Vikan - 20.06.1974, Síða 22

Elskulega Olga, ég veit þú átt
eftir aö njóta lifsins aftur. Við
Karita erum með allan hugann
hjá þér, hjá ykkur. Þú ert alltaf i
huga mér og alltaf i bænum Kar-
itu. Þú ert bæði fögur og yndisleg,
ég verð að segja þér það.
Ég elska þig, sem ert fegurst af
öllum stórhertogaynjum i ver-
öldinni, ég elska þig. Guð veri
*tfö með þér.
John Kirby.”
Olga sat grafkyrr á rúminu
sínu. Það var iskalt i herberginu.
Utan dyra var gaddur og menn-
irnir fjandsamlegir. Olga vissi
ekki hvað beið þeirra, hún hafði
brotiö um það heilann, en hún
gerði það ekki nú.
Hann hafði þá alls ekki gleymt
þeim. Hann hafði ekki gleymt
henni. Hann var á leiðinni til
hennar.
Þau voru i Vestur-Siberiu með
hvitliðum, sem bárust á bana-
spjót gegn rauðliðum. Þau höfðu
farið frá Kars síðast i janúar,
með sundurleitum hópi manna úr
hinum fyrrverandi her keisarans
og hluta úr tékknesku hersveit-
unum. Sjálf voru þau samferða
broti úr riddaraliðinu, um fjögur
hundruö manns, aðallega Kuban
kósökkum, en þar á meðan voru
nokkrar konur, auk Karitu, sem
allar voru klæddar eins og hún, i
kósakkastigvél og pokabuxur.
Karita var hörð, eins og vand-
lega hert stál: Kirby horaður og
bitur, eins og banhungraður
úlfur. Karita hafði nú miklar
áhyggjur af Ivan Ivanovitch.
Hann var orðinn svo ólfkur
sjálfum sér, harður og gagn-
tekinn af þeirri einu hugsjón, að
ná til keisarafjölskyldunnar, áður
en það yrði of seint. Hann var
búinn að glata sinu fyrra
glaðlyndi og umburðarlyndi. Hún
var skelfingu lostin yfir þeim
hættum, sem hann lagði sig I og
hélt yfir honum ákafar áminn-
ingarræður.
— Ætlar þú að láta úrþvætti
rússnesku þjóðarinnar taka þig af
lífi? Dettur þér aldrei i hug, að
hugsa um hvað þá verður um
mig?
— Þú kemst af. Og þú hefur
meiri möguleika á þvff ef þú
hættir að þvaðra og notar heldur
bakhlutann. Komdu honum upp á
hestinn. Við höldum áfram.
Þessi tilsvör voru mjög ein-
kennandi fyrir þaö hugarfar, sem
þjáði hann yfirleitt um þessar
mundir. Bráðlæti og ótti barðist
um i honum dag og nótt. Honum
fannnst ferðin aldrei ganga nógu
fljtjtt og hann óskaði hvern bolsé-
vika, sem tafði för þeirra,
dauðan.
En þó aö Karita hefði áhyggjur
af Kirby, þá var hann ekki siöur
undrandi á henni. I æðum Karitu
rann blóð Tartara. Hún hafði sjálf
þá hugsjón, að gera sitt til að
útfýma öllu, sem stóð I vegi fyrir
hag og hamingju þess Rússlands,
sem hún elskaði. Hún notaði riff-
ilinn óspart, með svo furðulegum
ofsa, aö Kirby ofbauð.
Þegar þau nálguðust Vestur-
Siberiu, sameinuðust hvitliðar
undir stjórn tékkneska liösins og
þá gekk allt betur og þau komust
fljótar yfir og voru mun öruggari.
Þau nálguðust Tobolsk um
vorið 1918. Kirby var orðinn
örvæntingarfullur yfir þvi, að
veröa of seinn, til að finna
keisarafj ölskylduna.
Tobolsk féll fyrir hvitliðum og
Tékkum. Borgin var bókstaflega
lögð i rúst og rauðliðar flýðu I of-
boði. Karita missti af Kirby i hit’a
orrustunnar. Hún fann hann samt
aö lokum, þar sem hann stóð við
hliöina á hesti sinum og talaði við
óeinkennisklæddan mann, sem
greinilega var frávita af ótta.
Kirby var n^fölur. Keisarafjöl-
skyldan var ekki lengur i Tobolsk,
hún hafði verið flutt til Ekaterin-
burg i úral.
