Vikan - 20.06.1974, Síða 19

ströndinni. Þá hitti ég nágranna
mina, roskin hjón, sem ávallt
voru mér vinsamleg, og i fylgd
með þeim var kona, grönn og vel
vaxin. Hún var kannski ekki bein-
linis falleg, en af einhverjum á-
stæðum laðaðist ég að henni, og
það endaði með þvi, að ég bauð
henni út að borða. Mér varð
ljóst, að ég var fær um að verða
ástfanginn aftur.
Við giftum okkur i april 1953, og
hamingja okkar var fullkomin,
þegar okkur fæddist yndisleg
dóttir i september 1954.
Við vorum ekki rik, þó að við
liðum engan skort og værum
þakklát fyrir það, sem við höfð-
um. Til þess að drýgja tekjurnar,
tók ég stundum að mér nætur-
vaktir, og það var kalt i veðri hinn
örlagarika haustmorgun 1961,
þegar ég kom heim eftir eina
slika næturvakt. Ég brosti með
sjálfum mér, þegar ég þrammaði
áfram i regnúðanum og hlakkaði
til þess áð hitta Ethel og Diönu
aftur. Ég elskaði konuna mina
innilega, og ég beinlinis tignaði
dóttur mina. Húsið var myrkvað,
og engin vingjarnleg rödd svaraði
mér, þegar ég opnaði dyrnar,
gekk inn fyrir og kallaði: — Halló,
Ethel, halló, Diana! Ég er kom-
inn heim!
Ekkert hljóð heyrðist, þegar ég
kveikti i dagstofunni og gekk inn i
eldhúsið, þar sem ég hafði búizt
við að finna Ethel við undirbúning
morgunverðarins. Það var kalt
og dimmt i eldhúsinu. Allt i einu
fékk ég hugboð um, að eitthvað
væri að. Ég reif opnar dyrnar að
svefnherberginu og kveikti ljósið
— og þar stóð ég og starði lamað-
ur af skelfingu. Konan min lá i
rúminu með beltið af náttfötun-
um minum herpt um hálsinn.
Augun störðu stjörf upp i loftið.
Ég stökk að herberginu við
hliðina á og hrópaði: — 0 guð
minn góður, ekki Diana lika!
Veslings litla stúlkan min lá
nakin i rúminu, og ég sá undir-
eins, að ódæðismaðurinn hafði
nauðgaö henni eða a.m.k. gert til-
raun til þess. Siðan haföi hann
hert beltið af hennar eigin nátt-
fötum aö hálsi hennar.
Ég man litið af þvi, sem gerðist
næstu 2—3 klukkustundirnar. Mér
var sagt, að ég hefði komið æð-
andi til nágranna okkar, sem
hringdu þegar i stað á lögreglu og
sjúkrabll, þegar ég hafði skýrt
frá atburðum. En það var of seint
til þess að bjarga mæðgunum.
Þær höfðu verið látnar siðan um
kl. ellefu kvöldið áður. Þær höfðu
Thomas Crampton var 22 ára,
þegar hann drap konuna mfna og
litlu dóttur okkar. Hann var
leiddur fyrir rétt, en úrskurðaður
geðveifcuf .'Ég sór að hefna min,
þó að ég yrði að blða árum sam-
an.
verið myrtar u.þ.b. fjórum
klukkustundum eftir að ég fór til
vinnu minnar.
Ekkert hafði verið eyðilagt og
engu stolið, svo að lögreglan féll
fljótlega frá þeirri ágizkun sinni,
að glæpamaðurinn heföi upphaf-
lega haft þjófnað i huga, en leiðst
út i nauðgun og morð. Hann hafði
greinilega komið þeirra erinda að
fá holdlegum fýsnum sinum útrás
og siðan drepið þær mæögur
báöar, af þvi hann vissi, að þær
mundu þekkja hann aftur.
Þess sáust engin merki, að ó-
dæðismaðurinn hefði brotizt inn i
húsiö, svo að Ethel hlaut að hafa
íleypt honum inn af einhverjum á-
stæðum. Henni gat auðvitað ekki
hafa dottið i hug að hún væri að
opna fyrir dauðanum.
I svefnherberginu fundust
fingraför, sem hvorki tilheyrðu
Ethel né Diönu. Þau fundust held-
ur ekki i fingrafarasafni lögregl-
unnar. Eftirgrennslan hófst i
næsta nágrenni, og fljótlega féll
sterkur grunur á 22 ára pilt,
Thomas Crampton, sem bjó hjá
foreldrum sinum i aðeins um 200
metra fjarlægð frá heimili okkar.
Crampton hafði til þessa ekki
verið talinn beinlinis geðveikur,
þótt hann væri andlega veiklaður,
og hann hafði aldrei verið álitinn
hættulegur. Hann hafði um skeið
dvalizt á hæli, en verið sendur
heim fljótlega. Þegar fingraför
hans höfðu verið tekin, kom i ljós,
að það voru hans fingraför, sem
fundust i báðum svefnherbergj-
unum og i dagstofunni.
Hann gat engar skýringar gefið
á fingraförum sinum á heimili
minu, og þegar frekari sönnunar-
gögn fundust, var hann ákærður
fyrir morð. A fötum hans fundust
blóðblettir, sem tilheyrðu sama
blóðflokki og Ethel og Diana voru
Þegar Crampton kom fyrir rétt,
var hann hins vegar úrskurðaður
geðveikur og ósakhæfur i þessu
máli. Hann var úrskurðaður i
gæzlu á geðveikrahæli til lifstið-
ar, ef með þyrfti. Ég vissi hins
vegar, að hann yrði látinn laus,
þegar stundir liðu fram. Einhver
sálfræðingurinn mundi finna það
út, að nú væri hann orðinn hættu-
laus og óhætt að sleppa honum
lausum út i lifið. Það áttu eftir aö
liða ellefu ár, áður en I ljós kom,
að ég hafði haft á réttu að standa.
Foreldrar Cramptons fluttu sig
ekki búferlum. Ég aftur á móti
fluttist til Portsmouth til þess að
geta verið nálægt aldraðri móður
minni. En áður en ég fór, bað ég
vin minn, sem bjó ekki langt frá
Cramptonfjölskyldunni, að láta
mig vita um leið og hann yröi þess
var, að Thoirias Crampton væri
kominn heim. Það var hann, sem
hringdi til min að segja mér, að
morðingi dóttur minnar og konu
væri aftur kominn heim til sin. Og
Framhald á bls. 38
25.TBL. VIKAN 19