Vikan - 20.06.1974, Qupperneq 36

Með ástarkveðju til
mömmu
framhald af bls. 27
— Jæja, við skulum þá reyna
að njóta þess.
Hann hét Vincent Waywood.
Hún hitti hann lika um kvöldið, þá
fóru þau út að borða aftur. Hún
sagði móður sinni, að hún hefði
hitt gamlan vin James og að hann
hefði boðið henni út að borða. Hún
var í heilan klukkutima að mata
og velja kjól og snyrta sig. Hún
nældi sér i dropa af ilmvatni
móður sinnar og henni fannst
sjálfri árangurinn ágætur. Hún
var létt i skapi og henni fannst
að hún væri mjög kvenleg.
Það var langt siðan hún hafði
fundið til þess..
— Þú gerir þér mikið ómak,
sagði móðir hennar, dálitið tor-
tryggin á svipinn.
— Þetta er háttsettur maður,
ég má ekki vera mér til
skammar.
Þegar hún hitti hann á veitinga-
húsinu, sagði hún: —Ég bjó til
heilan lygavef, til að komast út i
kvöld.
— Ertu ekki orðin myndug?
— Jú, það er ég, ég er tuttugu
og niu ára, en þú veizt hvernig
mæöur eru. Þegar Eric er orðinn
fullorðinn, ætla ég ekki að hnýsast
i einkamál hans.
— Þú verður alltaf dásamleg.
Hann snerti hana nú i fyrsta sinn:
tók andlit hennar i lófa sina og
sneri þvi til beggja hliða.
—Beinabyggingin er góð.
— Ertu listamaður, eða varstu
það?
— Ég er arkitekt. Það getur
verið að ég veröi þaö lika að strið-
inu loknu.
Hann var á sama aldri og hún.
Hann var vel stæður, einkasonur
auðugra foreldra. En það var yfir
honum eitthvert eirðarleysi.
Hún varð ástfangin af honum á
stundinni. Það var engu likara en
hún hefði orðið fyrir slysi. svo
varnarlaus var hún. Hún hefði
alls ekki getað forðast það. Henni
hafði alltaf verið sagt, að
amerisku hermennirnir væru
fljótir til, en það liðu samt margir
dagar, þangað til hann kyssti
hana. Þegar svo að þvi kom, vissu
þau bæði, að þetta var ekkert
augnabliksyndi. Það var engin
undankomuleið, sérstaklega ekki
á þessum timum striðs og
öryggisleysis.
Hann var i herbúðum rétt hjá
borginni. Stundum hittust þau
siðdegis og gengu, hönd i hönd,
meðfram klettunum og horfðu út
á himinbláan sjóinn. Stundum
lögðust þau i rakt vorgrasið,
snertu hvort annað lauslega og
kysstust, þakklát yfir samvist-
unum. Hann hringdi daglega til
hennar og sendi henni stóra blóm-
vendi. A hverju kvöldi, þegar
hann átti fri, hittust þau: fóru i
bió og borðuðu saman, nutu sam-
vistanna eins og ástfangnir ung-
lingar. Hún hætti að skrökva að
móður sinni. Hún þóttist ekki sjá
hneykslunarsvipinn á henni og
hlustaði ekki á reiðilegar
predikanir hennar. —Mamma, I
guðs bænum, hættu þessu! Ég er
að verða þritug, ég veit hvað ég er
að gera.
— Það vona ég vissulega, sagði
móðir hennar.
A hverjum degi komu skipa-
lestirnar upp að ströndinni, —
herdeildin var flutt úr nágrenninu
og hún þurfti að koma Eric i
skólann og taka upp fyrri störf sin
i hjálparsveitinni.
— Ég held að nú fari að sver^a
til stáls, sagði hann eitt kvöldið.
—En égaaö fá nokkra fridaga
áður. Viltu njóta þeirra með mér?
