Vikan - 26.09.1974, Blaðsíða 29

Þá hafði hún litið á hann
hlæjandi. Henni stóð á sama um
peningana hans — en það voru þó
peningarnir, sem bundu hana.
Gerðu hana ófrjálsa.
Hann hafði elt hana fram eftir
þilfarinu, og þau heyrðu dans-
músikina frá matsalnum. Þetta
var siðasta kvöldið um borð, og
hann hafði eyðilagl það.
— Hvers vegna viltú ekki að ég
skemmti mér, Rex?
— Vertu ekki með svona vit-
leysu.
— Þetta er éngin vitleysa. Þú
getur ekki unnt mér skemmt-
unar.
— Rg hef aldrei neitað þér um
neitt.
Hún minntist þess, er þau voru i
London og hún bað hann um að
kaupa miða i götuhappdrætti, þar
sem vinningurinn var blár
bangsi.
— Nei, sagði hann.
— Bara einn miða?
— Ég er búinn að segja nei. Ég
fleygi ekki peningum i svona
nokkuð.
Stuttu seinna hafði hann keypt
handa henni bláan bangsa. Nú
hafði honum dottið það i hug.
— Hérna, sagði hann — hérna
hefurðu bangsann þinn.
En hún hristi höfuðið og vildi
ekki taja við bangsanum.
— Hvers vegna ekki?
— Þetta er allt annað.
Hann leit á bangsann.— Ég sé
engan mun.
— Þú átt þennan.
— Já, — einmitt.
Hann gaf bangsann litilli
stúlku, sem gekk framhjá þeim.
Hún hugsaði með sér, að þetta
skyldi verða i siðasta skiptíð, sem
hún bæði hann um eitthvað, og
hún skyldi aldrei framar þiggja
nokkuð.
Kathleen Hayes var á ferð i
Róm. Aðeins stutt viðdvöl á leið
eitthvað annað. Hún fór um Róm
eins og bréfberi, kom við á
nokkrum stöðum, en stóð stutt
við. Hún hafði aldrei fyrr komið á
Piazza Navona, en hreifst strax
af torginu. Allt i einu tók hún eftir
konunni með trönurnar.
— Þetta er fallegt — maður get-
ur séð hvað þetta er. Nú til dags
veit maður aldrei af hverju
myndir eru.
— Ég er ekki búin með hana,
sagði Ann. — Hún verður vonandi
betri, þegar ég hef lokið við hana.
— Ég hem Kathleen, sagði
Kathleen Hayes — maður hittir
orðið landa sina, hvar sem maður
fer. Fyrir þremur dögum var ég i
Fiume. Maður hefði tæpast
haldið, að maður hitti fyrir landa
sina þar — en það gerðist. Er
langt þangað til þessi mynd
verður tilbúin?
Henni geðjaðist strax vel að
Kathleen. Hún hafði skemmtilegt
andlit og var grönn eins og ung-
mey, þótt hún væri áreiðanlega
að minnsta kosti tuttugu árum
eldri en hún sjálf.
Hún hegðaði sér eins og hún
gæti keypt hálfa Rómarborg — og
kannski gat hún það.
Ann þáði kaffibolla.
— Þessi Rex, sagði Kathleen —
hlýtur að vera feiminn. Ég hef
þekkt marga feimna menn. Þeir
geta verið erfiðir. Er Rex
erfiður?
Ég veit ekki, hvers vegna ég fór
að segja henni frá Rex, hugsaði
Ann — en ég varð að tala við ein-
hvern. Nú verð ég að segja henni,
að ég elski hann. Eða geri ég það
ekki? Ég hefði ekki farið með
honum i ferðalag til Evrópu, ef
mér þætti ekki meira en litið vænt
um hann.
— Rex finnst hann eiga mig,
sagði Ann — en það er ekki honum
einum að kenna. Ag hef sjálf
komið þvi inn hjá honum.
— Yfirráðaþörfin er sterk hjá
karlmönnum, sagði Kathleen. —
Við verðum að gera eitthvað i
þessu máli. Viltu meira kaffi?
— Já takk.
Þær drukku meira kaffi. Sólin
var enn hátt á lofti, en eftir
klukkustund færu skuggarnir að
teygja sig inn á Piazza Navona,
og þá yrði hún að hætta að mála.
— Þessa mynd, sagði Kathleen
— ég vil gjarnan kaupa hana. Það
getur verið byrjunin. Ég á vini,
sem vilja fá málverk frá Evrópu,
svo framarlega, sem hægt er að
sjá af hverju þau eru. Hvaö gerir
Rex?
— 'Faðir hans á oliufyrirtæki.
Ég held, að Rex ætli að ganga inn
i fyrirtækið, þegar við komum til
baka. Ég held, að hann hafi vit á
oliumálum.
