Vikan - 23.09.1971, Síða 11

Meðan ég var að
borða morgunverðinn
í herberginu okkar,
þá datt mér í hug að
hringja til hans að
fyrrabragði...
að Robert færi til járnbraut-
arstöðvarinnar, þau væru ör-
ugglega öll til þar. — Þú veizt
að það er ekki hægt að fara þá
leið á nokkrum sekúndum,
sagði hann á ásökunarróm, eins
og til að ávíta mig fyrir tor-
tryggnina. En ég spurði aftur
hvar þessi blöð, sem hann hafði
þotið um hálfa Amsterdam til
að ná í, væru. Þau höfðu þá
verið uppseld þar líka, sagði
hann alvarlega og hafði alls
ekki hugrekki til að horfast í
augu við mig.
— Það er leitt að þú skildir
hafa svona mikið fyrir þessu,
sagði ég, — vegna þess að öll
kvöldblöðin frá París fást
hringja til Michaels einhvern-
tíma í kvöld.
— Já, það. skal ég gera. Viltu
fara í bað og klæða þig og
hringja til hans rétt áður en
við förum út, eða síðar? Eða
kannske þú viljir alls ekki fara
út? Ef þér finnst leiðinlegt....
— Leiðinlegt? Hvað segirðu?
Heldurðu að mér finnist leið-
inlegt að fara á skemmtistaði
hér í Amsterdam? Heldurðu að
ég sé eitthvað skrítinn? Hann
strauk blíðlega kinnar mínar
og kyssti mig á nefið.
Þetta kom mér úr jafnvægi.
Ég hafði hlakkað til að skemmta
mér og tilbúin í allt. — Allt
í lagi, sagði ég glaðlega. —
Jæja,' viltu fara í bað fyrst?
En þú verður að vara þig á
krönunum. Það stendur kalt á
þeim heita og heitt á þeim kalda
og vatnið er mjög kalt og mjög
heitt, alveg eins og í París!
— Ágætt!
Hann gekk að baðherberg-
inu. Ó, hve ég óska að ég hefði
látið hann fara þangað inn, en
símann og Robert flýtti sér að
taka hann, eftir að ég hafði
heilsað Michael. Ég stóð bros-
andi hjá honum, skyndilega
gripin einhverri léttúð og báð
hann að segja Michael að við
hefðum verið að borða reyktan
ál, — en Michael verður alltaf
flökurt, þegar hann heyrir þá
fæðu nefnda.
En Robert varð skyndilega
undrandi á svipinn. — Hvað?
Hvað segirðu? Og þú hrirfgdir
ekki til mín? Hvað áttu við
með því að þeir vilji klippa úr
kaflann um leiguhermennina?
Allan kaflann? Það er alger
eyðilegging.... Þeir geta ekki
gert það. Jæja, þú reynir hvað
þú getur. Þessir bölvaðir asn-
ar! Allt í lagi. Ég skil, — já,
ég skil. Láttu mig heyra frá
þér strax, þegar þú nærð í þá.
Þú verður að bjarga þessu!
Gangi þér vel. Ég treysti þér!
Ég burfti ekki að spyrja hvað
hefði skeð, svo ég sagði, eftir
að hafa virt fyrir mér áhyggju-
og fór að gera ráðstafanir fyr-
ir ferðina. Það var ekki hægt
að fá flugferð, svo hann pant-
aði pláss i svefnvagni í næstu
lest. — Þú hefir andstyggð á
lestum, ástin mín, sagði ég, en
við vissum bæði að því yrði
ekki breytt.
Ég ók með honum í leigu-
bílnum til stöðvarinnar. — Ég
get ekki lýst því hve leiður ég
er yfir þessu, elskan mín, sagði
hann, rétt áður en hann stökk
upp í lestina. — En það var nú
samt mesta lán að ég talaði við
Mirhael.
Ég veifaði til hans, þegar
lestin rann af stað og vonaði
að hann sæi aðeins brosið, en
ekki tárin, sem ég reyndi að
leyna. Þetta var allt andstyggi-
leg óheppni! Þegar ég kom upp
á herbergið mitt, var ég mjög
einmana, kenndi í brjósti um
sjálfa mig og fannst ég vera
yfirgefin — ekki af Robert,
helc’ur af örlögunum, sem virt-
ust hafa mig að leiksoppi. En
ég var ákveðin í að láta þetta
Lifðu lifinu
FRAMHALDSSAGA
EFTIR H. SHEFFIELD
hérna í hótelinu.
