Vikan - 19.07.1973, Side 34

o
o
Síðasti tangó í París
Framhald af bJS. 9.
hann væri kærulaus, þegar hann
tók undir hönd hennar og leiddi
hana inn í baöherbergið og leí
renna i baökeriö fyrir hana og
byrjaöi hægtog rólega aö afklæöa
hana. Auösveip steig hún upp i
baökerið Eftir smá stund fann
hún, hvernig ofsinn hjaðnaöi i
henni. Paul sápaöi hana
umhyggjufullur, gældi viö hana
með löörinu, mjúklega, varlega.
— Ég er ástfangin, endurtók
hún.
En Paul þóttist ekki heyra.
— Og þú! Þú ert gamall og
feitur...
Paul hló aö henni, samt sem
áöur fann hún skyndilega, aö hún
hafði tangarhald á honum. Vissi,
að hún var aö fara illa meö hann
og naut þess. Þetta var tækifæri
hennar til aö gjalda i sömu mynt.
Og hún hélt 'grimmdarlega
áfram. sagöi honum allt um ást-
mann sinn i smáatriðum.
— Hann er stórkostlegur elsk-
hugi, sagöi hún ögrandi, hann er
eins og allir aðrir, en samt er
hann dularfullur. Ég elska hann
af þvi hann veit, hvernig hann
getur fengiö mig til við sig....
Paul hló hátt. Hann skemmti
sér viötilhugsunina. Auövitaö átti
hun annan elskhuga, en hvaöa
máli skipti það. Hún kom alltaf
aftur til hans.
— Kjáninn þinn, sagöi hann á
móti, þú veizt aö bezta dráttinn
færöu hér i þessari ibúð. Stattu
upp!
Hún stóö upp auösveip.
— Veiztu að i og með skelfir
hann mig, hélt hún áfram
óvæginn. Hún haföi fundiö veikan
punkt. Sér til undrunar. fann
hann, hvernig afbrýðissemin náöi
tökum á honum.
— Þú heldur auövitaö, aö þú
hafir hitt einhvern, sem getur
bjargaö þér út úr einmanaleik
þinu, hvæsti hann á hana,
einhvern sem getur verndað þig,
guilsleginn riddara, sem byggir
kastala, svo þú getir faliö þig.
Nei, þú finnur hann aldrei! Þú ert
einmana. Algjörlega éinmana.
Og þú losnar aldrei viö einmana-
kenndina, fyrr en þú hefur staöiö
augliti til auglitis viö dauöann.
— En ég hef fundiö hann. Þaö
ert þú. Þú ert maöurinn.
Paul kipptist viö. Þetta var
bara gabb. Hún haföi leikið á
hann. Þaö var hann, sem hún
haföi talaö um allan timann.
Hann varö fokvondur. Hann
skyldi aö minnsta kosti kenna
henni aö leikasérekki meö eldinn.
Hann kippti henni upp úr baö-
kerinu, auömýkti hana þar til
henni varö þaö ofraun. Hún
hataöi hann, gr$t, en hún var ekki
lengur hrædd viö hann. Einhvers
staðar innra með sér naut hún
niðurlægingar sinnar. Og hún var
reiðubúin að gera hvaö sem væri
til aö sýna honum, aö henni var
alvara meö nýsögöum oröum sin-
um Meir en nokkurn t tima skildi
hún einmanaleik hans, hinn
algjöra skort hans á hæfileikum
til aö ná sambandi viö folk. Og
hún opnaöi sig alveg til aö sýna
hvaö hann þýddi fyrir hana.
Þegar hann kom heim þá nótt
átti hann langt samtal viö látna
konu sina. I fyrstu talaöi hann
lágt við hana, virðulega. Siöan
réði hann ekki við allar þær
spurningar sem hann haföi boriö
meö sér. Hann hellti þeim yfir lik
hennar. Reyndi að ná til þeirrar
konu, sem hann haföi aldrei náö
til meöan hún lifði. En þá fann
hann sem fyrr aö hún gaf engin
svör og byrjaöi aö ausa hana
skömmum.
— Þú ert verri en versta götu-
mella, sagöi hann viö hana. Hún
lá tillögö og föröuö. Hann sat á
hækjum sinum við hliöina á
henni. Hpn var Iklædd hvitum
kjól og umhverfis stirönaö höfuö
hennar haföi verið raöaö
blómum..
— Og veiztu hversvegna? Af
þvi aö þú laugst.. Þú laugst, og ég
treysti þér...
Hann var truflaður af banki á
útidyrnar. Leit snöggt á
klukkuna. Hún var fjögur aö
morgni, og þaö var mella meö
viöskiptavin. Hann þekkti
manninn. Hann var kynvillingur.
