Vikan - 30.09.1976, Qupperneq 22

skalt bara einbeita þér að þínum
hluta málsins.”
„Jé, ég skal setja allt í gang.”
„Fínt er. Sjáumst á sunnudag-
inn,” sagði Krieger og þar með voru
þeir búnir að koma sér saman um
Tarasp.
Krieger gekk út af símstöðinni
léttur í spori, en ekki of hratt svo
hann vekti ekki óþarfa athygli.
Enginn virtist taka eftir honum.
Þetta er prýðilegt, hugsaði hann.
McCulloch kemur með Kusak eins
og hann lofaði. Auðvitaði elskaði
Hugh vel gerðar áœtlanir og nú
væri hann áreiðanlega hundóá-
nægður vegna þessara breytinga.
En áætlanir eru því aðeins góðar, að
þær séu sveigjanlegar. Hér var
hann sjálfur að búa sig undir að
sækja Chryslerinn og fara til Lienz,
þótt hann í dag hefði alls ekki ætlað
að fara þangað. En hann taldi heppi
legra að hitta Jo augliti til auglitis
en að hringja til hennar í fyrra-
málið. Hann ætlaði að láta McCull-
och hafa áhyggjur af því hvemig
ætti að koma Jaromir Kusak til
Tarasp. Krieger ætlaði að reyna að
komast eftir því, hvemig á því gæti
staðið að Irinu hefði verið veitt
eftirför til Diimstein. Þeim í sam-
einingu tækist kannski að skjóta
Jiri ref fyrir rass. Krieger myndi
vilja gefa mikið fyrir að sjá upp-
litið ó honum, ef til þess kæmi.
Áður en Krieger fór á hótelið að
gera upp reikninginn, átti hann
annað símtal og í þetta sinn hringdi
hann í David Mennery á Grand.
Maðurinn í gestamóttökunni var
fljótur til svars. Herra Mennery og
Fraulein Tesar fóm fyrir um það bil
hálfri klukkustundu. Of fljót á sér,
hugsaði Krieger, allt of fljót. Hvers
vegna hafði Dave gert þetta?
Kriger fann að nú var mikið í
húfi. Fjarlægðin frá stöðinni að
bilskúmum var ekki mikil. Ef ekki
hefði staðið svona Ula á, hefði hann
gengið meðfram ánni, til þess að
anda að sér fersku lofti og njóta
kvöldkyrrðarinnar. En nú tók hann
leigubíl og lét hann stansa fyrir
aftan nokkra kyrrstæða bíla framan
við hóteldymar. Honum virtist það
ömggara en að fara aUa leið að
bUskúmum. Hann var ekki með
neina skiptimynt á sér, enda gefið
þjórfé allan daginn og svo þessi
símtöl. Þama í dimmum leigubíln-
um fór hann í alla vasa sina, en
leigubUstjórinn sagðist ekki heldur
eiga neina skiptimynt. „Farðu þá
inn ó hótel og fáðu skipt þar,” sagði
Krieger og rétti fram peningaseðU.
„Ég bíð hér,” sagði leigubUstjór-
inn. Þetta virtist þrætugjam nó-
ungi. Annað hvort var hann á móti
stuttum ferðum eða honum leiddist
kvöldvinna. Hann var það ungur,
að sennUega átti hann kæmstu,
sem hafði gaman af því að dansa.
Gatan var hljóð og flestir innan-
dyra, þó að klukkan væri ekki nema
átta. Krieger var í þann veginn að
stíga út á gangstéttina, en i sömu
andrá komu tveir menn niður vel
upplýstar tröppumar og gengu í
áttina tU hans. Hönd hans stimaði
á hurðarhúninum og hann leit
undan. Gamli, græni týrólahattur-
inn huldi ljóst hár hans og ryk-
frakkinn, sem hann bar ó báðum
öxlum, myndi sennUega leyna litn-
um á jakkanum. En ef þessir tveir
menn ætluðu að nó í þennan
leigubU, þá var öU varfæmi tU
einskis. Þeir höfðu ef tU vUl aðeins
séð hann sem snöggvast í bakariinu
í morgun, en þeir vom áreiðanlega
með vel þjálfað sjónminni. Þetta
fjandans yfirvaraskegg, hugsaði
hann. Samt var það einmitt stolt
hans og prýði.
En MUan og Jan höfðu engan
áhuga á leigubUnum. Þeir stönsuðu
við bU, sem var nokkmm metmm
fyrir framan hann. MUan opnaði
dymar og settist inn, en Jan flýtti
sér hinum megin og settist undir
stýri. Þeir vora á hraðri ferð og of
reiðir tU þess að taka eftir leigubUn-
um fyrir aftan þá.
„Er eitthvað að?” sagði leigubU-
stjórinn.
„Nei, aðeins örlítUl sinadróttur.
Hann verður horfinn eftir fáeinar
sekúndur og þú getur bætt þeim við
fargjaldið,” sagði Krieger. Ef bU-
stjórinn hefði þagað, hefði hann
kannski heyrt hvað Jan sagði um
leið og hann settist inn í hvíta
Fíatinn. Hið eina sem hann heyrði
var einhver romsa, á tékknesku og
því næst brak í gímm. Fíatinum
var ekið aftur á bak, og síðan á
brott í skyndi.