Sóknin i vestur hélt áfram,
Tékkar og hvitliðar og i för meö
þeim Kirby og Karita og þau
nálguðust Ekaterinburg. Langt
að var borgin lfkust virki i fjöll-
unum. Það gat tekið nokkurn
tima, aö vinna borgina og Kirby
hafði á tilfinningunni, að zarinn
og fjölskylda hans ættu varla
langt eftir. Hann þekkti of vel til
bolsévikanna nú, til að láta sér
detta i hug, að þeir slepptu einum
einasta af Romanovættinni
lifandi, ef þeir á annað borð næðu
þéim.
Um dagmál einn daginn, fóru
þau Karita burt frá hvitliða-
sveitinni. Þegar þau höfðu riðið
svolitinn spöl, sagði hann Karitu,
að bezt væri að riða inn i borgina,
án þess að hika.
— Ertu genginn af vitinu?
spurði Karita. Hún reiddi riffilinn
fyrir framan sig og var löður-
sveitt. Það var miður júli og ákaf-
lega heitt I veðri.
— Við riðum beint inn, sagði
hann, — það er miklu öruggara,
en að fara i vetur. Ef einhver
reynir aö hefta för okkar, þá
segjumst við vera flóttamenn,
færandi fréttir af hvitliðum.
Þeim til mestu undrunar vpru
engir verðir á leið þeirra, engar
fallbyssur og borgin virtist mann-
laus. En þegar þau riðu fyrir
fyrsta götuhornið, riðu þau beint i
flasiö á fótgönguliðasveit. Kirby
og Karita réttu upp hendurnar.
— Hver eruð þið? spurði einn
mannanna.
— Vinir, sagði Kirby, — við
flúðum frá hvitliðum og höfum
fréttir aö færa.
— Það er nokkuð Iskyggilegt,
sagði maðurinn og brosti háðs-
lega. — Við höfum nú kynnst
slikum skepnum fyrr. Við skulum
heyra hvað yfirforinginn segir
um það. Þessa leið! Hann benti
meö höfðinu.
Þau voru færð I hús, sem hafði
veriö smábarnaskóli. Vopnin
voru tekin af þeim og öll skothylki
og þeim var ýtt inn i herbergi, þar
sem einn maður sat viö skrifborð.
Hann leit upp, þegar þau komu
inn og Kirby og Karita sáu, að
maðurinn var enginn annar en
Peter Prolofski.
— A-ha, sagði hann lágt við
Kirby, — það er ekki eiögrannt að
stundum sé svolitil skima á
dipimviörisdögum. Ég er undr-
andi yfir þvi að sjá þig, vinur sæll,
en lika mjög ánægður yfir þvi.
Svo sagði hann við Karitu: — En
hver ert þú?
— Flóttamaður eins og hann,
sagði Karita.
— ó, svo já? Prolofski hallaði
sér aftur á bak og barði fingur-
gómunum i borðplötuna. — Ég
var ekki viss um, að ég þekkti
andlitið, en nú veit ég, að ég
kannast við röddina! Svo þið eruð
þá bæði komin hingað. Stór-
merkilegt, Mér leið bölvanlega i
þessari holu, sem þið komuð mér
I hérna áður fyrr. En það var nú
aðeins spurning um tlmann.
— Þú eyðir timanum til
einskis, sagði Kirby i örvæntingu.
— Viljið þið fá fréttir af hvit-
liðum, hvar þeir eru og hvað...
— Viö vitum hvar þeir eru, tók
Prolofski hranalega fram I fyrir
honum. — Þeir eru rétt um það bil
að berja að dyrum. Þeir vilja
endilega ná Ekaterinburg á sitt
vald. Þeim verður lika bráðum að
ósk sinni. Það er aðeins
smávegis, sem ég þarf að ganga
frá fyrst, áður en við förum. Ég
ætla að geyma mér ykkur tvö, þar
til siðast. Þið skuluð....
Dyrnar að baki þeim voru
opnaðar: tvær manneskur komu
inn. Það voru þau Ovario og
Aleka 'Petrovna. Ovario var
horaður og einna likástur soltnum
úlfi. Aleka, sem var klædd
einkennisbúningi kvenforingja,
var fölari og grennri en áður. Hún
staröi á Kirby og Karitu og hún
varð stjörf.