Og skyndilega var eins og allt
hans lif væri viðbjóður. Hann
neitaöi þeim um inngöngu, rak
manninn burt og elti hann, þar til
hann náöi honum i húsasundi,
stillti honum upp viö vegg og
lamdi hann. Samtimis fann hann,
aö þetta varuppgjör við fortiöina.
Fann hvernig flækjurnar innan i
honum röknuöu. Eitthvaö haföi
hent hann upp á siðkastið.
Einhvers staðar skynjaöi hann
smugu út úr ógöngum sinum.
Möguleika á aö færa sambandiö
viö Jeanne nær veruleikanum. Og
smátt og smátt byrjaöi hann aö
búa sig undir lif utan ibúöarinnar.
En Jeanne misskildi hann
algjöi;lega. Þegar hún.kom aftur
til Ibúöarinnar sá hún sér til
skeifingar aö húsgögnin höföu
veriöfjarlægð. Hún þeystist niöur
til dyravaröarins til aö athuga,
hvort ekki væru skilaboö til
hennar. En þar var ekkert. Ekki
ein einasta lina. Hún rauk upp,
öskraöi, baröi hnefunum I
vegginn. Hún skildi, að þessu var
lokiö. Hún haföi náö þeim þroska,
þeirri reynslu, sem hún haföi
leitaö eftir. Hann haföi gefiö.
henni eins konar frelsi, og frá og
meö þessari stundu var lif hennar
breytt á margan hátt. Og innst
inni sá hún, aö samband þeirra
heföi aldrei oröiö til langframa.
Aö þaö hlaut aö enda svona. Paul
haföi létt henni uppgjörið. Samt
sem áöur grét hún burt þjáningar
sinar I tómri ibúðinni.
Siöan fór hún og hringdi i Tom.
— Tom, sagðihún og var erin
meðgrát?tafinn i kverkunum,Tom,
ég er búin aö finna ibúö handa
okkur. Komdu hingaö undir eins.
Tom kom. En ósjálfrátt fékk
hann þegar andúö á ibúðinni.
Hann gekk um friölaus og horföi
bara á Jeanne eins og gegnum
auga myndavélar.
— Nei, sagði hann aö lokum,
þessi ibúö er ekkert fyrir okkur.
. Hér er ekki hægt' aö búa. Við
verðum aö fá ibúö, sem hægt er
aö lifa i. .
Svo þurfti hann aö hraöa sér
burt. Þetta var siðasti dagur
kvikmyndatökunnar. Hann fann
óþreyjuna fara um sig allan.
— Mér likar ekki viö það sem
er búiö. Maöur veröur alltaf aö
byrja á einhverju nýju.
Þegar hann rauk burt varö
Jeanne ein eftir I ibúöinni. Hún
fann, aö hún haföi grátiö út.
Þessu var lokiö, og ákveönum
skrefum gekk hún um fbúðina og
lokaði öllum gluggum. Siöan læsti
hún vendilega á eftir sér. Þá hafði
hún loksins yfirgefiö ibúöina.
Þegar Paul haföi séö um
jaröarför Rósu fann hann til nýs
frelsis. Hann haföi yfirunniö
sorgina vegna hennar, og nú
megnaði hann aö taka aftur upp
sambandiö viö Jeanne. Þegar
hann haföi fjarlægt húsgögnin úr
ibúðinni, fann hann til gleöi I
fyrsta skipti frá sjálfsmoröi
Rósu, bjartsýni fyrir þeirri fram-
tiö sem hann þóttist ennþá hafa.
Hann sá fegurð Parisar i fyrsta
skipti i mjög langan tima. Gat á
ný spigsporað eftir breiögötunum
og notið mannmergöarinnar. Allt
umhverfis hann var ferskt og
nýtt. Tilveran haföi aftur öölast
tilgang.
Hún veitti þvi ekki eftirtekt,
þegar hann kom hlaupandi á eftir
henni á brúnni. Hún var á kafi i
sinum eigin vandamálum og
veitti umhverfi sinu enga
athygli. Þegar honum skaut upp
við hlið hennar sá hún hann ekki
frekar en hún hefði. séö hvern
annan á þvi augnabliki. I um þaö
bil tvær minútur störöu þau bara
hvort á annað. Paul! Eitt augna-
blik hringsnerist allt i huga
hennar. Þetta var þó búiö. Paul
var ekki til lengur. Þetta var
bara draumur.
— Þaö er ég aftur, sagöi Paul
hlæjandi.
Hún hélt áfram göngu sinni, en
hægði á sér. Sér til undrunar tók
hún eftir hinni nýju gleöi I svip-
móti hans, hinni nýju mýkt I rödd
hans.
— Þessu er lokiö, sagöi hún og
örvæntingin náöi tökum á henni..
— Þessu er lokið, endurtók
hún.
— Já, þetta er búiö, viöur-
34 VIKAN 29. TBL.