— Og þú hefúr vit á þvi, sem er
fallegt. Það ætti að fara vel sam-
an. Þú verður bara að sýna
honum, að þú getur spjarað þig
án oliunnar hans. Ég skal láta þig
hafa ávisunina strax.
Ann fékk ávisunina, og hún
starði á hana steini lostin. —
Þetta er allt of mikið sagði hún,
og þar að auki er myndin ekki til-
búin.
— Ég borga þér það, sem þú átt
skilið. Hvað myndinni viðkemur
getur þú sent mér hana, þegar
hún er tilbúin. Og nú geturðu sagt
Rex, að hann eigi þig ekki lengur.
Það hjálpar venjulega. Ég ætti að
vita það.
Kathleen varð allt i einu órólég. "
— Jæja, nú verð ég að fára, en
hérna er heimilisfang mitt. Ég
heyri frá þér — má ég ekki
treysta þvi?
— Jú, sagði Ann. — Þú mátt
treysta þvi-
— Arrivederchi!
— Arrivederchi! sagði Ann.
Siðsumarskvöldið var milt, en
það var ekkert tunglskin. Þau
sátu á grasflötinni viö Circus
Maximus og horfðu á ljósin frá
umferðinni fyrir neðan. Ann hafði
dregið hnén upp að höku.
— Rex, þú átt mig ekki lengur.
I glóðinni frá sigarettunni hans
sá hún mjúkar linurnar um-
hverfis munninn.
— Ég hef aldrei átt þig.
— Jú, það hefurðu, en þú átt
mig ekki lengur. Ég vil, að þú vit-
ir það.
Hann slökkti i sigarettunni á
grasinu.
— Seldirðu mynd?
— Já.
— Hvað fékkstu fyrir hana?
— Nóg. En ég kem til með að fá
meira. Veiztu, hver Kathleen
Hayes er?
— Ég hef heyrt hennar getið.
Hún er forrik. A eyju i Karabiska
hafinu. Einu sinni safnaði hún
karlmönnum, eins og aðrir safna
frimerkjum, og ég held, að þá
hafi gengið dálitið á eignir
hennar. Hittirðu hana?
— Það var hún, sem keypti
myndina.
— Það voru fréttir. Ég get ekki
keppt við Kathleen Hayes.
Ann leit á hann. A bak við þau
heyrðist ómur af gitarleik. —
Rex, ég vil fá að vita, hvort þú
elskar mig. Ef þú elskar mig ekki
ætla ég að fara frá þér.
Hann svaraði ekki strax, en
horfði á borgarljósin i fjarska.
— Nú hefurðu náð taki á mér.
— Já, nú er það ég, sem hef náð
tökunum.
— Það tók þig langan tima.
— Ég gat það ekki fyrr. Nú vil
ég fá að vita, hvort þú elskir mig.
— Þú veizt, að ég geri það.
— Ég veit ekkert um það. Ég vil
að þú segir það.
— Ég elska þig. Ertu nú ánægð?
— Já, sagði hún og stóð upp, —
og á morgun ætla ég að mála nýja
mynd.
Þau gengu hægt til baka i
kvöldhúminu.
— Hvað heldurðu að þú haldir
áfram lengi?
— Eins lengi og þörf krefur.
Kannski þangað til við giftum
okkur. Það er undir þér komiö.
— Jæja já, Er það nú ég, sem á
næsta leik?
— Já,
Þau námu staðar hjá isvagni.
— Hérna, sagði hann.
— Ég ætla að kaupa minn is
sjálf. Mig langar i jarðaberjais.
— Hvað á þetta að þýða? 1 öll
þessi ár hefuröu alltaf viljað
súkkulaðiís — og hérna er súkkú-
laðiis handa þér.
■— En nú langar mig i jarða-
berjais.
Hún borgaði isinn og skundaði
af stað.
— Mér þykir þú hafa breytzt.
>- Já, sagði hún. — Ég ,hef
breytzt. *
— Það er kannski bezt að viö
• giftum okkur.
þú að biðja min?
Hann stanzaði og horfði á hana.
Það var enginn vafi á þvi að hún
var fallegasta stúlkan, sem hann
hafði fyrir hitt, og hann var ást-
fanginn af henni.
— Viltu giftast mér? sagði hann
hægt. ,
Það kom glampi i augu hennar.
og andlitið ljómaði.
— Ég skal ihugá það, sagði hún.
Þau rifust smávegis I Parls. Og
á leiðinni heim. En þau vóru fljót
aö sættast. Þetta var allt á réttri
leið, hugsaði Ánn, og ýrð.i
áreiöanlega ágætt.- Meðan hún,
beið þess málaði hún' málverk o&
hugsaði um hvað það væri gott að'
Kathleen Hayes ætti marga ýhli.
39. TBL. VIKAN 29