Vikan - 31.10.1974, Blaðsíða 29

veriö svo miklir kjánar að fara aö
heiman án varadekks.
— Viö heföum ekki getaö skipt
um, jafnvel þótt viö heföum haft
þaö, sagöi Zara glaölega.
— Mig undrar þaö ekki, sagöi
hann, og honum tókst aö láta orö-
in hljóma sem gullhamra, svo
farþegar hans móöguöust ekki.
Þær fengu aö vita, aö hann hét
Giles Wheatley. Hann sagöist
vera málari, mála mannamynd-
ir, ekki sérlega góöur málari enn-
þá, en metnaöargjarn. Þær gátu
sér þess til, aö hann væri kominn
nálægt þritugu. Áöur en hann fór
aö mála, haföi hann veriö verö-
bréfamiöill, en honum líkaöi ekki
þess háttar lif, án nokkurrar til-
breytinga«r. Þegar móöir hans
lézt, haföi hann hætt þessu starfi
og fengiö sér vinnustofu I Glebe
Place. — En þar á undan bjó ég
lika á Portman Square, sagöi
hann, — svo þiö þurfiö ekki aö
vísa mér til vegar. Hafið þiö
nokkuö á móti þvi að ég reyki
pípu?
— Alls ekki, sagöi Zita.
— Hvaö er klukkan? spuröi
Zara, þegar þau voru komin efst á
Putney-hæöina.
Giles teygöi hendina fram i
ljósið frá mælaboröinu. — Hana
vantar tiu minútur i ellefu.
Þau uröu aö stanza viö Putney-
brúna vegna umferöartafar, og
Giles byrjaöi aö blistra og sveifl-
aöi pipunni i takt viö lagiö i út-
varpinu. Hann blistraöi vel. Lagiö
var eitt af uppáhaldslögum Zitu,
gamaltlag, sem var aö veröa vin-
sælt á ný: „I’ll get along with you
very well”.
— Finnst þér þessi gömlu,
angurbliöu lög skemmtileg?
spuröi hún. — Við eigum heilmik-
iö af gömlum plötum, sem pabbi
átti. Hann hefur safnaö plötum
frá sautján hundruö og súrkál.
Sumar þeirra eru sannkallaöir
forngripir.
— Já, mér finnst lögin
skemmtileg. En þetta lag er nú
ekki sérlega gamalt! sagði hann
hálf hneykslaöur.
Þegar þau beygöu inn aö
Marble Arch spuröi hann: —
Númer hvaö búið þiö?
Þær sögöu honum þaö.
— Þaö var merkileg tilviljun.
Ég bjó þarna lika. A þriöju hæö.
— Hvar búiö þiö? spuröi hann og
sneri sér aö þeim.
— Efst uppi, sagöi Zita. Hún var
hrædd um, að hann tæki þaö sem
grobb, ef hún segði aö þær byggju
i þakíbúðinni.
Þau námu staðar fyrir framan
dyrnar, og ungi maðurinn steig
út. — Úr þvf þú ert búinn aö vera
svona almennilegur viö okkur og
taka aö auki á þig krók, veröur þú
aö koma meö okkur upp og fá þér
drykk, sagöi Zita.
— Nei, alls ekki, sagöi ungi
maðurinn. — Ég vil ekki, aö þið
komiö of seint i boöiö min vegna.
I birtunni frá útiljósinu sáu
þær, aö hann var hár og myndar-
legur.
— Jú, sagöi Zita — bara stutta
stund! Viö erum ekki að bjóöa þér
upp til að borga farið, heldur af
þvi aö okkur langar til þess!
— Eigum viö þá ekki aö segja,
sagöi hann, — aö viö frestum
greiöslunni”?
— Eöa borgum fyrstu afborg-
un? sagði Zita, hrædd um aö hún
heföi veriö hálf ókurteis.
Þau gengu saman inn i anddyr-
iö, og hann lyfti annarri auga-
brúninni spyrjandi. — Hegöa
karlmenn sér stundum hálf und-
arlega, þegar þeir eru með ykkur
báöum? spuröihann. — Þeir gætu
haldiö aö þeir sæju tvöfalt!
Þau gengu inn i lyftuna. Coats,
næturvöröurinn, var hvergi sjá-
anlegur. — Er Chaffey hér enn?
spuröi Giles.
— Já, sagöi Zara, — en hann er
alltaf aö hóta að hætta.
