Vikan


Vikan - 20.07.1972, Blaðsíða 36

Vikan - 20.07.1972, Blaðsíða 36
HINN LEYNDI OVINUR Framhald aj hls. 15. ég. „Kom hann ekki til baka með þér?” Hún hristi höfuðið, og munnvik hennar titruðu. „Hvers vegna ekki?” „Af þvf að ...” Hún þagnaði og reyndi að ná valdi á rödd sinni. „Afþviað....” Og svo brast hún I grát og sagði: „Æ, það er alveg sama, hvort hann kom til baka með mér eða ekki. Ég get þetta ekki, Alan. Ég tók hana í faðm mér, og hún hallaði höfði sinu að öxlmér. Ég gat ekkert sagt. Mig verkjaði i augun, og ég hélt henni bara fast a"ð mér og vissi, að þetta var hin rétta Carola, hlý i viðmóti 'og nálæg, eins og hún hafði einu sinni verið. „Þú verður að segja honum það,” sagði ég. „Ég ... ég ættaði að gera það.” Hún reyndi að losa sig, og ég sleppti henni. „Ég sat kyrr og beið þess, að hann kæmi. Ég ætlaði þá að segja honum það strax.” „Ég skal ná i hann,” sagði ég. „Nei, Alan.” Hún hristi höfuðiö, og það kom öttasvipur i augu henni. „Hann ....... hann veröur illur og hamslaus.” „Mér er alveg sama, þótt hann sé blindfullur,” sagði ég. Ég gekk að hurðinni og opnaði hana. „Geti hann gengið, kem ég með hann. Og þú segir honúm þetta strax i kvöld.” Að fimm minútum liðnum var ég búinn að klæða mig og var kominn út á veginn, sem lá að brugghúsinu. Skýjabakki var kominn fyrir tunglið, og ég varð að þreifa mig áfram. Brátt fór ég að hraða förinni og kom auga á opnar dyr vinkjallarans og dauf ljósin þar inni. Ég stanzaði rétt fyrir utan dyrnar. Hjarta mitt hamaöist, og ég dró andann ótt og titt. Það var engin ástæða til sliks. Ég var ekki hræddur við Jóhann né neitt það, sem áþreifanlegt var. Þetta sagði ég sjálfum mér. Ég reyndi að muna það, sem læknarnir höfðu sagt mér að gera og hvernig ég ætti að herða mig upp, ... „vopna mig á ný” til þess að mæta þvi, sem framundan væri. Ég hugsaði um Carolu. Ég beið hálfa minútu, og svo þrammaði ég inn. Hver vöðvi minn var þaninn. Ég gekk eftir röku, hörðu moldargólfinu. Og dauft ljósið gerði alla skuggana svarta og ó- hugnanlega. Ég lagði af stað eftir ganginum milli flöskustaflanna, .... ganginum, sem við höfðum gengið eftir fyrr um daginn, og hrópaði: „Jóhann!” Háls minn snérist sitt á hvað, er ég skimaði allt i kringum mig. Svo gekk ég fyrir horn og inn i nýjangang. Ég var hálfnaður að enda gangsins, þegar ég sá hann liggja á gólfinu fram undan mér. Hann lá á bakinu. Fæturnir lágu i kross, og moldargólfið um- hverfis hann var allt rautt. Ég stóð grafkyrr og starði niður i gólfið. Nú sá ég dökka blettinn á hálsi honum og sárið, sem var rétt fyrir neðan hökuna. Ég hafði oft séð hræðilegri sýn á vig- völlunum, en samt varð ég gripinn magnleysi og velgju. Ég var ekki hræddur, bara magnlaus og með velgju. Ég neyddi mig til að horfa framan i hann. Og þá sá ég glerbrotin úr brotnu kampa- vinsflöskunni. Ég hugsaði þá ekkert út i það, hvers vegna Jóhann lægi I þessum gangi. Ég minntist bara hljóðsins af sprengingunni, er flaskan hafði sprungið fyrr um daginn, skýringar Jóhanns á þrýstingnum, sem orsakaði sllkar