Vikan - 31.10.1974, Blaðsíða 35

t augu hennar til þess að sjá,
hvort þetta hefði valdið sársauka.
En sjúkdómurinn hafði enn ekki
náð hámarki.
— Hugsaðu! Biddu til guðs, að
þér megi batna. Ginklofinn hefur
verið sigraður.
Svo sat hann þegjandi og horfði
á hana, og herti handtakið þegar
vöövarnir kipptust til i hálsi
hennar og herðum. Þannig sat
hann alla nóttina og horfði. Það
var eins og hundrað milljón ár
væru liöin áður en birta tók á
gluggann. Hugur hennar, sem
kvalirnar höfðu skerpt, brá fljótt
við hverri breytingu. Augun voru
á ferð og flugi fram og aftur, rétt
eins og til að nota allan þann kraft
sem stirðnaöur ltkaminn réð ekki
yfir.
Eftir þvf, sem nýi dagurinn
leið, fann hún, að sjúkdómurinn
elnaði. Hann færðist eftir þind-
inni, og hörundiö varð flatt, þurrt
og hart eins og krossviður. Vatn,
sem hellt var á tennurnar í henni
og svo morfín, var það eina, sem
hún gat tekið við, sér til styrktar.
Hún fékk krampa ööru hverju, og
þegar vöðvarnir afmynduðust,
urðu þeir sárir á öllum jöörum.
Læknirinn sat yfir henni, að ör-
fáum minútum undanteknum.
Andlitið á honum var liká tekið,
munnurinn kipraður af þjáningu,
rétt eins og hann lifði sjálfur til-
finningar hennar.
Onnur nótt kom og enn sat hann
þarna og horfði. Hún sagði viö
sjálfa sig, að nú væri hann að biða
eftir dauða hennar. Hann hafði
veriö hennar dauði. Það var
hann, sem hafði staðið milli
hennar og heimsins, og nú stóð
hann millihennarog lifsins. Hana
langaði til að öskra hatrið sitt
framan i hann, en orðin urðu að
bergmáli innan viö tanngarðinn i
henni. í hans eyrum voru þau
andmæli gegn kvölunum og þá
þaggaði hann niöur i henni með
morffni.
Einu sinni þegar hann opnaði
varirnar á henni til þess að koma
vatni inn á milli þeirra, sagði
hann: — Þetta er mér að kenna,
Rósa elskan. Ég heföi átt að sjá
það strax. En ég hélt, að þessi
hálsverkur stafaði af byltunni.
Henni datt i hug, að þessi með-
aumkunarorð hans væru ekki
annað en lygi. Hann haföi klúðraö
þessu af ásettu ráði. Og til þess aö
ráða hana af dögum. Hann hafði
myrt hana. Hún mundi deyja og
hann bera hærri hlut, eins og
hann hafði alltaf gert. Kvalirnar
héldu henni i viðjum og dauðinn
keflaði hana. Hún gat hvorki
barið frá sér né æpt.
1 niðamyrkri næstu nætur,
snerti hann við henni og sagði: —
Ég hef elskað þig, Rósa .
Það var hans sök, að hún hafði
aldrei losnað út úr skóginum. Það
var honum að kenna, að stór-
borgirnar vissu ekki, að hún væri
til. Hann, þessi klunni og bjáni,
hafði sogið úr henni allan mátt.
Sjúkdómurinn var nú kominn
niður i fætur á henni og þeir
orönir álika stirðnaðir og væri
hún dauö. Enn kom dagur og enn
sat hann hjá henni, horföi og beið.
Henni fannst sem grimmd hans
væri samskonar og grimmdin i
hennar eigin huga, sem tók til sin
lif hvers likamshluta, sem dó.
Enn kom dagur. Það hætti að
snjóa og sólskinið brauzt inn I
herbergiö. Handleggirnir á henni
voru orðnir krépptir og hver
minnsta hreifing gerði hverja
taug að glóandi ívir. Stundum fór
læknirinn frá henni, en kom strax
aftur, sat og horfði. Meðaumkun-
in I svip hans, þjáningin i daufum
augunum, var ekki annað en lygi,
sagði hún við sjálfa sig — aðeins
hluti af ævilöngum svikaferli.
En svo var eins og gipssteypa
legðist utan um hana og lungun
þrýstust inn. Andardrátturinn
varð erfiður. Hvert sinn sem hún
andaði að sér, leið hún ógur-
legustu kvalir. En innan um alla
þessa þjáningu, skein hugur
hennar skært eins og stjarna.
Hún talaði meö lokuðum
munninum og lofaöi þvi, að ein-
hvernveginn skyldi hún sigrast á
honum. Dauðinn kynni að taka
hana, en sigurvegari yrði hún
samt. 1 eigin augum hafði hún
aldrei annað veriö en drottnihg.
Dauðinn gat ekki fariö meö stoltið
hennar.
Enn skildi hann þetta andóf
hennar sem mótmæli gegn þján-
ingunni og endurnýjaði deyf-
inguna, til að létta henni
kvalirnar. Hálfmeðvitundarlaus
horföi hún á hann ganga út, og svo
heyrði hún óljóst til hans I sim-
anum.
Þegar hann kom aftur, laut
hann yfir hana og sagði: — Ég
44. TBL. VIKAN 35