Vikan - 20.07.1972, Blaðsíða 41

DRIUJR
Veiðihjól og stengur
er heimsþekkt gæðavara.
SPORTVAL
Hlemmtorgi.
„Kannski að þú veljir einhvern af
þínum mönnum, Chase. Það litur
helzt út fyrir að þeir séu i öllu
betra ásigkomulagi, en mennirnir
i hinum bátunum . . .”
Chase reiddist svo, að hann
langaði mest til að stökkva yfir i
bátinn til skipstjóra og snúa hann
úr hálsliðnum. Hann starði
ásakandi á hann, en Pollard
va'raðist að lita i áttina til hans.
Hann húkti i bát sinum,
skinhoraður og visinn og starði
framundan sér eins og i leiðslu,
ekki nema svipur hjá sjón,
samanborið við það, sem hann
hafði áður verið.
Svo aumlegur var hann
ásýndum, að Stýrimaðurinn gat
ekki einu sinni verið honum
reiður til lengdar.
Chase stýrimaður tók skyndi-
lega_ ákvörðun, þreif exi undan
þóftunni og hugðist kllfa fyrir
borð. ,,Það er bezt að ég geri
þetta sjálfur,” sagði hann.
„Bíddu andartak. Ég kem með
þér.” Paterson beið ekki svars,
en steypti sér útbyrðis við stafn.
Þeir köfuðu siðan til skiptis, og
fókst timburmanninum að ganga
þannig frá viðgerðinni, að hann
taldi hana örugga. En um leið
geröu þeir og furðulega upp-
götvun — byrðingur bátsins var
allur skeljum gróinn neðan
vatnslinu.
Þegar viðgerðinni var lokið, og
Chase hafði kastað mæðinni, tók
hann einn af þessum litlu
skelfiskum og stakk i munn sér til
reynslu. Hann var mjúkur undir
tönn og hinn ljúffengasti á
bragðið.
„Matur . . .matur . . .” hrópaði
hann. „Ljúffengasta næring, sem
ég hef nokkru sinni bragðað.”
Bátsverjar skreiddust undan
þóftunum og störðu út fyrir
borðstokk stórum augum.
„Matur, hvar?” spurðu þeir
tortryggnir.
Chase hló. „Við höfum setið á
honum, hamingjan má vita hve
lengi, án þess að hafa hugmynd
um það. Þetta er skelfiskur, sem
situr I klösum á botni bátsins.”
Ahafnir bátanna ruddust fyrir
borð, án þess að hafa i rauninni
nokkurn mátt til þess. Með busli
og gusugangi náðu þeir sér i
hverja munnfyllina af annarri,
unz ekki var skel eftir á botn-
borðunum.
Loks veitti einhver þvi athygli
að senn var myrkt af nótt. Og nú
fyrst komust bátsverjar að raun
um, að fyrir hækkunina voru
bátarnir svo hátt úr sjó, að þeir
náðurþar ekki handfestu. Fyrsti
staðhlógu þeir að þessu, en þegar
þeir höfðu reynt hvað eftir annað
árangurslaust að komast um
borð. leizt þeim fara að kárna
gamanið.
Areynslan varð gamla svarta
matsveininum um megn.
Augnaráð hans varð annarlega
sljótt og hörundið mógult, þrátt
fyrir dökkvann, en andar-
drátturinn hryglukenndur.
„Allt eru þetta djöfulsins
vélabrögð,” stundi hann. „Hann
hefur nú beitt okkur sama
bragðinu og Evu forðum, þegar
hannbrásérihöggormsliki. Guð,
vertu oss miskunnsamur.” Svo
seig hann i kaf og sást ekki eftir
það.
Paterson skutlari hafði legið á
bakið I sjónum um hrið, og hvorki
sagt eða aðhafzt neitt. Loks reis
hann upp i vatninu og dró djúpt að
sér andann. „Ég held að mér
takist það nú,” sagði hann.
En þá gerðist það, að einhver i
hópnum tók til máls. „Eigum við
aö treysta þessari mannætu?
Hvað vitum við um það, hvort
hann hjálpar okkur ef hann kemst
sjálfur upp i bátinn? Það er eins
liklegt að hann varni okkur þess.
Það er að minnsta kosti mun
meiri von fyrir einn mann, að
hann komist af, ef hann getur
setið að þessum litlu matar-
birgðum sjálfur ...”
