Vikan - 27.09.1973, Side 47

og óskaði þess innilega, að hann
vildi nú fara sem fyrst.
Þau stóðu I dyragættinni.
Harley hallaði sér 1 áttina til
hennar og hún varö hálf óttasleg-
in.
— Harley! Raymond McBride
kallaði til bróður sfns.
— Ég kem, ég kem. Jæja þá,
Bambi litla. Ég vona að þú getir
nú veriö rólegfyrir þvi, eða þeim,
sem þú ert að flýja undan,
Hún horfði eftir vörubflnum,
sem nú var að komast út i um-
ferðina og hana langaöi helzt til
að hlaupa á eftir honum. Óttinn
lagðist nú að henni . . . því eða
þeim, sem þú ert að flýja undan.
Þaö eina sem hún hafði nú, voru
þessir fatalarfar og miðinn með
nafni ókunna mannsins. Var hún
að leita hans, eöa var hún að flýja
undan honum? En það var bjána-
legt að hugsa að nokkur maður
skrifaði nafnið sitt, ef hann vildi
ekki láta hafa upp á sér.
Ég er einmana. Ég er samt á
öruggum stað. Hvað á ég að
gera? A ég að hringja til lögregl-
unnar?
Hún lagöist á rúmiö. Henni
fannst hún hafa alveg skýra hugs-
un. Hún fann ekki lengur fyrir
tómleikanum. Hún mundi nú eftir
ýmsu. Hún mundi eftir ljósu hári
Harleys, striðnislegu augunum og
sólbrúna andlitinu. Hún mundi
eftir Raymond og óhreinu svunt-
unni, vörubflnum, óendanlegri
eyðimörkinni og fjallinu i fjar-
lægð. Hún sá fyrir sér fallega
garðinn I Florence, já, hún mundi
eftir sögunni um rádýriö, sem
Harley hafði sagt henni. En hún
hafði ekki greinilega mynd af
sinu eigin andliti og allt sem skeö
hafði fyrir þennan morgun var
fyrir henni sem lokuð bók.
Hún hlaut að hafa sofið mestan
hluta dagsins, þvi aö það var farið
að rökkva. Hún þvoði sér I fram-
an og reyndi að þvo hárið, meö
litlum sápumola, Hún dró fyrir
gluggann og kveikti ljós. 1 stóra
speglinum gat hún nú séð sjálfa
sig alveg niður að hnjám . . . m jög
granrivaxna konu . . . stúlku? Hún
gat ekki gert sér grein fyrir aldr-
inum — kannski milli tvitugs og
þritugs? öörum megin á hálsin-
um var hún með fæðningarblett.
Henni fannst mjög óþægilegt aö
athuga þessa framandi persónu,
sem hún gat ekki komið fyrir sig.
Hún vaföi um sig handklæöinu
og sneri sér frá speglinum.
Svo kom hún auga á simaskrá,
sem lá á boröinu. Hversvegna
hika ég?Hún tók í sig kjark og fór
aö fletta skránni. Leitaöi aö flug-
stöðinni, fann númerið og flýtti
sér að velja það, áður en hún
hafði tlma til að hugsa sig um, en
vonaði næstum, að ekki yrði svar-
að.
Það tók smástund að finna
Michael Deverux höfuösmann og
hún var að því komin að leggja á.
Hún vissi ekki hvaö hún átti að
segja við manninn, hún varð að
finna eitthvaö, áöur en hann
kæmi I slmann . . .
— Halló.
— ... Devereux höfuðsmaður?
— Já.
— Devereux, ég er I þörf fyrir
hjálp. Ég hefi verið að velta þvi
fyrir mér, hvort þér kannist við
einhverja manneskju
.manneskju, sem hefur horfið . . .
Hjartaö baröist I brjósti hennar
og hún fékk hellu fyrir eyrun, svo
hún heyrði varla, það sem hún
sagði sjálf.
— Hver eruð þér?
— Getum . . .getum við ekki
sett okkur mót einhversstáðar?
Henni fannst sjálfri að þetta
hljómaði bjánalega, hvaö skyldi
honum þá finnast?
— Hvað I. . . Röddin var dimm
og óþolinmóö.
— Devereux höfuðsmaður, það
er mjög áríöandi fyrir mig, að
hitta yður. Ég veit, að þetta
hljómar undarlega, — en . . . ég
komst að nafni yðar og ég . . . ég
verð að hitta yður. Það þarf ekki
að taka svo mikinn tlma.
Röddin I simanum var hljóðn-
uö.
— Devereux höfuðsmaöur,
eruð þér þarna ennþá?