— Ég hugsa, sagði Prolofski, —
að ég þurfi ekki að kynna ykkur.
— Hvað i ósköpunum eruð þið
að gera hér? spurði Aleka og rödd
hennar var hás og tilfinningalaus.,
— Félagi foringi, sagði Pro-
lofski, — ég rannsaka sjálfur mál
þeirra, ég ætla mér sjálfur að
ganga frá þvi.
Aleka yppti öxlum. — Þetta er
hans bylting, sagði hún við Kirby,
— og það var ákaflega óhyggilegt
af þér að vera að sletta þér fram i
það.
— Annar hvor vinnur eða
tapar, prinsessa, sagði Kirby. —
Það er raunar ógeðslegt, að hafa
lent I höndunum á þessari skepnu.
— Prinsessa, urraði Ovario. —
Hún gæti átt á hættu að vera
skorin á háls vegna þessara orða.
Karitu fannst hjarta sitt frjósa,
en hún sagði kæruleysislega: —
Það er ólykt hérna inni.
Ovario tók þetta illa upp fyrir
henni og sló hana utan undir meö
handarbakinu. Kirby sneri sér
snöggt að honum og sló hann
niður, svo hann valt eftir gólfinu.
Mennirnir tveir, sem stóðu vörð
við dyrnar, flýttu sér til og börðu
Kirby með byssuskeftunum.
Karita hrækti á þá. Andartak
gneistuðu augu Aleku, en svo
varð hún kæruleysisleg f sömu
andrá.
— Svona, svona, þetta er allt i
lagi, sagði Prolofski viö verðina.
— Þetta eru minir fangar, ég vil
ekki láta skemma þá fyrir mér.
Farið burt með þau.
Þau voru leidd út og sett I daun-
illa kjallaraholu. Þau sátu á
gólfinu og sneru bökum upp að
óhreinum veggnum. Onnur kinnin
á Karitu var rauð og þrútin.
— Það var ljóta ólánið að lenda
á Prolofski, sagði Karita. — Ivan
Ivanovitch, einhver hefur fundið
hann og látið hann lausan.
— Já, Karita, slikt skeður oft á
svona timum. Hann reyndi að
tala rólega, en honum leið ekki
vel, þegar hann hugsaði til
þess,sem Prolofski myndi finna
upp á. Og honum varð óglatt,
þegar hann hugleiddi hvað þessi
skepna gæti gert Karitu. — Mér
þykir þetta leiðinlegt, Karita,
sagði hann.
— Ivan, sagði Karita bliðlega,
— þú mátt ekki ásaka þig um neitt
min vegna. Ég iðrast einskis og
ég er fegin, aðég skuli vera hérna
hjá þér.
Hann virti hana fyrir sér. Hún
var brosandi. Honum fannst hann
á engan hátt eiga skilið vináttu
hennar. Hann átti engin orð til að
lýsa þvi. Hann rétti út höndina og
strauk bliðlega um hár hennar.
— Þú ert ennþá að hugsa um
þau? spurði hún hljóðlátlega.
— Um þau og um þig. Ég bið til
þess eins, að Tékkarnir og hvit-
liöarnir verði nógu fljótir.
Þau hugsuðu bæði um það
sama. Ef rauðliðar voru að yfir-
gefa borgina, myndu þeir ábyggi-
lega taka keisarafjölskylduna
með sér. Ef það skeði, þá voru
þau bæði búin að fórna lifi sinu til
einskis.
Þau heyrðu dauft hljóð, einhver
sneri varlega lykli i skránni. Eftir
andartak var Aleka komin inn til
þeirra. Hún lokaði varlega á eftir
sér. Hún bar fingur upp að vör-
unum, svo lagðist hún á kné við
hlið Kirbys.
— Hlustaðu nú, hvislaði hún. —
Ef ég hjálpa þér, þá verður þú
lika að hjálpa mér. Prolofski
ætlar að drepa ykkur siðar I dag.
Það verður hans siðasta verk,
áður en hann yfirgefur borgina.
Það eru aðeins nokkur okkar
eftir. Þeir ætla að láta hvítliða fá
Ekaterinburg....
— Aleka, hvar er keisarafjöl-
skyldan? spurði Kirby.
Augu hennar urðu tárvot. —
Þau eru farin, sagði hún. — Það
er enginn timi til að ræða það
22 VIKAN 25. TBL.
V'