Vikan - 16.05.1974, Page 30

Sumri
hallar
Þeir höfðu þá náð honum að lokum og
sett hann i hræðilega gildru. Þeir ætluðu
að nota hann til verða vinum hans að
fjörtjóni, stúlkunni sem hann elskaði,
jafnvel sjálfu Rússlandi.
Kirby var ljóst, að þetta uppá-
tæki Anstruthers og þeirra kump-
ána, átti aðallega að verða til
þess að sverta Aleku prinssessu i
augum byltingasinnaðar félaga
hennar. Það stóð heldur ekki á
þvi, að áhrifin kæmu i ljós. Það
kom Kirby nokkuð á óvart, að
Aleka gerði ekkert til að afneita
fréttinni um trúlofun þeirra, sem
kom strax i blöðunum. Hann tók
það þannig, að hún ætlaði að
hugsa málið og að henni væri ekki
sjálfri ljóst ennþá, hvernig hún
átti að bregðast við þessu. Hann
hlakkaði ekki beinlinis til, að fara
á hennarfund, vegna þess að hon-
um var ljóst, að hún hafði siður en
svo á móti þvi, að eiga með hon-
um ástarævintýri. Hann hafði lit-
inn tima til umráða, vegna þess
að bráðlega átti hann að taka
opinberlega við stöðu sinni, sem
yfirsveitarforingi i herliði Breta á
rúss-'eskri grund og þar átti hann
að smna sinum fyrri njósnar-
störfum um leið. Hann hefði ekki
þurft að kviða samfundum við
prinsessuna, vegna þess að dag-
inn eftir að fréttin um trúlofun
þeirra kom i blöðunum, réðist á
hana ungur byltingasinnaður stú-
dent og særði hana töluvert, en
samt ekki lifshættulega. Hún var
flutt á sjúkrá’Jþús.
Þegar hún var orðin rólfær, fór
hún strax til Karinshka, til að
jafna sig og sendi þá boð eftir
Kirby, sem átti aðeins eftir
nokkra daga af leyfi sfnu.
Þegar hann kom þangað, beið
hans ibúðin, sem hann hafði áður
haft i þessari glæsilegu höll og
Karita tók á móti honum, ljóm-
andi af ánægju.
Prinsessán hélt sig ennþá i her-
bergjum sinum og tók honum
opnum örmum.
Hún virtist óvenjulega róleg, en
einhvern veginn stóð honum
stuggur af þvi. Hann reyndi að
setja það i samband við lasleika
hennar, þvi að ennþá hafði hún
ekki þrek til að stunda sam-
kvæmislifið og á Karinshka voru
engir gestir þessa stundina.
Siðdegis fór hann i reiðtúr, en
skyndilega fældist hestur hans á
skógargötunni og hann féll af baki
og missti meðvitund, áður en hon-
um varð ljóst hvað fælt hafði
hestinn.
Þegar Kirby rankaði við sér, sá
hann sér til mikillar gleði, að
hann var á Livadia, en ekki i
Karinshka höll og að það var
Karita, sem sat hjá honum.
Hann náði sér fljótlega við ein-
staka umhyggju Karitu, sem
varla vék frá honum og þegar
hann kom á fætur varð hann inni-
lega glaður yfir endurfundum við
hin elskulegu börn keisarans:
Mariu, Tatiönu, Anastasiu og
hinn fingerða dreng, sem átti að
erfa kórónu Rússaveldis — og
siðast en ekki sizt, sá hann Olgu
aftur.
Timínn var naumur og hann
hafði vanmetið hina slóttugu
Aleku. í herbergi hans á
Karinshka hafði hún fundið'leyni-
skjöl á dulmáli, svo henni var nú
ljóst, aðhann lék tveim skjöldum.
Hún beið ekki boðanna, en fór
strax til Livadia og hafði það sem
ástæðu, að hún ætlaði að slita
hinni svo kölluðu trúlofun þeirra.
En erindið var lika annað, hún
hafði I hótunum við hann. Hún
hótaði að koma strax upp um
njósnarstarfsemi hans, ef hann
gengi ekki i lið með henni og
byltingasinnum. Hún krafðist
þess að hann færi á ákveðinn stað,
til móts við einhvern náunga, sem
hún kallaði Prolofski og Ovario,
þjón sinn. Hann þorði ekki öðru en
að fara eftir skipun hennar i dög-
un næsta morgun, til að hitta
þessa menn, á afviknum stað i
skóginum.
Þessi Prolofski, sem var
skuggalegur náungi, sagði hon-
um, að fyrsta verkefni hans ætti
að vera það, að koma Rasputin,
skjólstæðingi zarynjunnar, fyrir
kattarnef, þvi að dauði hans
myndi snúa bændunum gegn
zarnum og Romanovættinni.
— Og þú hefur nákvæmlega
tuttugu og fjóra tima, til að gera
um þetta áætlun, sagði Prolofski.
