Vikan


Vikan - 26.09.1974, Blaðsíða 28

Vikan - 26.09.1974, Blaðsíða 28
Sambandið milli þeirra varð æ stirðara með hverjum deginum. Vist elskuðu þau hvort annað — hún hélt það að minnsta kosti —en henni fannst hún ófrjáls, bund- in og upp á hans náð komin. Og hann naut þess að sýna henni, að það var hann, sem átti peningana.. Smásaga eftir öyvind Madsen Hún sat og málaði fólkið á Piazza Navona, af þvi að Rex hafði haldið þvi fram, að hún yrði að mála Via Appia Antica með sinum rústum og kýprustrjám og öllu heila dótinu. Það var heitt, jafnvel af Róm aö vera, og þau höfðu þráttað, áður en hún fór út. En það var ekki hitanum að kenna, að þau fóru að þrátta. Þau höfðu lika rifizt i London, og þar hafði alls ekki verið heitt í veðri. Og á leið- inni með skipinu. I fyrstu höfðu þau aðeins jag- azt, án þess að meina nokkuð með þvi, og þau sættust jafnan fljótt aftur. En nú leið stöðugt lengri timi frá þvi þau rifust, þar til þau sættustaftur, og þau voru farin að rifast um allt milli himins og jaröar. Aðallega þó um hana. Rex héit þvi fram, að hún væri oröin svo mikil efnishyggjukona. Þess vegna málaði hún Rómar- konurnar, meðan þær tylltu sér á harða steinbekkine á Piazza Navona, til að sinna börnum sin- um. En henni var alveg sama. Siðla dags drukku þau iste á útikaffihúsi, þaðan sem útsýn var yfir Piazza della Rotunda. Hún var ljóshærð með blá augu og vel vaxin, en hann var ljóshærður meö grá augu og hærri en hún. Alveg eins og það átti að vera. Honum var ekkert um þaö gefið að dáðst væri að bláum augum hennar, og hún hafði haldið að hann væri afbrýðisamur. Það leið langur timi, þar til hún áttaði sig á, að hann var það alls ekki. Hún. haföi haldið, að þarna hefði hún vopn i höndunum. An vopns var hún alveg varnarlaus. — Þú fórst ekki út á Via Appia. — Nei. — Eg skil ekki, hvers vegna þú gerðir það ekki. Ég bað þig um þaö. — Já. — Hvað á þetta ,,já” að þýða? — Aö þú baðst mig. Hún hefði getað sagt, að þaö. hefði tekiö hana heila klukku- stund að komast út til Via Appia og aö hún væri alls ekkert vel upplögð til langra ferða og að hún væri lika orðin hundleiö á rústum og gömlum minjum — en það heföi ekki haft nein áhrif á hann. Þetta kom aftur á móti illa viö hann. Hún sá það á honum og sagði við sjálfa sig, að þarna hefði hún skorað eitt mark. Þú kemst ekki langt með þessu móti. Ég vona, að það renni upp fyrir þér, áður en það verður of seint. Þú nærð nakvæmlega engu með þessu móti. — Hann sagði þetta, án þess að lita á hana. Það var einnig orðinn vani. Að horfast aldrei i augu. Þau voru tvær ungar, myndarlegar manneskjur, sem sátu á útiveit- ingahúsi i Róm, án þess að lita hvor á aðra. — Mig langar ekkert til að kom- ast áfram! Ekki á þann hátt, sem þú átt við. Ég vil fá að mála eins og mér sýnist. Það kemur að þvi að ég fer að selja myndir. Biddu bara! — Þá verð ég kominn á grafar- bakkann. Daginn sem þú selur fyrstu myndina, verð ég orðinn hvithærður og staulast um með ellistyrkinn i vasanum. Hún setti bollann varlega á undirskálina. — Skiptir það þig miklu, hvort ég sel mynd? — Láttu mig ekki fá hláturs- kast. Það væri ékki nokkurt vit. Kvöldin voru bezt. Þá gerðu þau ekkert. Röltu aðeins um göt- urnar, skruppu i óperuna eða fengu sér vinglas á Beltramme i Via delle Croco. Einstaka sinn- um skruppu þau á Casinu Vala- dier á Monte Pincio, og hann lét sig engu skipta, þótt hún dansaði við aðra karlmenn. Hún gat þó aldrei vitað, hvernig hann brygðist við. Á leiðinni höfðu orðið mikil leið- indi út af þvi að hún dansaði við einn af stýrimönnunum. Hann hafði farið rakleiðis út á gólfið og sótt hana, og henni fannst hann aldrei hafa auðmýkt hana meira. Hún hafði farið beint upp á þilfar. Það var haust i lofti, dimmt og skýjað. — Þú átt mig ekki, Rex. Ég vil að þú gerir þér grein fyrir þvi að þú átt mig ekki. Hann hafði kveikt i sigarettu, hallað sér fram á borðstokkinn og horft út yfir hafið. - — Ég veit ekki um neinn, sem á meira tilkall til þin en ég. Ef það er einhver, þá vil ég að þú segir mér hver það er, og siðan getur þú farið til hans og verið þar framvegis. — Þú ert andstyggilegur. — Ég er ekkert að þykjast. — Þú þarft þess heldur ekki. — Ef það eru peningarnir, sem þú átt við....? 28 VIKAN 39. TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.