Svarið kom eftir óþægilega
langa þögn og hiin heyrði varla til
hans. Það var eins og hann ætti
erfitt um mál, annað hvort af
undrun eða tortryggni.
— Laurel?
— Þekkið þér mig? Ó, guði sé
lof ... sjáið þér til. . . ég veit ekki
hver ég er ... hver ...
— Hvar ertu?
— Ég er á gistihúsi sem heitir
Sunny Rest, herbergi númer
fjórtán. Ég veit ekki hvað gatan
heitir, en ég get gáð að þvl I sima-
skránni.
— Það skiptir ekki máli, ég hef
upp á þér. Ég kem eftir hálftlma.
Og Laurel?
- Já?
— Vertu kyrr þar sem þú ert.
Og svo lagöi hann á.
Hún settist á rúmið. Laurel,
Laurel. Nafniö sagði henni ekki
neitt og andliti ð I speglinum varð
ekkert kunnugra.
Frh.Inæsta blaði.
BILLIE HOLIDAY_______________
framhald af bls. 21
Hvert kvöld: hvft gardenia og
hvltt duft
Jimmy yfirgaf Bíllie og hún
varð stööugt háðari eiturlyfjum.
,,En þetta tvennt á ekkertskylt og
það er ekki Jimmy að kenna að
fór sem fór...”
Hún fékk sér nýjan elskhuga,
sem útvegaöi henni ópium og
þegar amma hennar lézt, sagði
hún viö hann:
— Þú verður að banna mér að
láta þetta eftir mér, þvl að þú ert
sá eini, sem ég á eftir.
Slíkt á aldrei að segja við þann,
sem maöur elskar. Það vekur
einungis ótta. Og Billie var ekki
snjallur stjórnandi. ,,A hverju
einasta kvöldi færðu þeir mér
hvltar gardeniur og hvltt duft”.
A meöan hún entist, gerðist
ekkert sérstakt. En húri lagöist
inn á dýrasta sjúkrahús New
Yorkborgar til þess aö læknast af
eiturlyfjaneyzlunni. Hún fékk bót
meina sinna og það kostaði 2000
dollara. En þegar Billie Holiday,
heilbrigö Lady Day — gekk niður
tröppurnar á sjúkrahúsinu, ham-
ingjusöm — þá stóö lögéeglan
fyrir neðan og beið hennar.
— Mennirnir, sem fylgdu henni
á söngferðalögum hennar — sagði
ákærandinn við réttarhöldin,
„dreifðu eiturlyfjum og borguðu
milli eins og fimm dollara fyrir
samá magn og þeir létu hana
borga hundraö til tvö hundrað
dollara fyrir.
Fangelsi. Einangrun og óþæg-
indi. En: ,,Eg fékk áhuga á
prjónaskap og það hjálpaöi mér
til aö halda vitinu.” Lady Day
með prjóna — aö hugsa sér annaö
eins.
3500 áheyrendur
Og svo kom hún aftur. Hún hélt
tónleika I Carnegie Hall fyrir
fullu húsi, 3500 manns. Og á
sviðinu söng Billie Holiday um
llfiö, sem hún hafði lifað, og hún
haföi gardenlur I hárinu.
„Hve ofthef ég staðið fyrir rétti
I llfinu? Það var fyrst, þegar ég
var tlu ára, svo einu sinni, þegar
ég var f jórtán ára og þó nokkrum
sinnum slðan. Einu sinni, þegar
ég vann á 52. götu kom sauma-
kona meö ódýran klæönað og
ætlaöi sér að fá meira fyrir hann,
en henni bar. Við fórum að rífast
út af þvi. Hún kallaöi mig öllum
illum nöfnum og ég varð svo reið,
að ég stakk höfðinu á henni niöur 1
salejrniö og sturtaði niður.”
Þaö er augljóst, aö Billie vissi
hvert stefndi, þegar hún sagði:
,,Ég hét sjálfri mér þvl, að nú
væri afskiptum mlnum af karl-
mönnum lokið fyrir fullt og allt”.
Þá hitti hún Louis McKay. My
man. En það gekk ekki of vel.
Aftur og aftur var Billie hand-
tekin fyrir eiturlyfjaneyzlu — oft
án þess að nokkuð væri sannaö á
hana. Á háhæluðum skóm steig
hún upp t hvern lögreglubilinn á
fætur öðrum og með sér hafði hún
chihuahuahundinn sinn, sem hún
kallaöi Pepi. Pepi var kalt I
fangaklefanum, svo að Billie
sveipaöi hann innan I minka-
pelsinn sinn — og hún grét.
Enginn getur sungið orðin
„hungur” og „ást” á sama hátt
og hún.
39. TBL. VIKAN 47