Skeytið kom viku siðar. Hann
hafði pantað hótelherbergi i
Cotswolds, gömlum og skemmti-
legum stað. Það var auðvelt fyrir
hana að fara þangað. Hún kom
þvi þannig fyrir, að Eric yrði kyrr
I skólanum um helgina, svo hún
lét niður i tösku, fór i gulu kápuna
og tók lestina til Cotswolds.
Hótelið var mjög glæsilegt og
herbergið stórt og þægilegt. Það
var orðið áliðið, þegar hún kom
þangað og hún raulaði fyrir
munni sér, meðan hún kom sér
fyrir. Vince hafði látið setja
stóran vönd af rauðum rósum i
herbergið og hún naut ilmsins,
meðan hún fór I bað. Hún eyddi
löngum tima i að bursta hárið og
snyrta sig sem bezt. Svo fór hún
niður i forsalinn, settist i þægi-
legan stól og þóttist líta i timarit,
en henni varð tiðlitið til dyranna.
Þegar klukkan var að verða sex,
kom vikadrengur og kallaði:
—Frú Vincent Waywood!
Hún sinnti þessu ekki i fyrstu,
en svo mundi hún allt og fleygði
frá sér blaðinu.
Það var ekki Vince, sem var i
simanum. Það var liðþjálfinn
hans. —Höfuðsmaðurinn bað mig
að hringja til yðar, frú. Honum
þykir það m’jög leitt, en hann fékk
ekki fri. Hann segist hafa
samband við yður fljótleg^.
Alla nóttina heyrðust drun-
urnar i flugvélunum og hún vissi,
að nú var innrásin á meginlandið
I fullum gangi. Hún fór heim til
sin, en heyrði ekki orð frá honum.
Hún bar me| sér ástina til hans,
eins og þungá? sem aldrei yrði
borinn. Þegar hún frétti að hann
'Hefði farizt I árás, fannst henni
þaö vera eins og hræðileghr léttir.
Það var konan hans, sem sagði
Jhepni lát hans.
Hún fékk litinn pakka frá
Ameriku, það var dásamlega
fallegt armband og með þvi
nokkrar linur.
„Þetta var meðal þeirra
hluta,sem ég fékk senda og á
pakkanum var nafn yðar og
heimilisfang. Hann hefur ætlað að
senda þetta til yðar. Ef þér hafið
veitt honum einhverjar ánægju-
stundir, þá er ég yður þakklát og
vona að yður vegni vel.”
A kortinu stóð: ,,Til þin, eina
ástin mina. Vince.”
Sex mánuðum siðar kom James
heim. Astúð þeirra á milli jókst,
þau leituðu skjóls og huggunar
hvort hjá öðru, huggunar vegna
atburða, sem þau minntust aldrei
á. Einu sinni eða tvisvar tók hún
armbandið upp úr skúffu og setti
þaö á úlnliðinn og lét það eftir sér
aö gráta. Svo dundu einhver
ósköpyfir, flóð og sjúkdómaplág-a,
einhverstaðar, og hún sendi arm-
bandið nafnlaust I söfnunarsjóð-
inn. Eftir það grét hún aldrei,
þegarminningarnarsóttu á hana.
Eric, konan hans og börnin,
komu snemma á páskadags-
morgun. Rosemary sat á rúminu i
herbergi Gladys og bað hana,
grátandi, að reyna að hafa áhrif á
Eric, svo hann hætti við að taka
þessa stöðu.
Muriel sagðist ætla að koma i
bilnum sinum og Audrey hafði
hringt og ságðist ætla að taka
með sér vin sinn, sem hún vonaði
að móðir hennar yrði notaleg við!
— Ekki að ég sé aö drótta
einhverju að þér, mamma min.
Hún vissi að þau myndu ekki
leita ráða hjá henni, vegna þess,
að þau héldu að hún væri svo
óreynd i öllum veraldlegum
málum, hefði alltaf lifað svo til-
breytingalausu lifi, að hún
CINNI & PINNI
36 VIKAN 25. TBL.