Vikan - 12.02.1976, Side 38

TÝND I 5 MÁNUÐI.
Á afskekktum þjóðvegi í Charente-Martime
héraðinu í Frakklandi gengur lítil stúlka klædd
karlmannsskyrtu og allt of stórri treyju.
Forvitinn ökumaður stöðvar bíl sinn og býr sig
undir að ávarpa stúlkubarnið, án þess að gera
sér grein fyrir, að hann er rétt í þann mund að
leysa fyrir frönsku lögregluna mál, sem öllum
hafði ífimm mánuði verið hulin ráðgáta: nefni-
lega hvernig hægt er í dag með allri þeirri tækni
og hjálpargögnum, sem við ráðum yfir, að
hverfa sporlaust.
— Ég vil fara heim, segir stúlkan og hofir á
ökumanninn fallegum, en sorgmæddum brún-
um augum.
— Hvar býrð þú, vina mín?, segir öku-
maðurinn.
— í Brissonneaux, en ég veit ekki hvar ég er
núna.
Þau aka á næstu lögreglustöð til að biðja um
hjálp til að finna heimili stúlkunnar, og þar fær
ökumaðurinn að hlusta á yfirvaldið á staðnum
segja frá mesta furðumáli sem það hefur
upplifað á löngum starfsferli.
17. júní 1975 fór Dominique heiman frá sér í
skólann, sem hún sótti til næsta þorps. Hún
kom ekki heim til sín um kvöldið, og var leitað
næstu daga af tvö hundruð hermönnum með
sporhunda, sem fínkembdu næsta nágrenni, en
allt kom fyrir ekki, hvorki tangur né tetur
fannst af Dominique. Það var bókstaflega eins
og jörðin hefði gleypt hana. Frekari leit var talin
árangurslaus, og einstæð móðir hennar syrgði
hana ákaft ásamt öllum þorpsbúum.
Það var ekki fyrr en 4. nóvember, að
eitthvað gerðist, sem varpaði Ijósi á þetta
dularfulla hvarf. i næstu sveit börðu lögreglu-
menn að dyrum hjá Jean-Paul Barget,
fátækum leiguliða, sem bjó þar ásamt aldraðri
Jean-Paul faldi Dominique I þessu herbergi við
hlið sína og þegar henni var kalt, tánaði hann
henni peysuna sína.
Ræningi Dominique, Jean-Pau/ Barget, í
handjárnum.
móður sinni og stjúpföður, til að tilkynna
næstu heimsókn ráðsmanns bús þess, er
Jean-Paul starfaði fyrir. Móðir Jean-Paul var
ein heima, en skildi ekki orð af því, sem við
hana var sagt og það varð Dominique til
bjargar.
,, Eg var a/itafsvo
alltaf tennurnar, þegar ég hreyfði mig.
Doninique sagði lögreglunni síðar frá því, að
Jean-Paul hefði rænt sér, er hún var á leið í
skólann. — Hann var á mótorhjóli með
hliðarvagni og sagði, að hann myndi drepa
mig, ef ég settist ekki í hliðarvagninn. Svo
keyrðum við lengi, þangað til við staðnæmd-
umst við hús, sem stóð fyrir framan vínekrur.
Þarna var líka hundur, sem var kallaður Youpi,
sem ég var alltaf svo hrædd við. Ég man ekki,
hvað þorpið hét, en ég held, að það byrji á M.
Ræninginn lokaði Dominique inni í herbergi
á fyrstu hæð. Einstaka sinnum fékk hún að
ganga með honum um vínekrurnar. Móðir og
stjúpfaðir Jean-Pauls furðuðu sig ekki á komu
stúlkunnar, og hefði þetta getað gengið svona
svo árum skipti, ef Jean-Paul hefði ekki orðið
hræddur, er móðir hans sagði honum frá
heimsókn lögreglunnar, en gat ekki útskýrt
fyrir honum, hvað hún hefði viljað.
— Hann lét mig aftur setjast í hliðarvagninn
og faldi mig undir blaðarusli og sleppti mér
síðan langt frá húsinu, sagði Dominique.
Dominique var færð beint til móður sinnar.
Geðlæknar eiga erfitt með að útskýra, hvað
vakað hafi fyrir Jean-Paul, er hann rændi
telpunni.
THað fæöa Dominique stal Jean-Paul eggjum á
nágrannabæjunum.
38 VIKAN 7. TBL.