Vikan - 27.09.1973, Page 35

OENDANLEGUR
DAGUR
Það varð dauðaþögn i herberginu, þrúgandi þögn.
Staffan starði á hana og það var ótti i augnaráðinu.
§vo hristi hann höfuðið..
smiðjan þyrfti að fá próförkina,
hefir hún sagt til að það hljómaði
sennilega. En spurningin er
aðeins, hversvegna þurfti hún að
tala rósamál. Við verðum að ná i
þessa bók. Staffan leit á úrið. —
Fjandinn hafi það, klukkan er
orðin sex. Búðirnar hafa lokað.
— En þú ert i vesterás
vinurinn, sagði Anna Lisa. — Hér
er ekki verið með þá sparða-
Óttaslegið augnaráð Cillu
Malmström, þegar hún gekk ein
inn i mannlaust hús systur sinnar,
elti Staffan Jernberg allan
daginn. Hvernig leið henni núna?
Og hvað hafði eiginlega komið
fyrir systur hennar?
Staffan bölvaði i hljóði rit-
stjóranum, sem hafði neytt hann
til að fara inn i villiskóga
Bergslagen, til að tala við þennan
skrýtna karl einmitt i dag. Og ör-
lögin voru honum andstæð á alla
vegu. Leigubistjórinn hafði villzt
af leið og kom klukkutima of
seint, geðvondur og þreyttur.
Staffan skrifaði handritið af við-
talinu i bilnum, á leiðinni til
Vertesás. Hann var varla kominn
inn úr dyrunum á hótelinu, þegar
einkaritari ritstjórans hringdi og
heimtaði handritið.
— Það er tilbúið, sagði Staffan,
— en...
— Ekkert en, öskraði rit-
stjórinn. Myndirnar eru komnar,
þær komu Ijómandi vel út. Við
verðum að koma þessu öllu i
blaðið á morgun. Ég læt gefa þér
samband beint við móttökuna.
Svo liðu einar tuttugu minútur,
meðan Staffan las fyrir handritið,
reyndi að vera þolinmóður og
biða, meðan verið var að stafa sig
út úr þvi, ná mállýzkunni og rétt-
um nöfnum. En hann var með
hugann hjá Cillu allan timann.
Hann varð ennþá órólegri, þegar
Anna Lisa kom með pappirsörk i
hendinni og lagði fyrir framan
hann, en benti honum að halda
áfram.
— Andaðu rólega, sagði hún,
þegar hann hafði lagt frá sér sim-
tólið. — Systirin hefir greinilega
komið i leitirnar. Cilla Malm-
ström byrjaði með þvi að segja
mér, að þær ætluðu i ferðalag
saman og væru um það bil að
leggja af stað.
— Það er furðulegt, sagði
Staffan. — Hún minntist ekki á
það i morgun. Það hefir kannski
verið vegna þess, sem systirin
hefir þurft að bregða sér frá. En
samt finnst mér þetta nokkuð
skrýtið, það leit út fyrir að hún
hefði þotið af stað i miklum flýti,
rétt brugðið sér frá i nokkrar
minútur...
— Cilla Malmström var ekki
beinlinis háttvis i simanum, sagði
Anna Lisa þurrlega. — Hún kom
fram við mig, eins og ég væri
sjálfvirkur simsvari. Og hún las
mér fyrir einhverja langloku,
sem ég skildi ekkert i. Heldurðu
ekki að hún..Anna Lisa hikaði
andartak, eins og hún væri að
leita að heppilegum orðum.... —
að hún hafði gert nokkuð mikið úr
þessu með hvarf systurinnar?
Getur það ekki verið, að hún sé
eitthvað taugaveikluð?
—- Nei, sagði Staffan ákafur. —
Það var ekkert við þessa stúlku,
sem gat bent til þess, að hún væri
taugaveikluð. Og þótt hún væri
óttaslegin yfir þvi að vera þarna
ein i mannlausu húsinu, þá gerði
hún það samt. Hvað sagði hún?
— Ég skrifaði það niður, sagði
Anna Lisa, — frá orði til orðs. Hún
bað mig að gera það.
