Vikan - 20.06.1974, Qupperneq 31

74 ALLT UPP
flýta sér heim, til að vinna
heimilisstörfin og svo að hjálpa
Lenny á kvöldin, svo ég sagði upp
vinnu minni og fór að vinna alveg
með Lenny. >að var góð æfing og
við vonuðum að einhvern tima
myndum við geta eignast okkar
eigið veitingahús.
Ég hafði ekki hugmynd um að
nokkur af þessum glæpaklikum
kæmi á veitingahúsið, enda var
það ekki staður handa sliku fólki.
Ég veit ekki til þess ennþá.
>aö var ekki fyrr en löngu eftir
árásina á Lenny, að einn kunningi
okkar sagði, að eitt kvöldið heföi
einhverjir úr Tibbs-klikunni verið
á barnum og heyrt einhverja vera
að tala um þá. Eftir þvi sem mér
hefur skilizt, sagði Lenny eitt-
hvaö í þá átt, að þetta væru senni-
lega „pikeys”, en það er slangur-
yrði yfir sigauna og ekki beinlinis
hrósyröi. Kunningi okkar sagði,
að annað hefði Lenny ekki sagt,
en þeir höfðu heyrt þetta og þá
ákveðið að hefna sin á honum.
Mér fannst ég hafa setið á bið-
stofunni heila eilifð og reyndar
voru það fullir þrir klukkutimar,
þangað til læknarnir komu og
sögðu mér, að Lenny væri ekki
lifshættulega særður.
Slðar um nóttina, var mér leyft
að fara inn til hans. Hann var al-
gjörlega óþekkjanlegur, það
höföu verið saumuð rúmlega þrjú
hundruð spor bæði i andlit hans og
annars staðar, höfuðið var svo
bólgið, að það var likast fótbolta
og svo voru slöngur festar i hann,
bæði til að gefa honum blóð og
næringarvökva.
>að lá við að liði yfir mig, við
að sjá hvernig hann var útleikinn.
Vesalings Lenny var rétt vaknað-
ur eftir svæfinguna og hálfruglað-
ur. Ég gat ekki hugsað mér að
vera ein heima, það sem eftir var
næturinnar, svo ég fór til kunn-
ingja okkar.
>að sýndi sig siðar, að ég hafði
gert það rétta, einmanakenndin,
hefur bjargað mér. Lögreglu-
þjónn sagði mér siðar, að ég væri
ekki örugg i ibúðinni, vegna þess
að árásarmennirnir þekktu mig
og myndu ábyggilega reyna að
hafa hendur i hári minu. Daginn
eftir kom kunningi okkar, sem
var lögregluþjónn við sakamála-
deild hverfisins, á sjúkrahúsið og
talaði við okkur Lenny. Hann og
Lenny höfðu verið kunningjar frá
þvi þeir voru börn, aldir upp i
sama hverfi og hann vissi að
maðurinn minn gat ekki haft neitt
saman að sælda við þessa glæpa-
menn. Hann var alveg eins undr-
andi og við. >að var bókstaflega
engin ástæða til þessarar árásar
og ekkert sem gat réttlætt hana.
Við hittum, að mér fannst, ó-
teljandi lögreglumenn, meðan
Lenny var á sjúkrahúsinu og það
leið ekki á löngu þar til þeir vissu,
að það var Tibbs-klikan, sem var
völd að árásinni á Lenny.
Ég minnist þess, að mér varð
bókstaflega flökurt, þegar einn
lögregluþjónanna sagði mér, að
Lenny þyrfti mikiðhugrekki til að
ákæra þá, þvi að um leið og þeim
væri það ljóst, myndu þeir einskis
svifast, til að láta okkur þegja,
þeir gætu jafnvel skotið okkur.
Menn með ruddalegar og ljótar
raddir sendu okkur bölbænir.
>etta var allt einna likast ljótri
glæpamynd i sjónvarpinu, lög-
reglan tók þetta allt svo alvar-
lega, að mér varð ljóst, að það
var full ástæða til að trúa þvi sem
þeir sögðu.
