Vikan - 30.09.1976, Síða 37

GLIMU
MA DURINN
Nick stóð upp. Það var allt í lagi
með hann. Hann leit upp eftir
brautarteinunum og horfði á eftir
ljósunum á flutningalestinni hverfa
fyrir bugðu á brautinni. Það voru
vatnslsenur sitt hvorum megin við
brautina, og handan þeirra teygði
fenið sig út í fjarskann.
Hann þreifaði á hnénu. Buxurnar
voru rifnar og skinnið hruflað.
Hendurnar voru rispaðar og sandur
og sót undir nöglunum. Hann gekk
út á brautarbrúnina niður litla
brekkunaaðvatninu og þvoði sér um
hendurnar. Hann þvoði þær vand-
lega í köldu vatninu og skóf skítinn
undan nöglunum. Hann kraup
niður og stakk hnénu niður I vatnið.
Djöfuls drullusokkur þessi hemla-
vörður. Sá skyldi fá fyrir ferðina einn
góðan veðurdag. Hann mundi
þekkja hann aftur. Þetta var fallega
gert.
,,Komdu hérna kallinn,” sagði
hann. ,,Ég er með svolítið handa
þér.”
Hann hafði látið blekkjast. Fjand-
ans barnaskapur að láta gabba sig
svona...
Það fengi enginn að kýla hann
svona aftur.
, ,Komdu hérna kallinn, ég er með
svolítið handa þér. ’ ’ Síðan búmm og
hann lenti áfjórum fótum við hliðina
á teinunum.
Nick neri augað. Það var tekið að
bólgna talsvert. Hann fengi áreiðan-
lega glóðarauga. Hann var þegar
farinn að finna til I þvi. Helvítis
tíkarsonur þessi hemlavörður.
Hann þreifaði á kúlunni fyrir ofan
augaðmeðfingrunum. O-jæja, hvað
er eitt glóðarauga. Það var allt sem
hann hafði fengið út úr þessu, og það
fyrir lítið. Hann óskaði þess að hann
gæti séð það. Hann sæi það ekki þótt
hann iiti ofan I vatnið. Það var
dimmt, og hann var víðsfjarri öliu.
Hann þurrkaði af höndunum á
buxnaskálmunum og stóð upp,
klifraði síðan aftur upp brekkuna að
teinunum.
Hann lagði af stað eftir brautinni.
Það var vel hlaðið undir böndin og
vel greiðfæu, sandur og möl á milli
þeirra, fast undir fæti. Járnbrautin
teygði úrséreinsog langur ormur yfir
fenin. Nick hélt leiðar sinnar. Hann
varð að komast eitthvert.
Nick hafði stokkið um borð I
vöruflutningalestina, þegar hún
hægði á sér I portinu fyrir utan
Walton brautarstöðina. Lestin með
Nick innanborðs hafði runnið I
gegn um Kalkaska, þegar húmaði að
kvöldi.
Nú hlyti hann að vera farinn að
nálgast Mancelona. Þrjár eða fjórar
mílur um fenjaland. Hann gekk
áfram eftir brautinni og steig á
uppfyllinguna á milli bandanna.
Fenið var draugalegt I sívaxandi
mistrinu. Hann hafði verki I aug-
anu, og hann var svangur. Hann
þrammaði áfram, og að baki hans
teygði brautin úr sér mílu eftir
mílu. Fenið reygði sig svo langt sem
augað eygði báðum megin brautar-
innar.
Það var brú framundan. Nick
gekk yfir hana, og það glumdi
tómlega I járninu undan stígvél-
unum. Á milli þverbandanna glitti
í svart vatnið. Nickspafkaðií lausan
nagla, og hann féll í vatnið.
Handan brúarinnar risu hæðir. Þær
risu hátt og skuggalcga báðum
megin við brautina. Lengra fram-
undan sá Nick bál brenna.
Hann grkk hægt og varlega eftir
brautinni í áttina að eldinum.
Hann var öðrum megin við braut-
ina fyrir neðan ruðninginn. Hann
hafði aðeins séð birtuna frá bálinu.
Brautin lá út milli tveggja hæða,
þar sem eldurinn logaði I rjóðri.
Nick lét sig renna varlega niður
brekkuna og gekk inn á milli
trjánna til að koma að eldinum út
úr skóginum. Þetta var beykiskóg-
ur, og fallið beykilaufið hrislaðist
undan skónum hans, þegar hann
gekk á milli trjánna. Eldurinn
logaði bjart rétt við jaðar trjánna.
Við hann sat maður. Nick dokaði
bak við tré og horfði á hann. Það
leit út fyrir að maðurinn væri
einsamall. Þarna sat hann með
hönd undir kinn og starði inn I
eldinn. Nick gekk út undan trján-
um inn I skinið frá eldinum.