Staffan las skilaboðin tvisvar
og hrukkurnar á enni hans urðu
dýpri. Hann leit upp, horfði á
önnu Lisu: — Ég skil vel, að þér
hafi fundizt þetta undarlegt. En
það er það ekki. Tilvitnunin, sem
hún kallar lykilorðið er titillinn á
bók eftir hana sjálfa. Það hlýtur
að vera sú bók, sem hún kállar
handritið.
— En hversvegna sagði hún
það þá ekki?
— Vegna þess, að þá hefði hún
komið upp um það, að þetta væri
úr bók, sem væri til á bóka-
markaðinum. Það, að prent-
Framhaldssaga
eftir Gunnar Berg
Áttundi hluti og
sögulok
tinslu, að læsa öllu klukkan sex:
búðir eru opnar til átta og kannski
lengur, að ég held.
Staffan var búinn að gripa sim-
tólið og talaði við afgreiðslu-
borðið. Hann fékk strax samband
við bókabúð og þar var honum
lofað, að bókin yrði send með
hraðboða. Meðan þau biðu eftir
henni, hringdi Staffan i simann til
systur Cillu. Þar svaraði enginn.
Svo hringdi hann til
nágrannanna, systranna Eke-
bom. Ráðskonan kom í simann og
sagði að ungfrú Malmström væri
alls ekki gestkomandi þar og svo
lagði hún á.
— Þær eru þá líklega lagðar af
stað, sagði Anna Lisa.
Tíu minútum siðar kom
drengur með bókina. Þau flýttu
sér að fletta upp á blsðsiðu 149.
Þau lásu bæði upphafið af ákæru
saksóknarans. Skyndilega
hækkaði Staffan raustina og las
hátt og skýrt:
,,Við erum hér með vitnisburð
réttarlæknis og það ætti að taka
af öll tvimæli. Látna konan getur
ekki verið fórnarlamb slyss, eins
og ákærði vill vera láta, heldur
hefir hún verið myrt.”
Hann leit upp frá lestrinum og
leit i óttaslegin augu Onnu Lisu.
— Það er lifsnauðsynlegt, strikið
undir lifsnauðsynlegt, hafði hún
upp fyrir sjálfri sér. Hún hefir
fundið systur sina myrta! En
hversvegna hringir hún þá ekki til
lögreglunnar? Og hversvegna
þurfti hún að vera með þessar
dularfullu setningar?
Anna Lisa las aftur skilaboð
Cillu.
— Það er eins og hún hafi ekki
getað talað ljósar, þegar ég
hringdi, sagði hún hægt. — Það er
eins og einhver hafi verið i her-
berginu.
Eftir andartaks þögn hélt hún
hikandi áfram: — Kannski morð-
inginn.
Nú varð dauðaþögn um stund,
þrúgandi þögn. Staffan starði á
hana og það var ótti i augum
hans. Svo hristi hann höfuðið.
— Nei, það er alltof ósennilegt!
Það getur ekki verið mögulegt!
Rödd hans var hás af ákafa.
— Þú ert hrifinn af henni, sagði
Anna Lisa og það var frekar til
staðfestingar heldur en að það
væri spurning.
Staffan svaraði ekki, það var
engu likara en að hann heyrði
ekki til hennar. Hann þaut á fætur
og fór i jakkann. — Anna Lisa, ég
fer þangað strax.
— Við förum, sagði Anna Lisa
og flýtti sér að ná i myndavélar-
nar. Þetta gæti ef til vill orðið for-
siðumynd.
Það var mjög mikil umferð út
úr borginni. Þetta var föstudags-
kvöld og allir borgarbúar virtust
vera að koma sér úr borgarskar-
kalanum. Svo voru lika Stokk-
hólmsbúar að flýta sér til sumar-
bústaða sinna i Bergslagen.
Og veðrið hafði tekið breyt-
ingum. Það var mjög dimmt yfir,
blásvört ský hrönnuðust upp við
sjóndeildarhringinn. 1 bilút-
varpinu heyrðu þau, að spáð var
rigningu og þrumuveðri, stormi
og hagléljum.
Framhaíd á bls 36
39. TBL. VIKAN 35