LeigubUstjórinn hristi höfuðið.
„Þessir andskotans útlendingar,”
sagði hann. „Ef það em ekki
tékkar, þá era það slóvakar,
ungverjar eða krótíumenn. Þeim
hefði verið nær að halda áfram að
vera austurríkismenn, úr því að
þeir þurfa sífeUt að vera hér á
þvælingi hvort eð er.”
„Þetta var snotur bUl.” Hann
var glænýr og bar einkennisstafi
Graz.
„Svona bUaleigubUar endast
aldrei lengi.”
„Hvemig veistu að þetta var
bílaleigubU]?”
„Þessir nýju, hvítu FíatbUar era
gerðir út af stöðinni þar sem ég
vinn. Þeir em of góðir fyrir okkur.
En sérðu svo hverjir fara höndum
um þá. Heyrðirðu gírabrakið?”
„Þeir virtust vera á hraðri ferð,”
sagði Krieger. Hann horfði á aftur-
ljósin hverfa í suðurátt.
„LJtlendingar em alltaf að flýta
sér. Og ekki vantar þá peningana.
Veistu hvað það kostar að leigja
svona bU? Á ég að segja þér...”
„Nú held ég að sinadrátturinn sé
horfinn,” sagði Krieger. „Ég ætla
að fara inn og skipta.”
„Ég skal gera það,” sagði bU-
stjórinn. Honum var nú mnnin
reiðin og þó hann virtist hnakka-
kertur, þó var hann allt aö því
vingjamlegur. Krieger lét sér þetta
vel líka. Hann hugsaði um MUan og
Jan þar sem hann sat í bUnum. Þeir
höfðu elt Irinu, ekki aðeins tU Graz,
heldur líka á hótelið. En það var
honum nokkur huggun, að David
virtist hafa snúið litUlega ó þá. En
aðeins lítUlega. Eftir áttinni sem
þeir óku að dæma gótu þeir verið ó
leið tU Lienz.
Hann lét leigubUinn fara, áður en
hann tók töskuna sína og gekk fyrir
homið. BUageymslan var mann-
laus, nema hvað einn bifvélavirki
var að gera við mótorhjólið sitt.
Chryslerinn var vel geymdur innan
um fjölda annarra bUa. Engin
athugasemd var gerð við það þóttt
hann tæki bílinn, enda var Krieger
með lögmæta kvittun fyrir honum
og skýringu á reiðum höndum.
Bifvélavirkinn var ekki með neitt
múður, en mkkaði hann fyrir
bensíni og olíu, sem hann hafði sett
á bílinn. (Dave er tUlitssamur,
hugsaði Krieger.)
„Ég var heppinn að fyUa hann
strax,” sagði bifvélavirkinn. Hann
var með innfallið brjóst og sítt hár.
Augun vom mUd, en brosið dapur-
legt. „Ég átti ekki von á því, að
biUinn yrði sóttur fyrr en i fyrramól-
ið. Þú ættir að láta vini þína vita.”
„Ameríkanann, sem kom með
bUinn hingað?”
„Nei, vini hans tvo, sem komu
hingað tU þess að spyrjast fyrir um
Chryslerinn og hvenær hann yrði
sóttur. Ég sagði þeim, að það yrði í
fyrramálið.”
„Var þetta hár, ljóshærður ná-
ungi, en hinn grannur og dökk-
hærður?”
„Já, einmitt. Ég vona að...”
„Nei, nei, ég læt þó vita. Á
hvemig bU vom þeir?”
„Þeir komu hingað í IeigubU utan
af flugvelli og báðu okkur að útvega
sér bUaleigubíl. En við önnumst
ekki slíkt. Það er of mikið umstang.
Ég sendi þó ó bUaleigu nálægt
bUastöðinni. Fengu þeir einhvem?”
„Já, ég held það.”
„En engan eins og þennan.”
Bifvélavirkinn klappað ó vélarhlíf-
ina á Chryslemum, veifaði siðan og
snéri sér aftur að mótorhjólinu.
Kannski, hugsaði Krieger, var hann
giftur stúlku, sem hafði haft gaman
af því að fara út að dansa á kvöldin,
og var nú ánægður að geta unnið
aukavinnu, tU þess að eiga fyrir
húsaleigunni.
Milli fjöru og fjalls í
Simca 1100

Simca 1100 GLS.
8
*
<>
SIMCA 1100 er einn vinsælasti litli fimm manna bfllinn á Norður-
löndum. enda er hann annálaður fyrir gæði, styrkleika. lipurð,
hagkvæmni, aksturshæfni, sparneyzlu, að ógleymdu ótrúlega lágu
ver8i, — SIMCA 1100 GLS er 4. dyra, en með fimmtu hurðina að
aftan og á fáeinum sekúndum má breyta honum I einskonar station-
bfl. —SIMCA 1100 GLS er sérstaklega styrktur fyrir fslenzka vegi og
veðurfar.
Geymið ekki þangað til á morgun það sem hægt er að gera I dag:
pantið nýjan SIMCA 1100 — hringið eða komið strax í dag.
Vfökull hf.
ÁRMÚLA 36 REYKJAVÍK Sími 84366.
22 VIKAN 40. TBL.