Chase fannst sem hnifi væri
stungið milli rifja sér. Ekki var
nein svipbrigði að sjá á andliti
hins stórvaxna negra, en Chase
veitti þvi athygli að vöðvarnir á
bol hans strengdust • sem
snöggvast, þar sem hann lá
samanhnipraður I sjónum við
stefni bátsins.
„Mundir þú fara þannig að,
Nicholson, þitt auma afhrak?”
hvæsti Chase stýrimaður.
„Það væri annars ekki syo
vitlaust,” mælti Paterson um leið
og hann hóf sig upp úr .sjónum,
kleif upp stefnið og tókst með
ofurmannlegu átaki og snerpu að
vega sig um borð i bátinn.
„Eftir þessa ómaklegu
aðdróttun, teldi ég ekki undarlegt
þótt hann sæi okkur alla fara til
Helvitis, án þess að rétta okkur
hjálparhönd,” varð Chase að
oröi.
Paterson stóð út við boröstokk
bátsins, mikill vexti og
herðibreiður. Hann rétti úr sér og
virti fyrir sér mennina i sjónum,
án þess að mæla orð frá vörum.
Þeir störðu upp til hans i
orðlausri eftirvæntingu og kviöa.
„Þú hefur vald til að setja
okkur kostina, eins og guð
almáttugur, Paterson,” mælti
þriðji stýrimaður. „En okkur
langar lika til að lifa. Við skulum
láta Nicholson um að synda til
lands, ef þú vilt. Hvernig lizt
ykkur á það hinum?”
Þaterson laut út fyrir borð-
stokkinn og teygði arminn i áttina
að þeim, sem hafði móðgað hann.
„Okkur langar alla til að lifa,”
mælti hann kuldalega. „Taktu
urn hendi mér, Nicholson.”
A fjórða degi rann á harður byr,
og þann 20. desember höfðu þeir
landsýn, en svo máttfarnir og
þrekaðir voru þeir orðnir, að það
vakti ekki slikan fögnuð hjá þeim
og við hefði mátt búast. Eftir þvi
sem þeir gátu komizt næst, var
þetta eina af Ducieyjunum.
Það var orðið myrkt af nótt
þegar þeir lentu og hnigu mátt-
vana niður i sandinn I flæðar-
málinu. Og þarna i mjúkum og
hlýjum sandinum nutu þeir
næturværðar i fyrsta skipti eftir
að þeir yfirgáfu „Essex”.
Þeir' vöknuðu i sólarupprás
morguninn eftir, og voru þegar til
valdir menn að leita að vistum og
vatni.
Vistirnar reyndust ekki vand-:
fundnar. Torfur smáfiska voru i
bárubrotinu i flæðarmálinu, svo
þeir gátu ausið þeim upp með
höndunum. Atu þeir fiskinn
hráan, og með honum jurtir og
rætur, sem Chase bar kennsl á að
voru góðar til fæðu. En örðugra
,'irtist ætla að verða að finna
vatnið, og fóru þeir viða um eyna
án þess leit þeirra bæri nokkurn
árangur.
Þegar skyggja tók söfnuðust
þeir aftur saman við bátana,
þreyttir og vonsviknir, og lögðust
flatir i sandinn.
Chase bjóst við að það mundi
verða siðasta sólarlagið, sem
hann liti augum. Það virtist ætla
að koma á daginn, að þeim væri
bráöari bani búinn á landi en sjó.
Þegar hann þóttist viss um að
hinir mundu allir sofnaðir, stóð
hann á fætur og gekk eftir
fjörunni ab klettarifi, sem gekk
fram i sjóinn.
Þegar hann kom fram á
tangann, varð honum stigið ofan i
poll milli tveggja steina, og fann
sér til undrunar, að það var mun
kaldara en sjórinn. Hann laut
niður, tók vatn úr pollinum i lófa
sér, og ætlaði varla að trúa
sjálfum sér, þegar hann bragðaði
á og fann að þar var um tært valn
að ræða.
Daginn eftir ræddu þeir hvað
gera skyldi. Pollard skipstjóri
áleit, að þeir gætu ekki dvalizt i
eynni til lengdar. Hún var langt
frá öllum siglingaleiðum, og ekki
annað sýnna en að þeir mundu
bera þarbeinin, ef þeir héldu ekki
á brott þaðan.
Fyrst i stað neituðu allir
harðlega að fara um borð i
langbátana aftur. En nokkrum
nóttum siðar gerðist það, að
29. TBL. VIKAN 41