Morguninn eftir stefnumótið
við Prolofski, lá Kirby i rúminu i
þungum þönkum. Það var dimmt
yfir þennan dag, sólarlaust og
skýin drungaleg. Karita færði
honum morgunverðinn i rúmið og
hún sönglaði, meöan hún
stumraðiyfir honum. Karita söng
oft, þegar hún var á Livadia, hún
var svo hamingjusöm yfir dvöl-
inni þar. En hún hugsaði með sér,
að Ivan Ivanovitch væri ekki sér-
lega glaður þennan morgun.
Hann lá þarna og starði upp i
skrautlegt loftið. Hann var yggldur
á brúnina.
— Viltu ekki morgunverð?
spurði hún og dró frá gluggunum.
Hann deplaði augunum. Svo fór
hann að brosa.
— Góðan dag, Karita, ég heyrði
ekki þegar þú komst inn.
Hún fór að laga til á matar-
bakkanum.
— Er orðið framorðið? spurði
hann.
— Það er kominn miður morg-
un. Þú ert liklega sá eini, sem
ennþá ert i rúminu. Hérna er
kaffið þitt.
Hann settist upp og tók við
kaffibollanum. — Karita, sagði
hann, — myndi það hryggja þig,
ef eitthvað slæmt henti fjölskyldu
keisarans.
— Það myndi hryggja alla sem
þekkja þau, sagði hún.
— Seztu niður, sagði hann og
hún settist við hliðina á rúminu.
Hann virti hana fyrir sér, djúpt
hugsi. Hún var sannarlega það
fegursta i þessu fágurbúna her-
bergi. — Hvað hugsar þitt eigið
fólk um zarinn? sagði hann.
— Flestir elska hann, eins og
þeir eiga lika að gera, sagði hún.
— Tartarahöfðingjarnir eru
hreyknir yfir þvi, að vera undir
vernd hans. Forfeður minir voru
lika forfeður þeirra, en nú er fjöl-
skylda okkar kristin. Khaninn og
hinir höfðingjarnir eru allir mú-
hameðstrúar. En við búum öll
saman i sátt og samlyndi, einmitt
vegna þess að zarinn er faöir okk-
ar allra.
— Krimbúar eru beztir Rússa ,
sagði Kirby. — Karita, þekkir þú
mann sem heitir Prolofski?
— Hann er ekki Krímbúi, sagði
Karita og sneri upp á sig. — Hann
er frá Ural. Hann er hér á Krim,
til að efna til óeirða. Hann er upp
á móti öllu og öllum, sem standa
honum ofar, jafnvel stjörnunum.
Hann myndi draga þær niður af
himninum, ef hann gæti. Einu
sinni kom hann til að heimsækja
Karinshku prinssessu.
— Ef Prolofski væri að finna út
ráð, til að ráða zarinn og fjöl-
skyldu hans af dögum, hvað
myndir þú þá gera?
• — Karita var ekki lengi að
hugsa sig um. — Ég myndi leggja
hann að velli og halda honum þar.
Hún var undrandi yfir þessum
spurningum. Ivan Ivanovitch var
þungbúinn og ólikur sjálfum sér
þennan morgun. Var það út af
þessum Prolofski? Var það eitt-
hvað i sambandi við þessa ferð
hans til skógarins?
— Ivan Ivanovitch, sagði hún,
— ef þessi Prolofski er eitthvað að
angra þig, þá skal ég segja þér
nokkuð. Ef honum er sett stefnu-
mót á einhverjum sérstökum stað
og stund, þá gæti ég náð honum
fyrir þig. A að drepa hann?
Hún setti þessa spurningu svo
sakleysislega fram, eins og hún
væri að tala um eitthvað ósköp
venjulegt og honum datt i hug, að
hún vissi varla hvað hún var að
segja. En brúnu augun voru al-
varleg og róleg.
Ég hefi ekkl drepið nokkurn
mann fram að þessu, Karita, og
það hefur þú ekki heldur gert. En
ertu i alvöru að segja mér, að þú
getir náð þeim fyrir mig? Þeir
eru reyndar tveir.
— Tveir?
— Já, það er öruggt. Hvað eig-
um við að gera við þá?
— 0, við finnum holu fyrir þá
báða, sagði Karita. — Abadah
Khan sér um það. Hvenær viltu
láta taka þá?
— t kvöld. Viltu vita hvers
vegna?
Karita stóð upp. — Ef þú segir
að zarinn og fjölskylda hans séu i
hættu, þá veit ég að þú segir satt,
sagði hún. — Ef þú segir að
Prolofski verði að hverfa þá skal
hann lika hverfa. En þú verður að
segja mér allt. Ég verð að vita
nákvæmlega um timann og stað-
inn, svo ég geti sagt Abadah Khan
allt sem hann þarf að vita. Svo
verð ég að flýta mér, svo ég geti
talað við hann, það verður litill
timi til stefnu.
Frh. í næsta blaði
30 VIKAN