Vikan - 31.10.1974, Blaðsíða 34

Hún var meö ofsalegan hita.
Henni tókst samt að benda á glas.
Stúlkan skildi bendinguna og
hljóp eftir vatni. Hún laut yfir
Rósu og togaöi stirðnaðar var-
irnar sundur og hellti svo vatninu
upp í munninn. Það'kældi ofurlitið
munninn og kinnarnar að innan-
veröu og seig niöur i kokið. En þá
svelgdist henni á, svo að hún náði
naumlega andanum. Vöðvarnir i
koki og hálsi voru stirðir og
kipruðust saman.
Rósa veinaði og vatniö spýttist
út úr munninum. Jennie þaut
niður aftur og út úr húsinu. Rósa
lá með ofsahita og dauðahræðslu.
Það átti að skilja hana eftir eina
til að deyja og allt, sem mig hefur
langað I, deyr með mér. Og dauöi
þess, sem hún þráöi var þúsund
sinnum verri en hennar eigin
dauði.
Krampaflogin rykktu i hálsinn
á henni og skóku haná alla rétt
eins og þegar hundur bitur
veiddan héra til bana. Það var
rétt eins og hálsinn á henni,
kjálkarnir og varirnar væru úr
steini. En eyrun, augun og hug-
urinn voru betur lifandi en nokkru
sinni áður.
Þegar krampaflogin rykktu I
höfuðið á henni og sneru upp á
það, gat hún séð þykka snjóinn úti
fyrir og flyksurnar, sem komu
fjúkandi inn um mjóu rifuna á
glugganum.
En þá kom Jennie inn og
læknirinn á eftir henni. Hann var
berhöfðaður og frakkalaus. Hann
stóö og reyndi að ná andanum og
horfði á hana á meðan. En svo
kom hann til hennar, og eins og
læddist á tánum. Hann leit fyrst
framan i hana en snerti siöan
varirnar á henni. Þessi litla
snerting olli henni hræðilegum
kvölum, enda þótt hún gæti litlu
hljóði upp komið.
— Tetanus, sagði hann og
röddin var full skelfingar. Hann
sneri sér og flýtti sér sföan út.
Jennie stóð kyrr við dyrnar með
uppglennt augu og skelfingu i
svipnum. Aö neðan heyrði Rósa,
aö læknirinn öskraði eitthvaö i
simann. Svo kom hann inn aftur.
Hann snerti hana ekki aftur og
hún var honum þakklát fyrir þá
nærgætni. — Ég er búinn að senda
hann Fenning til Aswood eftir
móteitri.
Það brá fyrir einhverri von
gagn um allar kvalirnar. Þá var
eitthvert meðal til, sem gæti
bjargað henni. Hana langaði mest
til aö seilast eftir hönd hans og
kyssa hana. En hún hætti við það
af hræðslu við kvalirnar, sem þvi
yrðu samfara.
— Heyrirðu til min? Ég ætla að
gefa þér morfin. Annað get ég
ekki gert i bili.
Jennie kom með töskuna hans.
Hann tók upp meðalið og gaf
henni. Rósa lá og horfði upp i
.loftið, meðan hún beið eftir, að
meðalið færi að verka. Það kom
hægt og hægt og þvi lagði um
hana alla og gerði ský fyrir
augum hennar, siaðist inn i heil-
ann. Hún fann til sársauka, en
hann var rétt eins og langt i burtu
rétt á útjöðrum meðvitundar
hennar. Hún gat ekki hreyft
kjálkana og varirnar voru fastar i
þessu öfuga hæðnisglotti.
Hún fékk enn krampa og sárs-
aukinn magnaðist. En skjálft-
anum linnti og verkirnir eins og
liðu burt frá likama hennar.
Nóttin var tekin aö nálgast
þegar Fenning kom, kafrjóður og
másandi. Hvorki læknirinn né
-Jennie höföu yfirgefið sjúklinginn
eða litið af honum. Lögreglu-
maðurinn leit á Rósu og siðan
fljótt undan.. Og hún vissi vel, að
fegurðin hennar var orðin af-
mynduð svo að hún vakti óbeit,
jafnvel hjá þessum vingjarnlega
manni. Læknirinn tók við með-
alinu og Fenning fór. .Uti við
dyrnar heyrði Rósa hann tauta
við sjálfan sig: — Ó, guð minn
góður, — sem gat veriö hvort-
tveggja i senn blótsyrði og fyrir-
bæn.
Læknirinn opnaði böggulinn og
tók upp lítið glas. Hann fyllti
sprautu með innihaldinu.
— Ég verð að kvelja þig dálitið
meira. Þetta er sterkur
skammtur. Þú þolir ekki meira
en einn.
Hún heyrði kalt loftiö streyma
að sér'þegar hann tók ofan af
henni teppið til að komast að sár-
inu. Henni fannst nálinni stungiö
mitt i sárið.
XXIII.
Það var eins og hundrað dagar
væru liðnir, þegar Jennie fór út.
Læknirinn flutti stól að rúminu.
Hann snerti hönd hennar, leit fast
HANDAN VIÐ
34 VIKAN 44. TBL.