Þarna sat maðurinn og horfði inn
I eldinn. Þcgar Nick staðnæmdist
rétt við hliðina á honum, hreyfði
hann hvorki legg né lið.
,,Halló!” sagði Nick.
Maðurinn leit upp.
,,Hvar fékkstu glóðaraugað?”
spurði hann.
„Hemlavörðurinn kýldi mig.”
,,0t af vöruflutningalestinni?”
,Já.”
,,Ég sá bastarðinn," sagði mað-
urinn. ,,Lestin fór hérna framhjá
fyrir hér um bil einum og hálfum
tíma. Hann var á labbi uppi á
vagnþökunum klappandi saman
lófunum og syngjandi.”
,,Helvítis bastarðurinn!”
,,Hann hlýtur að hafa verið
hæstánægður af því að hafa kýlt
þig,” sagði maðurinn alvarlega.
,,Ég skal lúskra á honum.”
,,Lúskraðu honum með steini
einhvern tlma, þegar hann fcr
framhjá,” ráðlagði maðurinn.
SMÁSAGA
EFTIR
ERNEST
HEMINGWAY.
, ,Ég skal ná mér niðri á honum."
,,Þú ert býsna harður af þér, er
það ckki?”
,,Nei,” svaraði Nick.
,,Þið þessir strákar eruð allir
hörkutól.”
,,Harkan er það eina sem dugir,”
sagði Nick.
„Einmitt það sem ég átti við.”
Maðurinn leit á Nick og brosti. í
skini eldsins sá Nick, að andlit hans
var vanskapað. Ncfið var sokkið,
augun voru rifur, og varirnar voru
undarlegar í laginu. Nick tók ekki
eftir þessu öllu I einu, það eina sem
hann sá var að andlit mannsins var
undarlega lagað og lemstrað. Það
var eins og kítti á litinn. Eins og nár
I skini eldsins.
,,LIst þér ekki vel á smettið á
mér?” spurði maðurinn.
Nick fói hjá sér.
,,Auðvitað,” sagði hann.
„Sjáðu hérna!” sagði maðurinn
og tók ofan húfuna.
Hann hafði aðeins eitt eyra. Það
var hálljgert þykkildi og lá klesst upp
að höfðinu. Þar sem hitt hefði átt
að vera var aðeins stúfur.
„Nokkurn tlma séð nokkuð
þessu llkt?”
,,Nei,” sagði Nick. Það var ekkí
laust við að honum flökraði.
,,Ég harkaði það af mér,” sagði
maðurinn. „Heldurðu að ég hafi
ekki getað harkað það af mér
kallinn?”
,,Það máttu sveia þér upp á!”
,,Þeir brutu allir hendurnar á
mér,” sagði litli maðurinn. ,,Þeim
tókst ekki að meiða mig.”
Hann leit á Nick. ,,Sestu,” sagði
hann. ,,Viltu eitthvað að éta?”
,,Vertu ckkert að hafa fyrir því,”
sagði Nick. ,,Ég ætla að halda
áfram inn I bæinn.”
..Heyrðu!” sagði maðurinn.
„Kallaðu mig Ad.”
,,Alveg sjálfsagt!"
„Heyrðu!” sagði litli maðurinn.
,,Það er ekki allt í lagi með mig.”
,,Hvað er að?"
,,Ég er geggjaður.”
Hann setti upp húfuna. Nick var
hlátri næst.
,,Það er allt I lagi með þig,”
sagði hann.
,,Nei, það er það ekki. Ég er
geggjaður. Heyrðu hefur þú nokk-
urn tlma verið geggjaður?”
,.Nei,” sagði Nick. „Hvernig
lýsir það sér?”
..Ég veit það ekki," sagði Ad.
,,Ef þú ert það, þá veistu ekki af
því. Þú þckkir mig er það ekki?”
,,Nei."
, ,Ég er Ad Francis. ’ ’
,,Ertu að meina það?”
..Trúirðu því ckki?”
, Jú."
Nick vissi að það hlaut að vera
satt.
„Veistu hvers vegna þcim tókst
ekki að lúskra á mér?”
,,Nei,” ..agði Nick.
„Hjartað I mér slær svo hægt.
Það slær bara fjörutíu slög á
mínútu. Finndu!”
Nick hikaði.
,,Hérna, finndu.” sagði maður-
inn og tók um hönd hans. ..Taktu
um úlnliðinn á mér. Settu fingurna
hér. ’'
Olnliður litla mannsins var sver,
og fyrir ofan hann hnykluðust
vöðvarnir á framhandleggnum.
Nick fann hægan sláttinn undir
fingrunum.
,,Ertu með úr?”
,,Nei.”
,,Ekki ég heldur,” sagði Ad.
,,Það þýðir ekkert, ef þú ert ekki
með úr.”
Nick sleppti takinu.
40. TBL. VIKAN 37