Vikan - 16.05.1974, Blaðsíða 10

Þetta kvöld haföi Tommý ekki
fariö i kvöldgöngu meö Depil,
eins og venjulega. Hann hafði
veriö að hjálpa herra Kolinski i
búöinni og svo átti hann eftir aö
lita yfir lexiurnar sinar fyrir
morgundaginn. En allt i einu fann
hann augu hundsins hvila á sér og
hann fann ásökunina, þegar Dep-
ill andvarpaði þreytulega.
Hann setti bækurnar i skóla-
töskuna og stóö upp. Það var ljótt
aö svikja Depil. Hann ætlaöi að
bæta honum það upp meö þvi aö
lofa honum að leika sér i húsa-
grunnunum, þar sem veriö var aö
rifa niöur.
Della leit á klukkuna, þegar
drengurinn og hundurinn fóru út.
Hún var orðin tiu og henni var
ekkert um það, að Tommy væri
svo seint úti. Það var mjög dimmt
og jaröýturnar höfðu breytt næstu
götu i óhrjálega auön.
Sid skalf, þegar hann gekk út á
götuna, en i þetta sinn var það
spennan, sem orsakaði skjálft-
ann. Nú var allt að komast i rétt
horf. Hann hafði þá dottiö niður á
ágæta lausn. Hann varð aðeins að
vera klár i kollinum, þá hlaut
þetta allt að ganga vel.
En hann mátti samt ekki vera
of bjartsýnn. Hann vissi að hug-
inn gat vel greitt meira, en hon-
um fannst hyggilegast, að vera
litillátur.
En það leit út fyrir að þessi á-
ætlun yrði happadrjúg. Hann
sagði herra Kolinski, að ef hann
greiddi ekki þetta fé, þá mætti
hann búast við skerpmdarverk-
um. Gamli maðurinn hló i fyrstu,
en Sid sá, að hann var órólegur,
svo hann hélt áfram.
— Þér þurfið svo serh ekki að
taka mark á þessu, sagði Sid og
lét sem ekkert væri. — Ef þér vilj-
ið, getið þér kallað á lögregluna.
En þér vitið vel, að það er ekki
hægt að hafa neitt af mér. En þá
munu aðrir taka I taumana. Þá
gæti verið, að þér hefðuð ekkert
til að benda á. Það getur verið, að
hjóli drerigsins, sem ber út blöðin,
verði stolið. Einhverjum kynni að
detta i hug, að brjóta hjá yður
rúðu.
Kolinski svaraði: — Hvað ertu
að þvæla, drengur? Þú lendir i
fangelsi, ef þú heldur svona á-
fram. En hann var áhyggjufullur.
— O, nei, það verður nú ekki af
þvi, sagði Sid og var hinn kok-
hraustasti. — Ég fer ekki i tukt-
hús. Ef þér kallið á lögregluna, þá
hafið þér ekkert upp á mig að
klaga, aðeins orð móti orði. Ég
hefi ekkert gert af mér, ég hefi
aðeins blaðrað svolitið, svona rétt
að gamni minu. Þér einir munuð
kafrjóður og svo skammaðist
hann svolítið og lét sem hann
borgaði eingöngu vegna þess, að
hann kenndi i brjósti um Sid, en
það var greinilegt, að hann var á-
hyggjufullur.
Sid stakk seðlunum i vasann.
Næst ætlaði hann að láta karlinn
borga fimm pund. Það yrði lík-
iega hámarkið, sem hann þyrði
að fára fram á. Það gat verið að
sá gamli myndi heldur fara til
lögreglunnar en að borga meira.
En ef Sid héldi sig við þessar
smáupphæðir, þá var hampa-
minna fyrir karlinn að borga,
heldur en að hætta á að unnin
yrðu skemmdarverk á verzlun
hans.
Já, ef hann hagaði sér skyn-
samlega, þá liði ekki á löngu
þangað til þeir væru búnir að
nurla saman upphæðinni, sem
þeir þörfnuðust svo mjög. Það
yrði ekki gamli maðurinn einn,
sem fengi að borga, til að komast
hjá vandræðum.
