Vikan - 26.08.1971, Qupperneq 49

þessir þrír höfðingjar tengdust
fjölskylduböndum. 1946 gekk
Ónassis að eiga Tínu, yngri
dóttur Lívanosar; Níarkos tók
þá eldri, Evgeníu, sem þá var
nítján ára að aldri. Hún varð
ástfangin af honum við fyrstu
sýn. í nóvember 1947 voru þau
vígð saman í grísk-orþódoxu
dómkirkjunni í New York. Þá
var Stavros Níarkos þrjátíu og
átta ára.
Sagan segir að allir brúð-
kaupsgestirnir hafi verið með
áberandi gleðibragði, eins og
slíkum degi hæfir, að einum
undanteknum, sem fýlan lak
af. Hann ber hið stórfenglega
og í almannavitund nokkuð
mótsagnakennda nafn Aristó-
teles Sókrates Ónassis. Hann
hafði sjálfur ætlað sér Evgen-
íu, þar eð hún var eldri og
því viss með að fá hærri heiman
mund. Að vísu hafði hann
kvænst Tínu heldur en ekki
neitt, en upp frá þeim degi
voru þeir Níarkos féndur.
Uppfrá þessu sátu þeir sig
aldrei úr færi til að troða hvor
öðrum um tær. Sem dæmi má
nefna að sumrin 1950 — 1953
höfðu þau Tína og Ónassis á
leigu höll að nafni de la Croe
í Antebes á Cote d’Azur, og er
það slot sagt í röð hinna allra
eftirsóttustu og glæsilegustu.
Þau hjónin urðu ákaflega elsk
að höllinni og létu sig ekki
muna um að borga fyrir hana
þrjár milljónir króna í leigu
á ári. En 1954 bar svo til að
fótgetinn á staðnum tók hús á
þeim án minnsta fyrirvara og
lét bera þau út. Skýringarinn-
ar var ekki lengi að leita: Ní-
arkos hafði svo lítið bar á keypt
höllina fyrir um sjötíu og fimm
milljónir króna. Ónassis kvað
hafa orðið fölur sem gras af
bræði og skömm.
Ekki vantar að það hafi ver-
ið borið á Níarkos að hann hafi
kvænst Evgeníu til fjár, én það
stenst varla með tilliti til þess
að áður var hann ekki vanur
að hirða hót um efnahag brúða
sinna. Og þegar hann kvæntist
í þriðja sinn, var hann einmitt
nýbúinn að græða ævintýraleg-
ar summur á braskinu með Li-
berty-skipin, svo að honum var
síður en svo fjár vant.
Þriðja hjónaband Níarkosar
virtist ákaflega hamingjusamt.
1952 fæddi Evgenía manni sín-
um son, sem skírður var Philip.
Á næstu árum bættust fjöl-
skyldunni enn tveir synir og
ein dóttir. Níarkos gerði konu
sinni allt til eftirlætis og sá
henni fyrir félagsskap fólks
eins og hertogans af Windsor,
Friðriku Grikkjadrottningar og
Herberts von Karajan.
Atvinnurekstur Níarkosar
gekk nú svo vel að naumast
þótti einleikið, og í frístundum
var hann meðal beztu skíða-
manna í St. Moritz, einn djarf-
asti siglarinn á Miðjarðarsjó,
einn markvissasti stórvillidýra-
veiðimaðurinn í Afríku, frá-
bær sundmaður, vatnaskíðari,
bílstjóri, flugmaður á eigin
einkaþotu — og þar á ofan
drykkjumaður mikill.
Þegar í æsku var hann orð-
inn ærið drykkfelldur, og þeg-
ar hér var komið lét hann sig
ekki muna um að tæma viskí-
flösku á kvöldi — auðvitað allt-
af af beztu og elstu tegund.
Sumir vinir hans halda því
fast fram að allur þessi drykkju
skapur hafi aldrei dregið hið
minnsta úr sjálfsstjórn hans,
svo sennilegt sem það er nú.
Þessvegna, segja þessir sömu
vinir, er óhugsandi að Níarkos
hafi kálað lífsförunaut sínum
í brennivínsæði, eins og flogið
hefur fyrir. Níarkos hélt upp-
teknum hætti um framhjáhald
í þriðja hjónabandinu, en með
meiri leynd en áður.
Auðæfa sinna hafði Níarkos
aflað á næsta vafasaman hátt,
eins og ljóst má vera af fram-
an skráðu. Hann hafði svikið
fé út úr tryggingum, látið myrða
sjómenn sína og ofan á það
kom svo braskið með Liberty-
skipin. En ekkert af þessu telst
til alvarlegra afbrota meðal há-
stéttarfólks heimsins, og með-
al þess var Níarkos mikils met-
inn sem flekklaus öðlingur og
séntilmaður. Það var fyrst 1965
að hann gerði nokkuð, sem á-
mælisvert þótti í samkvæmis-
heimi auðstéttarinnar. Þá skildi
hann við Evgeníu eftir átján
ára hjónaband og gekk að eiga
Charlotte Ford, tuttugu og fjög-
urra ára að aldri. Þau voru vígð
saman á borgaralegan hátt í
Juarez í Mexíkó.
Af öllum hjónaböndum Ní-
arkosar var þetta hið eina, þar
sem gróðasjónarmiðið réð
nokkru.
Charlotte Ford, dóttir bíla-
kóngsins Henry Fords, hins
annars með því nafni, varð ást-
fangin af Níarkosi 1964. Hann
var líka talsvert spenntur fyr-
ir henni, en aðeins í smátíma.
