Vikan - 27.09.1973, Síða 18

urs, þar til hún kom ekki auga á
neinn farveg lengur. Svolftil brún
af gulrau&ri sólarkringlu gægöist
upp fyrir lága hæö viö sjóndeild-
arhring. Birtuna lagöi yfir furöu-
legan heim, útlinur skýröust og
litir fóru að færast á umhverfið,
meöan hún reyndi aö fá einhverja
skýringu á þessu ástandi sinu.
Henni var ljóst, aö hún sat i
eyöimörk, snemma morgúns, en
hún haföi ekki hugmynd um það
hversvegna hún var þarna. Hún
heyröi rólegt og vel þekkt suö i
flugum, sem sveimuöu i kringum
hana og hún sá býflugu, sem
smeygði sér laumulega inn i
purpurarauöa krónuna á kaktus-
blómi. Nagandi ótti greip hana og
ágerðist svo aö hann skauzt inn i
öll hennar skilningavit, en allt var
þetta samt i móöu.
Hún reis varlega upp, reyndi aö
hreyfa sem minnst kvalið höfuö
sitt, lét þunga sinn hvila, fyrst á
öðrum, dofnum fæti sinum, siöan
á hinum. Hún leit svo vandlega i
kringum sig, án þess þó að vita
hverju hún leitaöi aö: tösku, eöa
kannski treyju, — einhverju, sem
hún kannaöist viö. En ekkert var
aö sjá.
Likamsþungi hennar haföi
hvergi mótaö för i þurran farveg-
inn. Eyöimörkin teygöi sig, svo
langt sem auga eygöi og þar var
engin tilbreyting, aðeins sifelldar
endurtekningar.
Þegar henni var þetta ljóst,
haföi þaö bókstaflega llkamleg
áhrif á hana. Óttin varö aö óbæri-
legri kvöl, greinilegur og tak-
markalaus.
Hún tók á öllum kröftum til aö
æöa áfram, niöur eftir farvegin-
um, burt frá hæðardraginu, eftir
öllum beygjunum, eins og eitt-
hvaö ógnvekjandi væri á hælum
hennar. Einhver litil heilafruma
reyndi aö skilgreina hvaö þaö
var, sem hún óttaöist, en allt
hvarf henni vegna óttans og hún
fann hvernig máttur hennar var
aö þverra.
Hún neyddist til aö beygja sig
niður, til aö fjarlægja þyrni, sem
haföi stungizt inn i fótinn, en þá
var þaö, aö hún kom auga á förin
eftir hjólbarðana og gisin stráin
milli þeirra, aöeins nokkrúm
skrefúm frá farveginum. Hún
nuddaöi auman fótinn og reyndi
aö vinna bug á óttanum, sem nú
sótti aö henni i auknum mæli. Hún
varö aö reyna aö koma einhverju
skipulagi á hugsnir sinar, finna
eitthvaö, sem gæti komiö rugl-
ingslegum athugunum hennar i
fastari skorður . . óraunveru-
leikakenndin vék ekki frá henni,
henni fannst sem hún væri milli
svefns og vöku. En hún var
greinilega vakandi nú og haföi
veriö vakandi þó nokkra stund.
Hún varö aö komast aö þvi hvar
hún væri og hversvegna hún haföi
lent á þessum furöulega staö, þó
ekki væri til annars, en aö vita
hvert hún ætti aö halda.
Hún þvingaöi sig til aö ganga
hægt, en hlaupa ekki, meöfram
förunum. En það var aðeins ein
hugsun, sem komst að I höföi
hennar og þaö vakti meö henni
skelfingu. Þaö fyrsta sem hún
mundi eftir, voru skrækirnir i
fálkanum. Þaö var engu likara en
á þeirri stundu heföi hún raun-
verulega veriö aö fæöast. Og svo
tók hún til aö hlaupa á ný.
Hún tók ekki eftir stálþráðar-
giröingunni, fyrr en hún datt um
hana. Þegar hún reis upp og
spýtti út úr sér sandinum, sá hún
veginn, sléttan malbikaðan veg,
sem virtist liggja alveg út aö
sjóndeildarhring. Morgunsólin
haföi skolaö burt áhrifum nætur-
innar, en skiliö eftir þetta gljá-
andi strik, sem hlaut aö vera
sjónvilla.