— Hann hefur alltaf veriö húö-
arletingi, sagöi Giles bliölega. —
Fyrirgefiö annars oröbragöiö. Ég
er ekki vanur aö tala svona I viö-
urvist fagurra stúlkna. En aö
Chaffey skuli ætla aö fara aö
hætta og þaö á þessum aldri!
Hann er varla búinn aö slita
barnsskónum. Hvert stefnir þetta
allt, mér er spurn? En hann hlýt-
ur aö vera búinn aö safna slatta af
peningum — þótt ekki væru nema
drykkjupeningarnir, sagöi Giles
hugsandi.
Zara tók upp lykilinn og opnaöi
ibúöina. Þær visuöu honum inn i
stóra dagstofuna, en inn af henni
var borökrókur og litill bar. Úti
fyrir dundi rigningin.
— Viltu biða augnablik, meöan
ég hengi upp blautu kápuna, en
svo skal ég hella i glas handa þér.
Hvaö viltu, viski eöa gin og tonic?
— Einfaldan viski, ef þú vilt
gjöra svo vel, sagöi hann.
— Þú getur náö I glas handa
honum, Zita, sagöi Zara. — Geföu
mér lika. Þá fæ ég siöur lungna-
bólgu. Hún fór inn I svefnherbergi
sitt.
— Mig hefur alltaf langaö til aö
sjá, hvernig þessi ibúö litur út aö
innan, sagöi Giles, — en ég haföi
ekki hugmynd um, aö hér byggju
slikar feguröardisir. Þaö var eitt-
hvaö annaö hér áöur fyrr. Þá
bjuggu hér leiðinleg, miöaldra
hjón, sem voru stöðugt aö rexa út
af þvi aö stúlkan á áttundu hæö
fór stundum I sólbað á þakinu I
„tvlskiptum”. Ég haföi að vissu
leyti samúö meö þeim, þvi stúlk-
unni heföi veriö betra aö hylja
þaö, sem hún haföi upp á aö
bjóöa!
— Viö höfum aöeins búiö hér i
eitt ár, sagöi Zita. — I millitiöinni
bjó hér Pólverji, sem reyndi aö
pranga inn á okkur gólfteppi og
forljótum gardinum.
Giles brosti. — Nú finnst ykkur
ég llklega einum of uppáþrengj-
andi, en mér þætti mjög gaman
aö fá aö teikna ykkur. Helduröu
aö þú og systir þin vilduö sitja
fyrir hjá mér einhvern tlma?
Hann tók fram seðlaveski sitt og
tók upp úr þvl nafnspjald, sem
hann setti á arinhilluna.
Zita brosti. — Já, hvers vegna
ekki? Svo framarlega sem þaö er
fyrir „Life”. Ég er nefnilega ljós-
myndafyrirsæta aö atvinnu.
■ — Ég reikna ekki meö þvi aö þiö
kaupiö árangurinn, sagöi hann. —
Ég hefði bara mikla ánægju af aö
reyna.
Zara geystist inn I stofuna. —
Faröu ár blautum fötunum, Zita.
Annars gætirðu oröiö fárveik. Ég
skal sjá um herra Wheatley.
Hún gekk yfir aö barnum og
náöi i glasiö sitt.
— Ég var aö spyrja systur þlna,
hvort þiö báöar gætuð hugsað
ykkur aö sitja fyrir hjá mér?,
sagöi Giles.
— Þetta er sannarlega freist-
andi tilboö, sagöi Zara hlæjandi.
— Þiö skiptiö kannski um skoö-
un, þegar þiö sjáiö árangurinn.
En ég vil alltaf fræöast frekar um
viöfangsefni min, hélt hann á-
fram, — svo ab verk min öðlist
sál. Til aö þaö takist gætum viö
kannski fundiö þann fjóröa og
farið saman út eitthvert kvöldiö?
A „Ciro” eða „400”...gert okkur
dagamun og farið I kjól og hvltt?
Hvernig llzt þér á þaö?
Zara varð dálitiö undrandi á
þessari tillögu hans. — Er „400”
ekki hræöilega hátiölegur staö-
ur? sagöi hún. — Dálltiö gamal-
dags? Og hvers vegna ættum viö
að fara i svona múnderingu? Og
ég hef aldrei heyrt um „Ciro”.