Vorið 1965 var Charlotte Ford
kasólétt.
Slíkar klípur voru ekkert ný-
næmi fyrir skipakónginn, og
til þessa hafði honum tekist
að komast úr þeim hávaða- og
vandræðalítið. En Charlotte
Ford var ekkert venjulegt, um-
komulítið telpukorn, heldur
dóttir eins af voldugustu auð-
mönnum í heimi og ofan á það
alin upp í kaþólskum sið. Hún
krafðist hjónabands.
Fjölskylduráðstefna var hald-
in í Lundúnum, og Evgenía
féllst á að skilja við mann sinn
svo að hann gæti gengið að
eiga Charlotte Ford. Að sjálf-
sögðu launuðu Fordarnir eftir-
látssemina ríkulega.
Eins og algengt er um mikla
athafnamenn var Níarkos gríð-
arlegur skattsvikari, og þegar
hér var komið skuldaði hann
nálega tvo milljarða króna í
skatt í Bandaríkjunum. Af
þessum sökum hafði hann svo
árum skipti ekki þorað að koma
til Bandaríkjanna, af ótta við
að hann yrði settur inn fyrir
skattsvikin. Nú náðust án alls
hávaða sættir milli hans og
bandarískra skattyfirvalda —
auðvitað án þess að hann þyrfti
að borga grænan eyri.
Hvernig því var komið í
kring er ekki erfitt að gizka á.
Henry Ford annar var góðvin-
ur þáverandi Bandaríkjafor-
seta, sem Lyndon Baines John-
son hét. Hann mokaði fé í
kosningasjóði Johnsons og var
auk þess formaður í fjármála-
nefnd nokkurri er Bandaríkja-
stjórn skipaði.
Þannig gerðist það að Níar-
kos varð skuldlaus við banda-
rísku skattstofuna og barn
Charlotte Ford fæddist í hjóna-
bandi.
Þau hjónakornin vörðu hveiti-
brauðsdögunum í St. Moritz.
Charlotte Ford bjó í Palace
Hotel, en Níarkos var þar sjald-
séður gestur. Hann bjó semsé
á landssetri sínu — með Evgen-
íu sér við hlið, eins og hann
væri harðgiftur henni ennþá.
Eitt sinn, þegar Charlotte brá
sér niður á hótelbarinn að
drekkja leiðindum sínum, sagði
hún við bandaríska ferðamenn,
sem þar sátu að sumbli: „Vill
einhver bjóða fátækri banda-
rískri stúlku upp á drykk“?
Níarkos losaði sig við hana
eins fljótt og mögulegt var.
Tuttugasta og fimmta maí 1965
fæddi hún honum dóttur, sem
skírð var Elena. Níarkos heim-
sótti móður og barn sem snöggv
ast fyrir siða sakir, en skipaði
lögfræðingum sínum síðan að
upplýsa Charlotte Ford um, að
hann æskti skilnaðar hið allra
fyrsta.
Tuttugasta og sjöunda janúar
1967 hittust þau í auðmanna-
klúbbnum E1 Marocco í New
York. Daginn eftir flaug Char-
lotte til Mexíkó, þar sem geng-
— Hann er svona heima líka,
gerir alltaf það sem er bannað!
ið var frá skilnaðinum.
Níarkos sneri guðsfeginn
heim til Evgeniu. Ekki hafði
hann þó gleymt Charlotte al-
veg, því að í ágúst 1967 tók
hann hana með sér í Afríku-
ferð. Níarkos er sagður hald-
inn þeim veikleika að geta með
engu móti þolað, að kona beri
til hans þungan hug.
En ílekkurinn, sem allt þetta
ævintýri með Charlotte hafði
sett á nafn hans, hvarf ekki.
„Að hann skyldi geta gert af-
bragðsstúlku eins og Evgeníu
þetta“, sagði einn af vinum
hans.
En að vísu var naumast hægt
að kalla Evgeníu telpukorn,
þegar hér var komið sögu. Hún
hafði þá nýverið haldið fer-
tugasta afmælisdag sinn hátíð-
legan.
Nú er fullyrt, að aldrei eigi
konur almennt bágara með sig
en einmitt kringum fertugt.
Þetta á ekki hvað síst við um
konur, sem eru jafn fallegar,
reikular í ráði og ofboðslega
tilfinningasamar og Evgenía
Níarkos var.
í slúðurdálkum blaðanna var
getið um háfættar léttlyndis-
skvísur, sem Níarkos var far-
inn að safna til sín út á eyna
Spetsópúla. Þar var einnig sagt
að þessi hjörð væri Evgeníu
mikill þyrnir í augum, og oft
hefði hún sést hlaupa grátandi
til herbergis síns. Hún átti æ
erfiðara með svefn og jók
smámsaman við sig lyfja-
skammtana. Eftir dauða henn-
ar sagði bankastjórafrú nokk-
ur í Aþenu, sem í mörg ár
hafði verið í vinfengi við Níar-
kos-hjónin:
,,Að hann hafi drepið hana?
Það held ég sé útilokað! Að
minnsta kosti hefur hann ekki
kálað henni með líkamlegu of-
beldi. Það er ekki hans aðferð.
Þegar Níarkos drepur, þá leggst
hann á sálina.... “
En hver lamdi þá Evgeníu
bláa og blóðuga og braut í
henni rifin?
☆
34. TBL. VIKAN 49