Hún gat ekki Imyndaö sér, aö
hún hefði veriö svona nálægt
þessum vegi, allan þennan tima,
sem hún haföi ekki séö nein merki
um mannlegt framtak, hún trúöi
þvi ekki einu sinni, þegar hún
gekk hikandi eftir þessum vegi,
fann fyrir hörðu malbikinu og
heyrði drunurnar i bilmótor i
fjarska.
Vegurinn var auöur, aö þvi
undanteknu, aö á móti henni kom
lltill blár vörubill. Bflstjórinn dró
úr feröinni og svo stöövaöi hann
bilinn. Svo hallaöi hann sér út um
hliöargluggann og virti hana fyrir
sér, frá hvirfli til ilja.
— Sæl vert þú! Viltu sitja i hjá
mér, eða ertu að tina blóm? Þaö
var hlátur i bláum augum hans,
gegnum reykinn úr sigarettunni,
sem dinglaöi milli vara hans.
— Jú, þakka þér fyrir, ég vil
gjarnan sitja i hjá þér.
— Ég er nú ekki aö fara lengra
en til Florenze. Hann opnaöi bil-
huröina og virti hana vel fyrir
sér, þegar hún klifraði inn i bil-
inn. — Hvaðan kemuröu? Hann
sýndi engin merki til þess aö taka
af staö aftur.
— Þaðan, sagöi hún og benti
honum hjólförin, sem lágu aö
giröingunni og héldu áfram
hinum megin viö hana.
— Þarna er ekkert annaö en
yfirgefinn bóndabær. Þetta er nú
löng ganga, svona snemma aö
morgni.
— Já, ég villtist. Þrátt fyrir hit-
ann i bilnum, skalf hún af kulda
og ótta. Eöa var þetta viöbragö
gegn taugaáfallinu. — Getum viö
ekki fariö aö koma okkur af staö,
herra . . .?
— McBride, Harry McBride.
Hann flýtti sér aö ræsa vélina
og ók af staö. Þaö var þungt loft
inni I bflnum, bæöi bensinlykt og
mikiö ryk. Þaö varö óþægileg
þögn, meöan hún reyndi aö greiöa
úfiö háriö með fingrunum og á
meöan staröi hún á rifuna á bux-
unum sinum.
— Hefir þú ekki hugsað þér, aö
segja mér hvaö þú heitir?
Hún fann fyrir þægilegum doöa,
sem deyföi höfuöverkinn og nag-
andi sultarverkina, sem höföu
veriö farnir aö angra hana. Hitinn
og hreyfingar bilsins höföu róandi
áhrif á ruglingslegar hugsanir
hennar og ótta. Hún virti mann-
inn fyrir sér, meö hálflokuöum
augum. Atti hún að segja honum
allt af létta, tjá honum vandræöi
sin? Biöja hann um hjálp? Aö öll-
um lfkindum var þaö óhætt. En
samt svaraöi hún ekki.
Harley McBride, I upplituðum
gallabuxum og snjáðri T-skyrtu,
sem var svo teygö um hálsmáliö,
aö brúnleitt háriö á bringu hans
sást upp undan, sat letilega hok-
inn bak viö stýriö.
Hún var aö reyna aö hugleiöa
hvaö hún ætti aö gera, þegar hann
stöövaöi bilinn svo snögglega, aö
hún varö aö halda sér. Og á sama
augnabliki kom óttinn yfir hana
aftur. Harley sneri sér aö henni
og letisvipurinn var algerlega
horfinn.
— Ertu kannski hippi? Hann
tók loksins sigarettuna úr munn-
inum og blés út úr sér reyknum.
— Ef svo er, þá geturðu fariö
strax út úr bílnum.
Hún fylgdi augnaráöi hans
eftir, leit á óhreinu blússuna og
siöbuxurnar, sem voru meö and-
styggilega gulum lit og á fótunum
haföi hún þunna ilskó.
— Ég er ekki hippi, sagöi hún
lágt, en hugleiddi um leiö, hvort
hún væri aö skrökva. Hann virti
hana nákvæmlega fyrir sér,
fleygði sigarettunni út um bil-
gluggann og tók svo af staö aftur.
Og svo fór hann aö hlæja.
