Vikan - 03.05.1973, Qupperneq 29

,,l>að er skrýtið hverjir geta verið bræður manns,” segir Rúna við bróður sinn. sem Sigurður
Karlsson leikur.
,,Þú sæla heimsins svala lind.” Jón Slgurbjörnsson sem Manni og Arnar jónsson sem Pétur.
— Hver heldurðu að ástæðan sé?
— Kannske er ástæðan sú að erfiðara er að
koma leikriti á framfæri en til dæmis ljóða-
bók eða skaldsögu. Skáldsaga eða ljóðabók
geta unnið á með timanum. Leikrit annað
hvort stendur eða fellur. Og þegar það fellur,
er fall þess mikið. bær stofnanir, sem standa
fyrir þvi að sýna leikrit, þurfa að fá eitthvað
fyrir sinn snúð og taka þess vegna siður það,
sem þær eru hræddar um að falli.
— Hvers vegna valdirðu þá leikritsformið
til þess að koma hugmyndunum i Pétri og
Rúnu á framfæri?
— Er ekki spurningin aðallega um það að
fullnægja persónulegum þörfum við skriftir
og velja þvi form, sem leitar á hugann? Þá
skiftir ekki máli hvað gengur bezt og hvað er
auðveldast að koma á framfæri, heldur hvað
er auðvejdast að nota til þess að koma þvi frá
sér, sem maður ætlar að segja.
— Nú hef ég orðið þess var að fólk á ákaf-
lega bágt með að trúa þvi að islenzk leikrit
geti verið góð. Heldurðu að forráðamenn
leikhúsanna séu kannske svo blindir, að þeir
hafi einhvern snefil af þessari skoðun?
— bað vil ég ekki segja, en það má kannske
segja að þeim sé vorkunn, þvi að sann-
leikurinn er sá að það hafa verið skrifuð
ákaflega fá góð islenzk leikrit á siðastliðnum
árum. Og það er engin afsökun fyrir lélegt
leikrit, að það sé skrifað af íslendingi. Hitt er
rétt að ákveðin vantrú er meðal almennings
á islenzkum leikritum og kannske hefur þeim
ekki verið tekið nógu skynsamlega.
— Leikrit þitt, Pétur og Rúna, varð ofan á i
leikritasamkeppni sem Leikfélag
Reykjavikur stóð fyrir. Heldurðu að það geti
ekki verið að einhvdrjir efnilegir höfundar
hafi áttþarna leikrit, sem ekki vöktu athygli,
og missi kannske móðinn vegna þess?
— Ég vona satt að segja að það hafi verið
svo efnilegir höfundar, sem áttu leikrit i
þessari keppni, að þeir hafi ekki misst
móðinn, þvi að ekki hefði ég á móti þvi að
fleiri skrifuðu leikrit. En ég vona lika
leikhússlifsins vegna, að forráðamenn Leik-
félagsins hafi séð hvaða veigur var i leik-
ritunum, sem þarna voru.
— Er ekki öll keppni óholl i sjálfri sér og þá
lika leikritasamkeppni?
ltúna : „Það hlýtur að vera dálitið gaman að vera sól og gera ekkert annað en skina á allt scm er
til.”
— Við lifum i þessari „samkeppnis-
menningu” og hún drepur ýmsa mannlega
þætti undir sig. Hvað varðar leikrita-
samkeppni, þá er hún kannske tiltölulega
saklaus. Ekki má gleyma þvi að hún getur
skilað af sér góðum verkum, nokkuð sem
flest önnur samkeppni gerir ekki.
— Hefur þér aldrei komið til hugar að sinna
ritstörfunum eingöngu.
— Það hefur aldrei hvarflað að mér i
alvöru að ég gæti það, þótt ég vilji, vegna
þess að ég veit að það er ekki hægt. Ég hef
hagað þvi þannig til, að ég hef komið mér
fyrir i kennslu þar sem er stuttur skólatimi,
til þess að hafa tima til að skrifa. Það er auð-
vitað engan veginn nógu gott, en á maður
raunverulega kost á öðru? Ég efast um það.
Og staðreyndin er nú sú, hvað sem lfður
kjörum rithöfunda, sem menn eru nú búnir
að úttala sig um af svo innblásinni sann-
færingu að þar er ekki hægt að bæta við, þá
skrifa menn hvort sem þeir hafa efni á þvi
eða ekki, ef þeir á annað borð hafa þá þörf.
Framhald á bls. 31
18. TBL. VIKAN 29