Vikan - 20.07.1972, Blaðsíða 32

Fyrir ári síðan var hljóm-
sveitin STRAWBS heldur illa
á vegi stödd. Hljómsveitin var
svo gott sem að leysast upp,
vegna ágreinings um tónlistar-
stefnu sem fylgja skyldi. Rick
Wakeman var í session-
mennsku til að hafa fyrir salti
í grautinn og LP-plata þeirra,
„From The Witchwood“, fékk
sosum engar ofsa viðtökur þeg-
ar hún kom út í byrjun ársins
1971.
En í lok síðasta árs hætti
Rick Wakeman í hljómsveit-
inni og gekk í Yes. í stað hans
kom furðufugl, kallaður Blue
Weaver, og nær samstundis
drifu þeir sig í að hljóðrita
plötuna, sem hingað til hefur
gert hvað mest fyrir þá, „Grave
New World“. Eftir tvo daga
hafði hún selzt meira en
„Witchwood“ hafði selzt frá
upphafi.
Saga Strawbs hófst árið 1967,
þegar Dave Cousins, Tony
Hopper og Ron Chesterman
leystu upp hljómsveit sína sem
kölluð var „Strawberry Hill
Boys“, en þeir höfðu eingöngu
leikið svokallaða „blue-grass“
tónlist, nokkurs konar „coun-
try & western". En þeir félag-
ar héldu samt áfram að leika
saman, aðeins þrír. Dave Cou-
sins, aðalsprautan í hljómsveit-
inni (gítar og söngur) seldi
banjóið sitt og hóf tónsmíðar
af miklum krafti.
Tríóið var einfaldlega kall-
að „The Strawbs" og fengu þeir
félagar í lið með sér þekktan
pródúsér í Bretlandi, Gus Dud-
geon, og útsetjarann Tony Vis-
conti. Gerðu þeir fyrstu plötu
Strawbs, sem bar nafn hljóm-
sveitarinnar, og einnig sendu
þeir frá sér tveggja laga plöt-
una „Oh, How She Changed".
Margir spáðu þeirri plötu mik-
illi velgengni, en þær spár
rættust aldrei. LP-platan hlaut
sömu örlög.
Samt sem áður var „Strawbs“
ein bezta platan sem þeir hafa
gert. Þrátt fyrir að þeir væru
fyrst og fremst „þjóðlagarokk-
arar“ var platan þung, enda
voru aðeins tveir kassagítarar
notaðir, hitt voru rafmagns-
hljóðfæri og á þau léku engu
slakari menn en Nicky Hop-
kins og John Paul Jones úr
Led Zeppelin. Dave ,Cousins
heldur því enn fram, að
„Strawbs" sé bezta platan
þeirra, en kennir pródúsjón-
inni um ill örlög hennar, þar
sem raddirnar voru hafðar allt-
of fjarlægar.
Vorið 1970 kom út önnur
plata þeirra, „Dragonfly". Þá
höfðu þeir bætti við sig manni,
sellóleikaranum Claire Deniz.
Það var einnig fyrsta platan
sem Rick Wakeman kom ná-
lægt, en hann lék þar með þeim
á píanó (sem session-maður) og
síðar skrifaði hann Cousins
bréf, þar sem hann lýsti þakk-
læti sínu yfir að hafa fengið
að spila með þeim, þar sem
honum þætti platan góð.
Deniz var með þeim í 6 mán-
uði og allan þann tíma áttu
þeir ekki bót fyrir rassinn á
sér. Meira að segja voru þeir
svo blankir, að þeir þurftu að
fá lánaða peninga til að kom-
ast í strætó á æfingar. Skömmu
eftir að Deniz hætti, fengu
þeir í hljómsveitina bassa- og
sellóleikarann Lindsay Cooper,
Ron Chesterman hætti til að
fara í aðra hljómsveit og Rick
Wakeman hringdi í Cousins til
að biðja um vinnu.
f júní 1970 spiluðu þeir á
fyrstu mikilvægu hljómleikun-
um, en það var í Queen Eliza-
beth Hall í London. Þá var
rythma-eining hljómsveitar-
innar aðeins mánaðargömul.
Lindsay Cooper var hættur og
í hans stað komu tveir menn,
John Ford, sem lék á bassa og
Richard Hudson, sem lék á
slagverk og sítar.
En þrátt fyrir örar breyting-
ar — og sennilega vegna þeirra
— gekk heldur illa. Þeir Cou-
sins og Hopper ákváðu, að ef
hljómsveitin, þannig skipuð,
færi ekki að gera það gott, þá
myndu þeir hætta. En sem bet-
ur fer fyrir þá komu allir, sem
þeir höfðu gefið miða á hljóm-
leikana í Queen Elisabeth Hall
(fólk vildi svo sannarlega ekki
kaupa þá) og Strawbs gerðu
mikla lukku. Hljómleikarnir
voru teknir upp og fór megnið
af efni þeirra þar á plötuna
„Antiques and Curios“. Fólk
réði sér ekki fyrir hrifningu
á þessari „nýju“ hljómsveit og
orðrómur þeirra fór víða. Rick
Wakeman var viðurkenndur
sem frábær orgelleikari og Da-
ve Cousins fékk loks þá viður-
Blue Weaver.
kenningu sem hann hafði allt-
af átt skilið sem lagasmiður.
„Þessir hljómleikar gjör-
breyttu öllu fyrir okkur,“ hef-
ur Cousins sagt. „f fyrsta skipti
höfðum við hljóðfæraleikarana
32 VIKAN 29. TBL.