— Ég heyrði aö hópur hippa
ætlaöi aö setjast aö hérna i ná-
grenninu. Þaö stendur i blööun-
um, aö þeir ætli aö stofna til ein-
hverra vandræöa hérna viö flug-
stööina. Hann benti henni á dag-
blaö, sem lá I sætinu milli þeirra.
liippar hafa ákveöiö aö stofna
til uppþota viö flugvellina i
Phoenix. Lesiö um þaö á blaðsiöu
12. Hún fletti blaöinu, eiginlega
frekar til aö fá hann til aö hætta
spurningunum. Hún haföi engan
áhuga á hippum.Þettavarmynda
siöa og þar mátti sjá unga
stúlku, sem var aö tina blóm og
þaö sást varla i andlit hennar
fyrir hárinu, sem hékk eins og
tjald fyrir andliti hennar. önnur
mynd sýndi siöhæröan pilt, meö
stálspangargleraugu. Pilturinn
satá svefnpoka. Allar myndirnar
voru eftir þessu, myndir af siö-
hæröu fólki, sem ýmist sat eöa
stóö.
— Ertu afturgengin, Bambi?
Þessi undarlega spurning kom
henni til aö lita upp úr blaöinu og
hún sá aö hann var aö horfa á rif-
una á buxunum hennar, skæl-
brosandi.
— Hefir þú séð mig áöur? Hún
lagöi fyrir hann þessa spurningu
bæöi meö von og ótta.
Hvitar tennur hans komu i ljós
þegar hann brosti.
— Ég var einu sinni á dýra-
veiðum uppi i fjöllum. Ég hvildi
mig um stund viö lækjarsitru og
fékk mér aö drekka. Ég leit upp
og þá stóö dádýr I nokkurra
metra fjarlægð og virti mig fyrir
sér, svo hljóölega, aö ég haföi alls
ekki orðiö var viö þaö.
Eitthvað innra meö henni lam-
aöist, þegar hún hugsaöi um dýr-
iö, sem stóö þarna i sólskininu og
uggöi ekki aö sér, meö reigt höfuö
og titrandi granir.
— Og þú skaust dýriö?
— Mitt á milli augnanna fögru,
þau voru dökkbrún og gljáandi!
Hún leit á loðna úlnliöi hans og
sterklegar hendurnar.
— En sjáöu nú til, sagöi Harley
og sveigöi inn á hliöarveg, þar
sem grösugir akrar tóku viö af
eyöimörkinni, — þetta augnaráö
hefur alltaf staöið mér fyrir sjón-
um siöan. Þessi augu liktust mjög
augum þinum. Bros hans var nú
mjög samúðarfullt.
— Treystu aldrei veiöimanni,
Bambi litla.
Hún ákvaö, að varöveita
leyndarmál sitt. Þaö hlaut aö
koma aö þvi, aö hún kæmist aö
einhverju, sem gat oröiö henni
haldreipi.
Florence var litill bær og áöur
en varöi voru þau komin á enda
aöalgötunnar. Harley stöövaöi
bilinn viö bilastæöi framan viö
litinn skrúögarö, þar sem pálmar
skýldu bekkjum og boröum. Viöa
voru vatnsslöngur meö úöurum,
sem vökvuöu vel hirt grasiö.
Maöur i ljósbrúnum léreftsfötum
var aö klippa limgeröi i mestu ró-
legheitum. Þetta var eins og friö-
sæl vin i eyðimörkinni.
Aö lokum opnaði hún bildyrnar,
en það var eins og hún heföi ekki
kjark til aö fara út úr bilnum, og
hún neyddist til aö þurrka tár úr
augunum meö óhreinni hönd
sinni. Hún haföi ekki einu sinni
vasaklút. Harley stundi, hallaöi
sér yfir hana og lokaöi dyrunum.
— Þú kannast ekkert viö þig
hér I Florence?
— Ég kannast ekki viö neitt
nema þig.
— Jæja, ætlaöiröu þá ekki
hingaö?
— Ég ætlaði ekki . . . neitt sér-
stakt.
— Þú . . . hann nuddaði á sér
hökuna og virti hana vel fyrir sér.
— Ég þarf aö ljúka hér erindi, en
svo þarf ég aö fara áfram . . . til
Pthoenix. Þekkir þú engan þar
heldur?
18 VIKAN 39. TBL.