Vikan - 20.06.1974, Qupperneq 21

slopp úr þykku silki með ilskó á
fótum.
— Hvað er það sem ykkur
vantar, mat eða blóð? kallaði
hann til múgsins.
— Við látum okkur ekki nægja
minna en bein þin, svaraði
einhver.
Andrei stakk hægri hönd sinni
letilega i vasann og dró upp litla
skammbyssu og skaut þann sem
fremstur stóð og siðan var eins og
brygði fyrir ánægjusvip á ásjónu
hans um leið og hann beindi byss-
unni að sjálfum sér og hleypti af.
Hann var feginn að hverfa af
sjónarsviðinu, þetta var ekki
lengur hans heimur.
Aleka kom siðar. Hún ruddi sér
braut inn i anddyrið, sem var
meira og minna rúið öllu verð-
mætu. Hún var i svartri kápu með
rautt band um hárið, rautt band
byltingarinnar. Hún leit á lifvana
likamann. Hún hafði elskað
Andrei. Ifún hafði hringt til hans
fyrr um kvöldið, varað hann við
og beðið hann að flýja, meðan enn
ri
væri timi til. Hann kaus frekar að
vera kyrr.
— Andrei, kjáninn þinn, hvers
vegna fórstu þú ekki? sagði hún
við sjálfa sig. Upphátt sagði hún:
— Jæja; félagar, þeir fara allir
sömu leið. Kömið, látum okkur
ganga á röðina.
1 desember var lokið við að
semja vopnahlé milli rússnesku
herjanna og Tyrkja við landa-
mærin. Tyrkir opnuðu einfaldlega
dyr fangelsanna og slepptu rúss-
nesku striðsföngunum og létu þá
sjálfa um að komast heim,
gangandi i kuldanum. Kirby var
einn þeirra sem heppnastir voru.
Siðast i janúar var hann kominn
heim til Kars.
Þeir, sem réðu nú við aðalbæki-
stöðvarnar i Kars, höfðu ekki
mikinn áhuga á þjónustu hans, en
þeir lofuöu honum nýju embætti
og sögðu honum að koma aftur,
þegar hann væri búinn að jafna
sig eftir volkið. Svo spurði hann
eftir zarnum og fjölskyldu hans,
en fékk ekki önnur svör en axla-
yppingar. Það voru yfirleitt ekki
neinar fréttir af þeim, annað en
að fjölskyldan haföi verið flutt til
Tobolsk i Vestur-Siberiu. Það var
reyndar ekki til þess ætlazt, að
þau dveldu þar-lengi. Borgin var
full af fólki, svo hollu keisarafjöl-
skyldunni, að það var töluverð
hætta á, að gerðar yrðu tilraunir
til að bjarga þeim úr haldi.
Kirby hugsaði um þau öll,
meöan hann þrammaði gegnum
snjóinn heim til sin. Hann haföi
frétt um valdaafsal zarsins i
fangabúöunum og siðan hafði
hann hugsað til þeirra á hverjum
degi, með kvöl i hjarta. Hann
hafði engar áhyggjur af þvi, að
Nicholas hafði afsalað sér
völdum, það var öll fjölskyldan,
sem hann hafði stöðugt i huga og
þá sérátaklega Olga.
Hann kom að húsinu. Ibúðin
hans á annarri hæð stóð opin og
mannlaus, en þar var notalegt og
augljóst að búið hafði verið i
henni. Hann tók af sér húfuna og
fór úr frakkanum, svo hné hann
niöur i stól. Ylurinn leið þægilega
um hann og áður en varði var
hann farinn að dotta.
En skyndilega hrökk hann upp
við fótatak. Þar stóð Karita i
dyrunum, rjóð og ljómandi i loð-
feldinum slnum. Hún rak upp
gleðióp, hljóp til hans og féll á kné
við fætur hans.