sprengingar og þeirra orða hans, hversu oft slik óhöpp kæmu fyrir. Ég stiklaði fram hjá blettinum og glerbrotunum á moldargólfinu og settist á hækjur við hlið liksins. Þá sá ég á þrístrenda, langa gler- brotið, sem stóð fast i hálsi hans, og nú vissi ég að fullu, hvernig Jóhann hafði dáið. Það getur verið, að það hljómi núna kuidalega, en ég fann aðeins til mikils hugarléttis, þegar ég reis upp. Það var ekki svo að skilja, að mér hefði dottið I hug, aö Carola ætti nokkurn þátt i dauðahans. Nú fannst mér bara, aö það væri auðljóst mál, að enginn gæti verið bendlaður við dauöa hans. Jóhann var dauður, og hann hafði dáið af slysförum, sem hann hafði sjálfur valdið, þegar hann var að leita aö vin- flöskunum. Ég gekk aftur á bak og hugsaöi um skrifstofuna á efri hæðinni. Ég vissi, að ég yrði að komast i sima þar tafarlaust. Ég gekk fyrirhorn og inn I nýjan gang, og þá kom ég auga á eitthvað hvitt, sem stungið haföi verið langt inn á milli flaskanna. Ég veit ekki, hvers vegna ég stanzaði, en ég teygði mig eftir þessu og dró út samanvafðan silkiklút. Ég starði bara á hann nokkur augnablik, á meðán kuldinn úr moldargólfinu læddist upp eftir fótleggjum mlnum. Svo breiddi ég úr klútnum og sá, að þetta var ferhyrndur höfuðklútur með rauðum og hvitum köflum. En það var þriggja þumlunga rifa i miðjunni á honum og einnig blettur, óreglulegur I lögun, um tlu þumlungar i þvermál, á að gizka. Þessi blettur var rauður, en rauði liturinn var ekki sá sami og Iköflunum i klútnum. Blettur- inn var dökkur og klistrugur við- komu. Ég stór vlst grafkyrr nokkra stund, máttlaus og hugsunarlaus. Ég gat ekki hugsað. Ég var nokkra stund að brjóta klútinn saman, og ég gætti þess, að bletturinn snéri ekki út. Og ég velti þvi fyrir mér, hvað ég ætti að gera. Þetta var auðvitað höfuðklútur Carolu. Ég leit yfir i skuggann við stigann, sem lá upp til skrifstofunnar. Ég vissi, að ég yrði að sima, og ég vissi, að þá gæfist mér timi til að losna við klútinn. Ég æddi eftir ganginum, reyndi að stytta mér leið á milli tveggja raða af kössum, en þá sá ég, að kössunum var lika staflað fyrir enda þess gangs. Þá snéri ég aftur til vinstri mjög skyndilega, og um leið hreyfðist skugginn viö olnboga mér. Ég hljóp öThratt. Ég gat ekki stanzaö né snúið undan nógu fljótt. Mér fannst sprengja springa inni I höfði mér, og þegar ljósið slokknaði þar, fannst mér ég vera að hrapa niöur i endalaust myrkur. Eitthvað kalt og blautt þrýstist að kinn minni. Mér fannst moldargólfið þægilegt viðkomu, á meðan velgjan var i algleymingi. Ég vildi bara liggja grafkyrr. Svo fór ég aftur að hugsa. Mér tókst að setjast upp. Ég snéri höföinu til hliðar og sá, að ég var þá að stara á tvilita skó tveim fetum I burtu. Skórnir voru hvitir og brúnir. Ég leit upp eftir gaberdin- buxum og tweedjakka og svo i dökkleitt andlit Carlins. „Þú varst lengi að ranka við þér,” sagöi hann. Ég minntist höfuðklútsins og leit i kringum mig. Ég gat ekki séð klútinn, og ég velti þvi fyrir mér, hvort ég gæti setiö á honum. Svo sþurði ég: „Hvernig veiztu þaö?” „Ég hef verið hérna hjá þér i fimm minútur, og þú lást hérna i rotinu, þegar ég kom.” Ég spurði hann, hvort hann vissi, hvað komið hafði fyrir Jóhann. Hann játti þvi. „Fyrst fann ég hann,” sagöi hann. „Ég fann þig, þegar ég fór aö leita að stiganum upp á loft. Hvað gerðist?” „Það sló mig einhver I rot.” „En þar á undan?” „Ég var að ieita að Jóhanni hérna. Þegar ég fann hann á gólfinu, lagði ég af stað að stiganum, eins og þú gerðir áðan. Ég villtist og rakst á einhvern, sem hafði falið sig hérna.” Ég býst við, að þú hafir ekki séð, hver það var.” Nú var Carlin breyttur. Nú brosti hann ekki né var vingjarn- legur. Nú var rödd hans kuldaleg og munnsvipur hans harðlegur og illgirnislegur. Ég fann, að ég reidöist. „Nei,” svaraði ég. „Það hefði getaö verið þú.” Hann lézt ekki heyra þetta. „Hvernig stendur á þvi, aö þú varst staddur 'hérna?” spurði hann svo. Ég sagöi honum, að ég hefði fariö til herbergis Jóhanns til þess að biðja hann um meira kampavin, og þá hefði Carola sagt mér, að hann hefði ekki snúið tilbaka meö henni. „Svo fór ég hingað til þess að gá, hvað hefði komið fyrir hann.” Carlin brosti nú, en þetta bros var móðgandi. „Þú hafðir miklar áhyggjur af honum. Var ekki svo?” Næstu hálfa minútuna gerði ég mér grein fyrir þvi, að ég var nú næstum orðinn heilbrigður maður. óstjórnleg, ástæðulaus reiði er ein afleiöing þess sálar- ástands mins, sem ég hafði komizt I eftir bardagana á Salómónseyjunum. Og fyrir mánuði siðan hefði ég nú fundið til óstjórnlegrar reiði gagnvart Carlin og ausiö yfir hann skömmum. Nú fór ég viljandi að hugsa um annað. Ég hugsaöi um höfuöklútinn. Ég reis klaufalega á fætur, svo að ég gæti þreifað fyrir mér og gáð, hvort ég sæti á honum. En svo var ekki. Þarvar bara hart gólfiö. Mig langaði til að spyrja hann um klútinn. Það lá við, að ég geröi það. Svo skildi ég snögg- lega aöstæðurnar. Annað hvort vissi Carlin um klútinn eða ekki. Vissi hann það ekki, mátti ég alls ekki nefna klútinn. Ég sagði því bara: „Ég hef sjálfur verið að velta þvi fyrir mér, hvers vegna þú værir hérna?” „Ég var aö lesa uppi i herbergi minu. Ég var ekki kominn upp i. Ég heyrði einhvern æða niður stigann. Svo leit ég út um glug^ann og sá þig ganga út og I áttina aö brugghúsinu.” „Og þá varöstu tortrygginn. Það var skrýtið, að þú skyldir ekki rekast á náungann, sem rot- aði mig.” „Já, mér datt einmitt það sama I hug.” Ég burstaöi af mér óhreinindin og þreifaði á kúlunni á höfði mér. Ég sagðist heldur ekki geta skilið þetta, en eitt var auðsýnilegt: Jóhann hafði verið að fitla við þessa kampavínsflösku, og hún hafði sprungið og drepið hann. „Við ættum að kalla i lögregl- una eða likskoðunarlækninn eða einhvern,” sagði ég. „Já,” svaraði Carlin. „Við skulum koma upp i skrifstofuna.” „Farðu einn upp,” sagði ég. Ég var að hugsa um klútinn. „Ég bið hér.” Ca-rlin hristi höfuðið. „Þú verður kyrr hjá mér,” sagði hann, „þangað til lögreglan kemur.” Framhald I næsta blaöi. 36 VIKAN 29. TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.