Vikan - 27.09.1973, Qupperneq 37

stóö á milli þeirra, um koll, greip
töskuna sina og fleygði henni af
alefli i andlitið á Isaksson. Hún
var heppin. Taskan var að visu
ekki mjög þung, en nóg til þess að
meiöa hann. Lásinn var úr málmi
o^ slóst i augun á honum, svo
hann blindaðist sem snöggvast.
Hann féll aftur á bak i sófann og
veinaði af sársauka. Áður en
hann gat staðiö upp aftur, var
Oilla þotin gegnum húsið og búin
að skella eldhúsdyrunum á eftir
sér. I ganginum milli eldhússins
og bilskúrsins leitaði hún að
„lyklinum að bilskúrnum i vasa
sinum. Lyklarnir á lykla-
hringnum voru allir flæktir
saman. Fyrir aftan sig heyrði hún
Isaksson berja á dyrnar. Rétt i
þvi að hún hafði fundið réttan
lykil og opnað bilskúrsdyrnar var
Isaksson að komast gegnum eld-
húsdyrnar. A siðustu sekúndu gat
hún smeygt sér inn i bilskúrinn og
skellt I lás á eftir sér. En nú vissi
Isaksson hvar hún var.
Eitt andartak stóð hún hikandi
og velti þvi fyrir sér, hvort hún
ætti að þora að aka þessum nýja
bfl, sem hún hafði aldrei séð eða
snert. Eðlisávisun varaði hana
við þvi. Isksson var ábyggilega
búinn að loka hliðinu. Það var að-
eins ein leið til frelsis, en hún var
hættuleg. Það var yfir útsýnis-
hæðina við brekkuna niður að
ánni. Þar var bratti kletta-
veggurinn, sem skildi að lóðirnar.
En hvernig átti hún að komast
þangað óséð, i þessum ljósu
fötum? Trén stóðu strjált á
þessum stað og alparósa-
runnarnir voru svo lágir, að þeir
myndu ekki skýla henni alveg.
Skyndilega varð albjart I bil-
skúrnum, bláhvitt ljósið frá eld-
ingu lýsti allt uþp og eftir nokkrar
sekúndur kom svo ærandi þrumu-
hljóö. Svo heyrði hún til slag-
veðursins á skúrþakinu.
Hún þrýsti sér upp að veggnum
og reyndi að hugsa skýrt. Henni
hafði I fyrstu létt yfir þvi að kom-
ast undan honum, en sú tilfinning
var algerlega horfin og hún skalf
af hræðslu. Það þýddi ekkert að
hugsa til þess, að smeygja sér inn
I húsið aftur, meöan Isaksson
leitaði að henni utan dyra. Hún
var farin að þekkja viðbrögð hans
og var viss um, að hann hefði
aldrei farið út úr húsinu, án þess
að ganga kyrfilega frá þvi, að
siminn væri úr sambandi. Enda
hafði hún enga möguleika á þvi,
að komast inn aftur. Ef hann
fyndi hana svo þarna, þá var hún
eins og rotta i gildru. Hún varð aö
hætta á, að fara úti garðinn.
Cilla reyndi að hlusta eftir
hreyfingum hans, en slagveðrið
fyrirbyggði þaö algerlega. Hún
varð að komast út, varð-varð-
varð!
Hún varð aö beita næstum
ómannlegri sjálfsögun til að opna
dyrnar, en henni tókst það. Svo
smeygöi hún sér gegnum dyra-
gættina og fleygði sér undir jas-
minrunnana við húshorniö.
Ottinn sat eins og kökkur I háls-
inum á henni, og hjartað barðist I
brjósti hennar, svo hún hélt að
þaö myndi springa. Hún fikraði
sig áfram, skref fyrir skref,
hlustaði út i regnið og myrkrið.
Svo skreið hún á hnjánum.
Greinar runnanna slógust I and-
litið á henni og mölin meiddi hana
i hnén, en hún fann varla fyrir
þvl. Skyldi hann vera i hinum
enda garðsins, þess bað hún inni-
lega og vonaði að hann héldi að
hún heföi komizt út um hliðið.
Guð gæfi að honum dytti aldrei i
hug stigurinn að útsýnishæðinni.
En allan timann bjóst hún við
að hann réðist á sig, að hann væri
bak við næsta runna. Óvissan og
óttinn var alveg aö gera út af við
hana: hún var að þvi komin að
Öskra, til að láta þessu öllu vera
lokið. En eitthvað fékk hana til að
stilla sig og hún skreið áfram,
nálgaðist stiginn að kletta-
veggnum. Það var ekki svo langt
eftir, bráðum gæfl hún rétt úr sér
og hlaupið siðasta spölinn.