— Litla stúlkan min, sagði
hann og það lá við að rödd hans
brysti, — þú áttir að fara heim til
foreldra þinna. En ég þakka þér
samt innilega fyrir að biða min
hér.
— Ivan Ivanovitch, þú ert
meiri maðurinn, þú ert bara
alveg svivirðilegur... allan þenna
tima hef ég ekki heyrt frá þér eitt
einasta orð. Hún greip höndum
fyrir andlitið og kjökraði.
— Fékkstu ekkert af þeim
kortum, sem þeir leyfðu mér að
skrifa? Hann tók af henni hattinn
og strauk gullna hárið frá augum
hennar.
— Ég heyrði ekki neitt.... ekki
neitt. Þetta hefur verið miklu
þægilegra fyrir þig, þú vissir
sjálfur, að þú varst ekki dáinn, en
ég vissi það ekki. Enginn vissi
það. Heilt ár! sagði hún milli
ekkasoganna.
— Datt þér ekki i hug, að ég
gæti verið i striösfangabúðum?
Karita, sem enn lá á hnjánum,
leit upp. Hún var svo glöð, að nú
voru það gleðitár, sem runnu
niður kinnarnar. — Já, það var
eftir þér að segja þetta. En þú
varst nú sendur til að drepa
Tyrkina, ekki til að láta þá
hneppa þig I andstyggilegar
fangabúðir. 0, þvilikt útlit, það er
ekki sjón að sjá þig. Hún stóð
hreinlega á öndinni. — Þú ert
grindhoraður og Iskaldur. Hún fór
að draga af honum stigvélin. — 0,
þau eru glerhörö, það er eins og
þau séu frosin við fæturna á þér!
Þegar hún var búin að ná af
honum stigvélunum, hallaði hún
sér aftur á hælana og saup
hveljur af hryllingi. Sokkarnir,
sem liklega höföu verið úr grárri
ull, svoru alveg vægast sagt
hræöilegir.
— Þeir lykta hræðilega, sagöi
hún á ensku.
— Ég veit það, sagði hann. —
Þakkaöu þinum sæla fyrir að þú
skulir ekki sjálf hafa þurft að búa
i þeim eins lengi og ég.
Hún náði sér fljótlega. Ó, hve
tekinn hann var og þreyttur. En
augu hans voru jafn skær. Karita
fann eitthvað nýtt og undarlegt
leita á sig og hjarta hennar
barðist örar.
— Sittu kyrr, ég ætla að sækja
handa þér góða og styrkjandi
súpu.
Hún hljóp fram og kom að
vörmu spori með heitt vatn i
þvottaskál og setti við fætur hans.
Stundarkorn leit hann á hana,
eins og honum væri varnað máls.
Þaö var mtthvað i augum hans,
sem lýsti sársauka. — Karita,
sagði hann, — er það satt að
keisarafjölskyldan hafi verið
send tileinhvers staðar, sem kall-
aöur er Tobolsk?
— Já, sagði hún. Það var
einhver glampi i brúnum
augunum, glampi sem hann hafði
ekki séð áður.
Já, það höfum við heyrt.
Ivan Ivanovitch, ef þeir granda
þeim, þá-er ég hrædd um að ég
reyni sitt af hverju til að koma
þeim i koll. Og ég ætla að nota
eitthvaö svolitið skaðvænlegra en
tungu mina.
Hún opnaði stóran skáp á
veggnum og dró þaðan stóran
gljáfægðan riffil, British Lee-
Enfield. Hún hélt rifflinum fyrir
framan sig, hreykin og reiði-
leg og það gneistaði úr brúnum
augunum.
— Karita, sagði hann, — við
förum til Tobolsk, eins fljótt og
okkur er unnt.
Meöan Kirby naut þess að sitja
I heitu fótabaðinu, fór Karita
fram til að lita eftir súpunni. En
þegar hún kom inn aftur, sat hann
i stólnum i fasta svefni.