Það gat lika verið að önnur
tækifæri byðust, ef hann hefði
augun opin. Það gat lika verið að
eitt og annað væri á glámbekk hjá
verkamönnunum við Wistaria
Street. Þá gat lika Cliff, sem hann
hafði verið að tala við i simann,
orðið þeim til hjálpar. Cliff var i
kliku, sem keypti næstum þvi
hvaðsem var, ef það var ódýrt og
Ljósið frá búðarglugganum féll á nýju
hjúkrunarkonuna og þá datt Dellu i hug,
að hjúkrunarkonur eru oft kailaðar til, ef
um slys er að ræða. Tommy hlaut að hafa
orðið fyrir slysi, — kannski dáinn...
Hún titraði af ótta, þegar hún spurði: —
Hafið þér... er það Tommy? Hvar er
hann?
myndin var góð, en hann vissi
lika, aö hann leit út fyrir að vera
miklu yngri en sautján ára, sem
hann þó var. Hann var litill og
magur og rödd hans var skræk og
barnaleg. Honum hafði oft verið
neitað um aðgang að kvikmynda-
húsum, þegar myndin var bönnuð
fyrir börn og fékk sjaldan af-
greiddar sígarettur.
Þess vegna hafði hann aðeins
beöið herra Kolinski um tvö pund.
Sid vissi mjög vel, að tóbakssal-
sjá eftir þvi. Ég er ekki einn um
þetta, það stendur heil klika á bak
við mig og hún er mjög vel skipu-
lögð. Lögreglan getur ekki staðið
vörð um búðina yðar allán sólar-
hringinn, haldið þér það? Og það
er heilmikið sem getur skeð, ef
þér eruð ekki við. Smámunir
kannski, en þegar það safnast allt
saman, getur það orðið til þess,
að þér farið á höfðuðið....
Að lokum hafði Kolinski gefist
upp og borgað. Hann var orðinn
án þess að bera fram nokkrar
spurningar.
A tæpum hálftima var hann bú-
inn að safna saman þó nokkru
magni af verkfærum, sæmilegum
bakpoka og svo sá hann nokkuð,
sem kom hjartanu til að slá hrað-
ar I brjósti hans... Vörubill stóð i
horninu á einum grunninum. Það
var ekki sem verstur garmur. Að
vlsu var hann gamall, en hann
var nýmálaður og á ágætum hjól-
böröum. Hann gat fengið.... já,
hann vissi ekki nákvæmlega hve
mikiö, en það yrði alltaf álitleg
upphæð fyrir þetta góðan bil.
Hann reyndi hurðina og hún
opnaðist auðveldlega, billinn var
ekki læstur. Kveikjulykillinn var
ekki I lásnum, en það var 'nú ekki
heldur hægt að búast við eintómu
meðlæti i þessum heimi. 1
hanskahólfinu var sitt af hverju
og hann fann virspotta, einmitt
það sem hann þurfti á að halda, til
að ljúka þessu verkefni. Tiu min-
útum siðar heyrðist óljóst urg, en
svo fór vélin i gang.
Hann kom honum í gir og áður
en varði ók hann rólega áfram.
Hann fann auðveldlega ljósin.
Þetta var að visu nokkuð glanna-
legt, en það var samt betra, en að
aka blint i myrkri, þarna var svo
mikið af hindrunum. En svo
fannst honum hann gæti sem bezt
aukið hraðann. Hann steig á
bensíngjöfina og þaut áfram. En i
þvi að hann ætlaði að beygja fyrir
eitt af þessum hálfrifnu húsum,
sá hann að drengur og hundur
komu beint á móti honum. Honum
hafði alls ekki dottið i hug, að
nokkurværi þarna á ferð. Dreng-
urinn hélt á spýtu og hundurinn
stökk glaðlega i kringum hann,
þegar hann lyfti höndinni til að
kasta spýtunni.
Drengurinn öskraði: „Depill!”
og greip til hundsins. Sid beygði
snöggt til hægri. Augu hundsins
hvildu á hönd drengsins, eins og
til að sjá I hvaða átt hann myndi
fleygja spýtunni.
Hjól vörubilsins snertu mjúkan
hundskroppinn. Sid sá hann
fljúga upp i loftið og kastast langt
i burtu og lenda svo rétt fyrir
framan drenginn.
Drengurinn hljóp að vörubiln-
um og öskraði reiðilega : — Hvers
vegna ekurðu svona glannalega,
morðinginn þinn? Hann fleygði
sér til hliðar, svo billinn færi ekki
yfir hann. Svo beygði hann sig yf-
ir hundinn. Vörubillinn þaut á-
10 VIKAN