Þá splundruðust skýin, æðisleg
eldingin lýsti upp allt umhverfið
og I draugalegri birtunni sá hún
hann. Hann lá i hnipri unclir alpa-
rósunum, næstum frammi við út-
sýnishæðina, þar beiö hann eftir
henni.
Cilla reis upp. Eitt andartak
stóð hún grafkyrr og „horfði á
hann. Svo sneri hún sér við og
æddi áfram.
Það var aöeins ein hugsun, sem
komst fyrir I hálflömuðum heila
hennar: minningin um litlu
furuna, sem hallaðist út „yfir
skarðiö 1 kiettaveggnum. Furan
myndi bjarga henni. Bara ef hún
næöi þangað, bara að hún....
Ef hún gæti komizt framhjá
syllunni við furuna, þá myndi hún
geta klifraö niður I giliö og komizt
þaðan upp til Ekehill. Isaksson
myndi aldrei þora að elta hana
þangað. En ef hún næði þvi ekki.
Cilla kjökraði og reyndi að hugsa
ekki um vatniö, sem fossaði
þarna niðri I hyldýpinu.
Gegnum veðurofsann, sem nú
var svolitið aö slota, heyrði hún til
hans. Henni heyröist hann nema
staöar. Cilla var nú komin fram á
klettabrúnina og hún studdi sig
við litlu furuna, meöan hún leitaði
að fótfestu. Gamla klifursýkin
geröi nú vart viö sig. Hún fann
fljótlega festu fyrir hendur og
fætur og leitaði með fætinum eftP
holu I klettinn, holu sem hún haföi
tekiö eftir um morguninn, þegar
hún var að leita að systur sinni.
Hún beygði sig i hnút og reyndi aö
gera sig ósýnilega. Hún vonaði
innilega aö Isaksson héldi að hún
hefði falliö niður i gilið.
HANSA-húsgögn
HANSA-gluggafjöld
HANSA-kappar
HANSA-veizlubakkar
Vönduð íslenzk framleiðsla.
Umboðsmenn um allt land.
En ef svo væri ekki. Ef hann
vissi aö hún væri þarna. Þá varð
hún aö halda áfram og skreiðast
niður klettavegginn.
Cilla teygði úr fætirium, til að
þreifa fyrir sér. Rétt fyrir neðan
átti að vera fótfesta. Eða var það
lengra til vinstri? Hún fann
hana ekki, þrýsti hnjánum upp að
berginu.
En fyrir neðan hana var aðeins
loft.
Staffan hægöi á bilnum við
hliðið á garðinum.- — Við ökum
inn, sagði hann. Hann stökk út úr
bflnum og opnaði hliðið. I fyrstu
hélt hann aö hliðið væri læst, en
svo fann hann, að festin var
aðeins bundin um læsinguna.
Hann gat þvi opnað og ók inn fyrir
. Húsið var algerlega myrkvað.
Þau gengu kringum húsið og
reyndu allar dyr, en þær voru
læstar.
— Setjum nú svo, að Cilla hafi
fundiö systur sina látna, sagöi
Anna Lisa. — Eða þá að hún hafi
veriö mikið slösuð, svo hún hafi
þurft að fara meö hana á sjúkra-
hús. Ef hún er látin, er varla við
þvi að búast, að stúlkan sitji
þarna ein og blði i mannlausu
húsinu. Gæti ekki verið, aö hún
hefði farið til nágrannanna,
gömlu ungfrúnna?
— Það er ekki ósennilegt, sagöi
Staffan. — Ungfrúrnar Ekebom
vilja aö sjálfsögðu ekki láta trufla
sitt daglega lif, en ef þeim finnst
skyldan kalla, þá er öruggt, að
þær leggja sitt til. Við skulum
fara þangað og vita hvaö þær
segja.
Þau voru komin hálfa leiö að
hliöinu aftur, þegar Anna Lisa
lagði varlega höndina á arm
Staffans. — Uss! sagði hún. Það
er einhver að hrópa á hjálp!
Og svo heyrði hann það, fjar-
lægt og veikt. Hann rak upp
öskur.
Anna Lisa tók til fótanna og
Staffan hljóp fram fyrir hana.
39. TBL. VIKAN 37