Hún beygöi sig niður og kyssti
hann á ennið. Ivan Ivanovitch,
hugsaði hún, það er kominn timi
til að þú takir þér konu og farir
heim til Englands. Þegar við
hittum Charlotte frænku næst,
ætla ég aö spurja hana, hvort það
sé nokkuð vansæmandi fyrir þig
að kvænast mér. Aö minnsta kosti
verður þú að eignast konu.
Þaö var skelfilega kalt i
Tobolsk. Eldiviðurinn, sem
keisarafjölskyldan fékk, var af
'svo skornum skammti, að það var
aðeins hægt að halda eldi i einum
arni. Hermennirnir voru lika oft
mjög óvingjarnlegir. Bolsévik-
arnir voru samt ekki búnir að ná
undir sig öllu Rússlandi. Þeir
þurftu vfða að berjast fyrir lifi
sinu og það gerði þá harðneskju-
lega, en i rauninni voru þeir lika
hræddir og það gerði þá tor-
tryggna og grimmdarlega.
Einn morguninn, þegar verðir
keisaraf jölskyldunnar höföu
verið sérstaklega illa lyntir, gekk
einn þeirra i veg fyrir Olgu
Nivolaievnu, þegar hún ætlaði út I
gaddaðan garðinn, sem þau höfðu
til umráða, til að sækja litla
skóflu, sem Alexis hafði beðið-
hana að sækja. Loðnar augna-
brúnir mannsins voru hélaðar og
hann setti riffilinn fyrir haiia, til
að varna henni að komast lengra.
— Fyrirgefðu, sagði Olga, — er
mér ekki leyfilegt að fara út i
dag?
— Nei, sagði maðurinn rudda-
lega. — Er einhver fyrir aftan
mig?
— Enginn, sagði Olga. Hún var
klædd hlýrri yfirhöfn með hand-
skjól.
— Taktu þá það sem er i hægri
hönd minni og sverðu að segja
aldrei að ég hafi fært þér þaö,
sagði hann. 1 höndinni, sem hélt
um riffilinn, sá hún svolitinn
pappírsvöndul. Hún kippti honum
t.il sin og stakk honum i hand-
skjólið.
Hún vissi að hún mátti hvorki
þakka honum né brosa. Það voru
allir undir ströngu eftirliti og
Olga flýtti sér inn aftur og hjarta
hennar barðist ótt. Bréf.
Einhverra hluta vegna fór hún
ekki inn i dagstofuna til hinna,
heldur inn i iskalt herbergi sitt.
Hún reif upp bréfið. Það var
stilað til hennar og hún þekkti rit-
höndina. Það var sama rithöndin,
sem hafði skrifað á Shakespear-
bókina forðum, sama höndin, sem
hafði skrifað bréfiö til Alexis. Hún
settist á rúmið sitt og las. Það var
erfitt I fyrstu, þvi að hún átti ekki
gott með að halda aftur af
tárunum.
„Elskulega Olga!
Ég veit ekki hvort þetta bréf
kemst nokkurn tima I þinar
hendur, en viss persóna hefur
samt lofaö þvi, að svo skuli veröa.
Ég skrifaði keisaraynjunni tvö
kort úr fangabúðunum i Tyrk-
landi, en ég er hræddur um, að
þau hafi aldrei náö á leiðarenda.
Ég er kominn aftur til Rúss-
lands og er á leið til þin, með
Karitu og öðrum.
Ég veit, að þegar ég skrifa
þetta bréf, þá ert þú I Tobolsk. Ég
veit að ekkert annaö en brjálæði
rikir nú i Rússlandi. Ég má ekki
hugsa til þess hvernig þér liöur,
ég er fullur angistar. Ég bið til
þess eins, aö ekki sé fariö of illa
með ykkur, þótt ég viti að bæði þú
og fjölskylda þin hafiö mikið hug-1
rekki.
Sögulok
hallar
25. TBL. VIKAN 21