Vikan - 30.12.1976, Qupperneq 15

Mót hazkkandi sól
Þá eru áramótin framundan með
öllum sínum undarlegu látum, flug-
eldaskotum og sprengingum. Ég get
reyndar ekki að því gert, að alltaf sé
ég hálfpartinn eftir þeim peningum,
sem árlega er ausið í þessa skamm-
vinnu skrautsýningu um áramótin.
En þetta er náttúrlega ósköp sveita-
leg afstaða — enda er ég úr sveit.
Oft verður mér á að bera saman
þau áramót, sem flestir kannast við
úr fjölmenninu með tilheyrandi
vökum, flugeldasýningum, brenn-
um og drykkjuveislum, og þau
áramót, sem ég vandist allt fram
yfir tvítugsaldurinn og svipar ef-
laust til þess, sem gengur og gerist
víðast enn til sveita.
Þegar ég var bam, þótti mér
heldur lítið til gamlárskvölds koma
miðað við aðfangadagskvöldið. Að
vísu var góður matur, en svo vorum
við krakkarnir ekki alveg á því
hreina, hvemig við ættum að verja
þessu langa kvöldi. Fullorðna fóUcið
var ákaflega upptekið af útvarpinu,
en það var lítið við hæfi bama, og
helstu hátíðabrigðin hjá okkur
vom, að við fengum eitthvert
sælgæti að maula og spUuðum á
spU.
Síðar lærði ég betur að meta
þetta sérstæða kvöld, síðasta kvöld
ársins. Þá vom engin börn lengur á
heimUinu, og þá var ég farin að
hafa gaman af að hlusta á útvarpið,
sem tjaldaði sínu besta á gamlárs-
kvöld, eins og það gerir eflaust enn i
harðri samkeppni við sjónvarpið.
Þó man ég lítið eftir dagskránni að
öðm leyti en þvi, að þetta var létt
skemmtiefni, eftirhermur, gaman-
vísur og liðnir atburðir i skoplegu
ljósi, dynjandi danslög og áramóta
hugleiðing útvarpsstjóra, sem end
aði ,,í guðs friði,” sálmi og klukkna
hringingu. Og á þetta hlustaði
maður í algjörri ró og næði, og þessi
stund um miðnættið varð svo
einkennUeg, ég fyUtist alltaf svo
undarlegri tUfinningu smæðar og
vanmættis og fannst árið vera að
renna úr greipum mér, án þess ég
fengi rönd við reist, þetta ár, sem ég
hafði ætlað tU svo margs. Mér
fannst ég vera að skilja við gamlan
vin, sem ég hefði nú kannski mátt
sinna betur, og nú gengi ég tU
fundar við nýjan kunningja, sem ég
þekkti ekki neitt og vissi ekki,
hvemig myndi reynast mér. Ára-
mótin í sveitinni heima vom trega
blandin, en þau gáfu mér samt svo
mikið, og á nýársdag fann maður tU
fagnaðar og tUhlökkunar að ganga
nú mót hækkandi sól og óþekktum
atburðum.
Eins og gefur að skUja vom
tungUð og stjörnurnar einu ljósin,
sem sáust á þeim áramótahimni,
sem ég vandist fyrmm. Og ég
minnist þess að hafa með nokkurri
öfund skoðað myndimar af eld-
flaugadýrðinni í höfuðborginni,
þegar dagblöðin fóm að koma
hálfum mánuði til þrem vikum
síðar.
Nú ér ég búin að fá samanburð-
inn. Og hann er mestallur áramót-
um unglingsáranna í hag. K.H.
Meðal
annarm
orða
i dansana
53. TBL. VIKAN 15