Þaö væri miklu skemmtilegra að
fara á „The Potting Shed” — og
ég skal sjá um aö finna þann
fjóröa.
• — „The Potting Shed”? endur-
tók Giles. — Ég er ekki sérlega
vel aö mér I næturklúbbum, ef
þeir þekktustu eru undanskildir.
En viö förum þangaö, sem þiö
viljiö. Ég hringi til ykkar. Hann
leit á úriö sitt. — Þaö er vist kom-
inn tlmi til aö ég komi mér, svo aö
þiö fáiö tima til aö búa ykkur.
Hann fór fram á ganginn, og
þegar Zara fylgdi honum til dyra
kom Zita út úr svefnherbergi
slnu.
• — Góöa nótt, sagöi Giles. — Viö
sjáúmst seinna — viö erum búin
aö ganga frá þvi. Þaö skal veröa
'skemmtilegt kvöld, sagöi hann
um leið og hann hvarf inn I lyft-
una.
— En óvenjulegur og indæll ná-
ungi, sagöi Zita, þegar þær voru
komnar aftur inn I ibúöina. — Þaö
er sjaldgæft aö hitta svona menn
nú til dags. Þú varst svei mér góö
aö senda mig fram!
• — Reyndu nú heldur að flýta
þér. Þaö er énnþá hugsanlegt aö
viö náum nógu snemma.
Þaö haföi verið mjög gaman I
boðinu hjá Peter Beckwith, og
þær komu ekki heim fyrr en
klukkan var farin aö ganga fjög-
ur. Þarna haföi verið slangur af
vinum þeirra, og Peter haföi boö-
iö þeldökkum gítarleikara, sem
aö auki söng mjög vel. Þau höfðu
steikt egg og beikon og borið fram
meö hrlsgrjónarétti.
Zara haföi sagt af miklum
fjálgleik frá kynnum þeirra af
Giles Wheatley, og Peter haföi
sagt, aö hann vildi mjög gjarna
veröa fjóröa hjóliö, þegar þær
færu út meö honum. Hvort sem
þaö var vegna áhuga Zöru á Giles
eöa ekki, þá spuröi Peter hana i
þriöja sinn, hvort hún vildi giftast
honum, og hún sagöi já.
Zara og Zita sváfu lengi fram
eftir næsta morgun. Þær höföu
skiliö eftir skilaboö til húshjálp-
arinnar, frú McEwan, og beðiö
hana aö vekja þær ekki, fyrr en
klukkan hálf ellefu. Zita var ekki
bókuö fyrr en næsta þriöjudag og
Zara átti frl, svo þær gátu leyft
sér aö slappa af.
Þegar frú McEwan kom meö
kaffi, ristað brauö og appelsfnu-
safa inn til Zitu, lýsti hún þvi yfir
meö nokkurri vanþóknun, ab einn
gesta þeirra heföi ekki aðeins
skilið seölaveskiö sitt eftir i stof-
unni, heldur einng fullt glas af
viskli og sódavatni og þætti henni
þar illa fariö meö peninga, þótt
öörum þætti þaö kannski ekki.
Sumir þyrftu ekki aö horfa i pen-
inginn. Hún háföi hellt úr glasinu I
vaskinn, þótt þab tæki hana sárt.
Seölaveskiö haföi hún auövitað
látiö liggja þar sem þaö var, þvi
þaö var ekki vani hennar aö hnýs-
ast I annarra eigur.
Þegar Zita haföi klætt sig fór
hún inn I stofuna og þar sá hún
veskið þar sem glas Giles haföi
staöiö. Þaö var úr svlnsleöri,
nokkub slitið, en i einu horninu
stóö meö gúllíetri skammstöfunin
G.W.
Hún átti aö hafa heimilisfang
hans einhvers staöar. Hún ætlaöi
aö fara meö seölaveskið á Glebe
Place, slöar um daginn, þvi hann
myndi áreiðanlega sakna þess.
Hún gekk yfir aö arinhillunni, en
þar var ekkert nafnspjald. Zara
hlaut að hafa tekið þaö. Nei, sagöi
Zara. Hún haföi alls ekki séö þaö.
Þá hlaut frú McEvan aö hafa
fleygt þvl, þegar hún tók til.en
þaö var ekki I ruslafötunni.
Þær fóru aö ræba um þaö, sem
gerzt haföi kvöldiö áöur. Þær
höföu skemmt sér konunglega.
44. TBL. VIKAN 29