Vikan - 12.02.1976, Page 3

ao ELSKa
oc
viRoa
viocaMCS
EFNID
fjallið fyrir ofan þorpið koma æðandi á móti
manni og grúfa sig yfir það. Og úti fyrir strönd-
inni sköguðu Reynisdrangar upp úr snjónum,
eins og tvö nátttröll, sem dagað höfðu uppi.
Út frá þjóðsögunni um þessi tröll hef ég gert
mynd, sem ég gaf Víkurkauptúni með þeirri
ósk og von, að hún mætti verða fyrsti vísir að
listasafni kauptúnsins.
— Úr krapinu á glugganum bjó ég til heil
ævintýri og sögur. Þennan vetur komst hug-
myndaflugið á fleygiferð, at því ég þurfti á því
að halda til að skemmta sjálfri mér og komast
burtfrá hversdagsleikanum. Ég held að ég eigi
þarna ríkulegan sjóð af minningum og mynd-
um, sem ég svo lengi hef leitað fanga I, af því
að eins og er með svo marga, átti ég ákaflega
erfitt með að tjá mig lengi framan af. Það var
ekki fyrr en ég fór út til Svíþjóðar til náms, að
eitthvað losnaði um í mér.
— Tengsl þín við Svíþjóð eru ákaflega náin.
Hvernig atvikaðist það, að þú fórst þangað og
ílengdist?
— Ég gifti mig mjög ung, en 23 ára gömul
hélt ég út til Svíþjóðar til frekari náms, með
handavinnupróf og bjartsýnina sem ferða-
skilríki. Þá þótti víst mörgum þetta djarft uppá-
tæki af einstæðri þriggja barna móðir, því þetta
var árið 1947, og þá var langt í kvennaárið og
jafnrétti kvenna til frekari menntunar á borð við
karlmenn var hreint ekki farið að ræða fyrir
alvöru. Tækifæri og möguleikar voru litlir fyrir
ungar stúlkur, hvað þá heldur margra barna
mæður. Ég búsetti mig í Gautaborg, við hafið,
sem ég hafði alist upp við, og settist I list-
iðnaðarskóla Duckan Stenport, sem var 2 ára
forskóli, og til að drýgja tekjurnar kenndi ég
líka í kvöldskóla. í forskólanum fékk ég þá
undirbúningsmenntun, sem ég þurfti til að
geta sótt um inngöngu í skóla Slöjdfören-
ingen, sem nú heitir Konstindustriella Skolan,
,,Engum, sem farið hefðií 18píanótíma, myndi
láta sér koma til hugar að panta Gamla Bíó og
halda,konsert."
og var ég þar I 5 ár. Settist ég þar I textildeild
skólans, en síðasta árið sérhæfði ég mig I
kirkjulegri list og öllu, sem að henni laut.
Sigrúnu voru veitt verðlaun, þegar hún
útskrifaðist, fyrir hæstu einkunn, er veitt var
fyrir kirkjulega útsaumslist yfir allan skólann.
— Nú hafði ég kynnst seinni manninum
mínum, sem var þarna við nám í arkitektúr.
Hann kvatti mig til að snúa mér að innanhús-
skreytingu, en mér fannst samt réttast, að ég
reyndi að bæta við þá menntun, sem ég hafði
aflað mér heima á íslandi. Það var um margt að
velja í Svíþjóð hjá þessari háþróuðu þjóð, sem
tekur fram öllu því, sem ég hef kynnst.
Vandinn var að velja, hvernig hægt væri að
sérhæfa sig sem best.
— Ég notaði öll frí og tækifæri til að ferðast
um og notfærði mér að vera búsett við
þröskuld álfunnar og reyndi að kynna mér
kirkjulega list í mörgum löndum til samanburð-
ar, áður en við tækjum okkur upp, eftir þessa
löngu útlegð og flyttumst heim til íslands.
— Ég vildi ekki hafa það af börnunum
mínum að fá að kynnast landinu sínu af eigin
raun og gefa þeim tækifæri til að velja sjálf.
Þau hafa öll valið að búa á íslandi, nema elsti
sonur minn, sem nú er við framhaldsnám í
Svíþjóð.
Hér stehdur Sigrún hjá förláta húsgagni. Þétta
er gamall lyfjaskápur úr járni, sem hún fékk frá
Vestmannaeyjum og. gerði upp.
— Hvað sjálfa mig snertir, þá er ég sífellt á
ferð og flugi. Ég læt framtíðina skera úr um,
hvort það verður ísland eða önnur lönd, sem
best kunna að meta það, sem ég hef varið lífi
mínu í. Hvort það er list, veit ég ekki, það
verður annarra að dæma um það.
Á meðan Sigrún bregður sér frá geng ég um
stofuna, sem í rauninni er lítið listasafn, þar
sem gömlum og nýjum hlutum hefur verið
komið fyrir af smekkvísi. Heiðurssæti skipar
batíkmynd Sigrúnar „Bæn fyrir friði", er sýnir
tvær uppréttar hendur í bænastöðu, en á 'milli
þeirra er Ijós, og undir brennur eldur, tákn
stríðs og eyðileggingar. Þessi mynd fékk
heiðursviðurkenningu á UNESCO-sýningu fyrir
nútímalist suður í Monaco árið 1973.
Á borðinu liggur úrklippubók með umsögn-
um um sýningar Sigrúnar hér heima og
heiman. — Það er best að þú lesir þetta sjálf,
segir Sigrún, sem kemur inn í þessari andrá. —
Ég er enginn Garðar Hólm, en stundum spyr
ég sjálfa mig, hversu marga Garðara Hólm
eigum við í þessu landi? Ég var að frétta af
tveim ungum mönnum, sem gerðu fyrir sprell
að mála hvor sína mynd og sendu þær síðan
inn til dómnefndar sýningar, er sýna átti
þverskurð íslenskrar nútímalistar. Þegar sýn-
ingin opnaði héngu þessartvær myndir þar, en
ég veit ekki til þess, að þessir ungu menn hafi
7. TBL. VIKAN 3