Með uppgjafarkenndri alúð
vísaði Rosemary þeim inn í
dagstofuna.
— Hvernig líður þér, elsk-
an? Þú ert þreytuleg.
— Ég hef það ágætt, sagði
Rosemary. — Það er fyrsti dag-
urinn minn á því mánaðarlega.
Gestkonurnar höfðu báðar
með sér poka með saumadóti,
sem báðir voru nákvæmlega
eins grænir, og Rosemary til
undrunar opnuðu þær nú pok-
ana og fóru að hekla (Laura-
Louise) og stoppa í (frú Caste-
vet). Þær höfðu greinilega
hugsað sér að verja hér kvöld-
inu við skraf og handavinnu.
Laura-Louise sagði: — Þú
hefur aldeilis breytt ibúðinni
þeirri arna, Rosemary, það má
nú segja.
— Ó, áður en ég gleymi því,
sagði frú Castevet, — þá ætl-
aði ég að fá þér þetta. Það er
frá okkur Roman. Hún tók upp
lítinn pakka með skærlitum
silkipappír utan um og tók ut-
an af honum.
Innihald pakkans reyndist
vera silfurkúla Terryar ásamt
meðfylgjandi keðju, sem var
vafin í hönk. Lyktin af inni-
haldi kúlunnar var svo megn,
að Rosemary leit undan.
— Hún er eldgömul, sagði
frú Castevet. — Yfir þrjú
hundruð ára.
Hún er voðalega falleg,
sagði Rosemary, horfði rann-
sakandi á kúluna og hugleiddi
hvort hún ætti að segja gömlu
Framhald á bls. 33.
Bam Rosemapi/
22 VIKAN 34. TBL.