— Æ, jæja, en ég er nú kom-
inn aftur, sagði hann og brosti
þessu töfrandi brosi sínu, sem
alltaf afvopnar mig. — Ertu
búin að borða?
— Já, auðvitað. Við skulum
ná í þjóninn og fá eitthvað
handa þér.
Ég horfði á hann, meðan
hann borðaði og lét sem ég
væri búin íað gleyma gremju
minni,, talaði glaðlega við
hann, eins og ég var vön. En
grunsemdir mínar voru síður
en svo horfnar. Hefði þetta skeð
í París, þá hefði ég ekki verið
í nokkrum vafa um hvað hann
var að brugga. En hér? Hvern
hafði hann þurft að hitta? En
eins og hann sagði sjálfur, þá
var hann kominn, og þar sem
það var greinilegt að hann var
ákveðinn í að segja mér ekki
sannleikann, þá ákvað ég að
gleyma þessu.
Þegar við vorum komin upp
á herbergið, sagði hann: —
Heyrðu, minntu mig á að
þar sem ég hefi alltaf verið
mjög hugsunarsöm eiginkona
og áköf í að gera manninum
mínum allt til hæfis, sagði ég:
— Heyrðu Robert, væri ekki
betra að hringja til Michaels,
áður en við förum út? Það get-
ur verið erfitt að hafa upp á
honum síðar í kvöld.
— Það er ágætis hugmynd,
en gerðu eitt fyrir mig, pant-
aðu símtalið, meðan ég lít á
þessa krana.
Glöð, eins og ég er alltaf,
þegar ég get gert Robert greiða,
flýtti ég mér að símanum og
pantaði símtalið, með aðstoð
Roberts, því að stúlkan á skipti
borðinu skildi mig ekki og svo
hafði ég líka gleymt símanúm-
eri Michaels. Meðan ég beið eft-
ir sambandi, talaði ég við Ro-
bert um áætlun fyrir næsta
dag. Það var ágæt sýning, sem
mig langaði til að sjá, á Borg-
arsafninu. Meðan hann af-
klæddist, gat ég þess að hann
hefði lagt af í Afríkuferðinni,
en þá var Michael kominn í
svipinn á honum: — Hvað ætl-
arðu að gera í þessu máli, Ro-
bert?
— Hvað get ég gert? Hann
æddi fram og aftur um gólfið.
— Hvað finnst þér að ég ætti
að gera?
Það þýddi ekkert að loka
augunum. Ég vissi að Robert
var það ljóst, að Michael gæti
aldrei fengið þá til að breyta
ákvörðun sinni. Þegar slík
vandamál risu, varð Robert
venjulega að beita snilli sinni.
Og ég vissi að Robert var líka
ljóst að ég var hrædd um að
eitthvað gæti orðið til að eyði-
leggja þessa frídaga okkar ....
Jæja, maður gat alltaf átt von
á einhverjum óþægindum. —
Ef ég væri í þínum sporum,
myndi ég taka fyrstu flugvél til
Parísar og kippa þessu í lag.
Hann faðmaði mig að sér og
kyssti svo báðar hendur mín-
ar. — Ég get aldrei ofmetið þig.
Svo fór hann í gömlu bux-
urnar og gæruskinnsjakkann, í
staðinn fyrir kvöldklæðnaðinn
ekki á mig fá og njóta dvalar-
innar upp á eigin spýtur. Ég
gat farið á sýninguna og svo
hafði ég að sjálfsögðu líkahugs-
að mér að kaupa eitthvað. Ro-
bert hefur andstyggð á búða-
rápi, sérstaklega tilgangslausu
snuðri í verzlunum, eins og
hann kallar það, svo það var
á einn hátt gott að vera laus
við hann. . . . eða ég gat reynt
að láta svo, til að sjá björtu
hliðina.
Þegar ég fór að hátta þarna,
einsömul, var ég eiginlega
þakklát fyrir bríkina milli
rúmana, það var þá ekki eins
tómlegt og ég fann ekki eins
fyrir fjarveru hans.
Að sjálfsögðu hafði Robert
lofað að hringja til mín strax
um morguninn frá París. En
þar sem ég hafði farið svo
snemma að sofa, vaknaði ég
líka fyrir allar aldir. Meðan
ég var að borða morgunverð-
inn í herberginu okkar, ákvað
Framhald. á hls. 33.
38. TBL. VIKAN 11
i