Vikan - 20.06.1974, Page 26

gæti orðiö hættulegt. En það er
ekki gott fyrir þau að skilja svona
lagað. Ég held að mamma hafi
aldrei þurft að horfast i augu við
óþægindi á ævinni.
Arið 1944 var James sendur til
Kanada, til að kenna flug-
mönnum siglingafræði. Eric var i
skólanum og Gladys hafði nú
nógan tima til að sinna störfum
sinum i hjálparsveitunum, enda
var hún þar öllum stundum. Hún
hafði fengið auka bensinskammt,
vegna þess að Fallowfield var svo
'langt i burtu og hún komst ekki á
milli nema I bil. A laugardögum
ók hún til Finden Minster, til að
kaupa inn til vikunnar og sækja
Eric I skólann og stundum tók hún
félaga hans heim með sér um
helgar.
Borgin var frekar illa skipu-
lögð, búðirnar á vlð og dreif
kringum gamalt markaðstorg, en
þar hafði verið komið upp vopna-
verksmiðju, rétt utan við mið-
bæinn. Þarna höfðu ekki verið
gerðar svo margar sprengju-
árásir, aðeins örfáar sprengjur
höföu fallið I nágrenninu, þeg-
ar þýzku flugvélarnar voru á
leiö til þýðingarmeiri staða. Aðal-
starf hjálparsveitanna þarna, var
að mestu I þvi fólgið, að sjá
verkamönnum, sem komu til að
sinna landbúnaðarstörfum og
vinna i vopnaverksmiðjunni,
fyrir húsnæði og sömuleiðis
mæðrum, sem höfðu fluið frá
mestu hættusvæðunum með börn
sin.
Þennan laugardagsmorgun var
hún i einkennisbúningi sinum,
vegna þess að hún þurfti líka að
sinna ýmsum erindum fýrir
hjálparsveitina. Hún lauk öllum
þessum erindum og fór svo til að
sækja Eric, sem átti að vera hjá
henni um helgina. Hann hann
hafði fengið leyfi til að taka einn
vin sinn með sér.
Þeir komu hlaupnadi á móti
henni, bjarteygðir og ánægðir,
eins og litlir hvolpar, sem leystir
höfðu verið úr bandi. Þeir stukku
upp i bilinn og komu sér fyrir i
aftursætinu.
Hún fór skemmstu leið gegnum
borgina, þegar myrkrið var að
skella á þetta nóvemberkvöld^
Rétt i þvi heyrði hún viðvörunar-
merki. Hún sá eldglæringar á lofti
og heyrði i loftvarnabyssunum i
fjarska.
— Er þetta árás? spurði Eric.
Það var einu sinni árás i
Bristol, þegar ég var þar, sagði
hinn drengurinn hreykinn.
— Þetta er aðeins æfing, sagði
Gladys.
Þegar hún beygði inn á
markaðstorgið, féllu fyrstu
sprengubrotin. Hún sá einn
vörðinn veifa til sin, svo hún ók
bilnum upp bakdyrainnganginum
á The Old Bull Hotel. Fólk kom
hlaupandi út af barnum. Kolasal-
inn hennar, sem nú var vörður og
lögregluþjónn, kallaði glaðlega:
— Þetta litur út fyrir að vera
alvara, frú Paulton. Bezt að koma
börnunum i kjallarann.
Það var búið að styrkja gamla
kjallarann með járnrimlum og
steinsteypu. Það voru nokkrir
hótelgestir komnir þanga’ð niður,
flest var það gamalt fólk, sem
hafði flutt á þennan stað, sem átti
að teljast nokkurn veginn
öruggur. Það horfði á hana, sem
var i einkennisbúningi og þá
mundi hún eftir þvi, að verið gæti
að hjálpar hennar væri þörf.
Drengirnir voru ekki hræddir,
aðeins ákafir.
— Það er bezt að þið verðið hér
kyrrir, sagði hún. Hjartað barðist
hratt I brjósti hennar og hún fann
einhver þrengsli i kokinu af
angist. —Ég kem bráðum aftur.
Hún reyndi að láta sér detta eitt-
hvað skemmtilegt I hug, til að
segja við drengina. — Oliver
Cromwell gat ekki brotið þetta
hús niður, svo ég býzt ekki við að
Hitler geti það heldur.
Þegar hún kom út á hlaðið, stóð
hún þar andartak, stjörf af ótta.
Himininn var bjartur af eld-
glæringum, hávaðinn frá flugvél-
unum, loftvarnarbyssunúm og
sjúkrabilunum ærandi. Reykjar-
mökkur lá yfir öllum austurhluta
borgarinnar og óþefurinn var
hræðilegur.
Maðurinn, sem hún hafði séð
rétt áður, var nú kominn með
hjálm og ók á reiðhjólinu til
hennar.
— Er billinn yðar hér, frú
Paulton?
— Já.
— Getið þér farið til Betterton
Street, við þurfum að koma slös-
uðu fólki i burtu, svo brunaliðið
geti snúið sér að slökkvistarfinu.
— Það get ég.
Hún ók þangað, sem
sprengjurnar höfðu fallið. Flest
húsin stóðu i björtu báli og sum
voru hrunin til grunna. Fólkið,
óhreint og svart af reyknum, stóð
þarna, málvana af ótta. Einn
varðanna tróð eins mörgum og
hægt var inn i bilinn hennar og
bað hana að aka fólkinu til gagn-
fræðaskólans, sem hafði verið
tekinn i notkun, sem einskonar
sjúkrahús og hæli fyrir þetta
hrjáða fólk. Það voru gömul hjón,
stúlka með hvltvoðung, tvö börn
með stálpuðum bróður sinum.
— Pabbi er á næturvakt, sagði
drengurinn i s.Ifellu. —Heldurðu
að mamma hafi‘orðið fyrir þvi,
heldurðu það?
— Auðvitað ekki, sagði
Giadys. — Þú hefur bara misst af
henni I öllum látunum. Vertu ró-
legur, vinur minn.
Þegar hún kom til skólans,
hófst önnur árásin. Húij bugsað'i i
ofboði: —Ég fer ekki til baka.
Hvað verður um Eric, ef ég verð
fyrir sprengju? Það er öruggara
að vera hér, það er vopnaverk-
smiðjan,sem þeir eruað skjóta á.
Það tekur enginn eftir þvi, þótt ég
verði hér um kyrrt. Ég er I fullum