>egar Lenny kom út af sjúkra-
húsinu, fórum við út i sveit til
kunningja okkar og vorum þar i
friði og ró i þrjá mánuði. Svo fór-
um við fljúgandi til Mallorka og
vorum þar i hálfan mánuð.
>ar var dásamlegt aö vera, sól-
bjart og öruggt og svo langt i
burtu. Við sögðum engum hvað
komiö hefði fyrir Lenny, sögðum
aðeins, að hann hefði lent i bil-
slysi.
Hvað okkur sjálfum viðkom,
var það versta búið, Lenny var á
lífi, við myndum fljótlega komast
heim til okkar og hef ja aftur dag-
leg störf. Viö höfðum ekki ennþá
hugmynd um hvers konar menn
þessi Tibbs-klika var. En svo fóru
hótanir að dynja yfir okkur. >að
var hringt i slmann og ruddalegar
raddir öskruðu yfir okkur böl-
bænir og hótanir. „Ef þið farið
með þetta I lögregluna, náum við
I ykkur”. Einu sinni var kastað
steini gegnum gluggann i stofunni
hjá okkur.
>að kom að þvi, að ég þorði
ekki að vera ein heima, óttaslegin
ef siminn hringdi og alltaf var ég
hrædd um Lenny, ef hann kom
ekki heim á réttum tíma. Ég var
svo hrædd um að þeir myndu ráð-
ast á hann aftur. Ég var lika
hrædd, ef ég fór út að verzla,
hrædd um að einhver kæmi að
mér aftan frá. >etta var hreint
viti. Við vorum hvergi örugg.
>á var það að við sáum, að við
gátum ekki lagt það á taugar okk-
ar og kæra málið. Við gátum ekki
búið við þennan eilifa ótta. Við
höfðum samband við lögregluna,
sögöum að okkur þætti þaö leitt,
en að við gætum ekki gefið þeim
neinar upplýsingar.
>að getur verið, að þetta hafi
verið heigulsháttur, en lögreglan
skildi okkur. Lögregluþjónarnir
voru mjög skilningsrikir og gerðu
ekkert til að fá okkur til að skipta
um skoðun.
>á var það afstaðið, hugsuðum
við. Og þannig varð það lika I
fyrstu. >að leið heilt ár og við
fengum að vera I friði. Sima-
hringingarnar hættu og við vor-
um farin að jafna okkur og ná
fyrra jafnvægi.
Að sjálfsögðu höfðu orðið mikl-
ar lifsvenjubreytingar hjá okkur.
Lenny gat ekki unnið neitt að
ráði, vegna þess að hann fékk
ekki mátt i handlegginn, vöðv-
arnir höfðu verið svo sundur-
skornir, að hann gat ekki notað
hægri höndina. Hann fór að verða
slæmur á taugum og hann tók ró-
andi töflur. Ég sá að mestu leyti
fyrir okkur með þeim þrjátiu
pundum, sem ég fékk á viku. Ég
var þá orðin forstöðukona á ráðn-
ingastofu.
En svo hófst hryllingurinn á ný.
>að var i febrúar 1972. — Ég
man það svo vel, vegna þess að ég
átti afmæli I þessum mánuði og
við ákváðum aö gera okkur daga-
mun. Fyrst fengum við okkur i
glas á bar i nágrenninu og svo
fórum við til að borða á öðrum
staö, veitingahúsi við Forest
Gate.
>egar við settumst, til aö panta
matinn, vissum við ekki fyrr til,
en aö stór maður, sem hafði stað-
ið við barinn, þegar viö komum
inn, gekk allt i einu að borðinu til
okkar. Hann leit niður á okkur.
Svo sagði hann Lenny, að hann
yrði að hætta við að sækja um
bótakröfu.
— Ef þú gerir það, skaltu hafa
verra af, þú færð þá sömu útreið-
ina aftur, sagði hann og stakk
höndinni niður i brjóstvasa innan
á jakkanum.
Okkur Lenny datt fyrst i hug, aö
hann væri að ná i hnif eða eitt-
hvaö slikt, svo ég rak upp öskur.
Lenny greip i manninn, en ýtti
mér svo út. Við komumst upp I
bilinn og ókum heim. Við vorum
Framhald á bls. 39
25. TBL. VIKAN 31