Vikan - 27.10.1977, Blaðsíða 15

að verafrœgur
Viðtal við
Steinunni
Bjarnadóttur
Það eru allir textar bara bui! í dag.
— Byrjaðirðu þá strax að leika
hér heima, eftir að skólanum lauk?
— Ég byrjaði strax og Þjóðleik-
húsið tók til starfa og lék m.a. í
fyrstu verkefnunum, Nýársnótt-
inni og íslandsklukkunni. Eftir það
komst ég á B-samning og lék í
Þjóðleikhúsinu í mörg ár og líka í
Iðnó. Ég var alltaf sett í grín-
hlutverk, en samt er eftirminni-
legasta hlutverk, sem ég hef
leikið, blökkustúlkan í Djúpt liggja
rætur, en það var sýnt í Iðnó.
— Varstu ekki líka mikið í
revíum?
— Jú, og þær áttu svo
sannarlega vel við mig og striga-
bassaröddina mína. Ég hætti í
Þjóðleikhúsinu og sneri mér
aðallega að revíunum, enda voru
þær betur borgaðar og skemmti-
legri.
HÆ STINA STUÐ?
— Svo hvarfstu af sjónarsviðinu
í nokkur ár, fórst til útlanda, og
það heyrðist lítið frá þér í langan
tíma.
— Já, ég fór til London og
ætlaði mér að vinna þar. Ég
byrjaði að vinna þar á spítala, en
kynntist svo manninum mínum,
sem vinnur við bókasafnið á Daily
Telegraph. Nú er ég búin að vera
gift og búsett í London í 11 ár, og
heimili mitt hefur alltaf staðið
islendingum opið. Ég hef hjálpað
mörgum, þótt ég segi sjálf frá, og
það kemur varla fyrir, að það sé
ekki islendingur í mínu húsi. Það
leigja til dæmis ung stúlka og
piltur hjá mér núna.
— Annars vinn ég i stóru
veitingahúsi, Popular Restaurant
á Earls Court, en þar eru haldnar
margar frægar sýningar, t.d. bíla-
sýningarog þess háttar.Ég byrjaði
þarna fyrir átta árum og hef núna
umsjón meö daglegum rekstri
veitingahússins. Það eru rúmlega
fjörutíu manns undir minni stjórn.
— Þá komum við að Stínu
Stuð. Hvað olli því, að þú tókst að
þér hlutverk hennar?
— Það var nú bara tilviljun.
Strákarnir í Stuðmönnum voru í
London og komu þá oft til mín.
Einu sinni spurðu þeir mig svo að
því, hvort ég vildi syngja á plötu
með þeim. Ég var nú ekki til í það
strax, en lét samt tilleiðast, þótt
ég teldi mig ekki söngkonu. Enda
var ég skíthrædd, þegar ég kom
opinberlega fram með Stuðmönn-
um, því ég hélt, að fólki þætti ég
alltof gömul. En unga fólkið var allt
á mínu bandi og er það enn. Ég
held, að ég eigi fleiri aðdáendur
meðal unga fólksins heldur en
þeirra eldri. Egill sagði við mig,
áður en við fórum inn á sviðið:
„Steinka, hvernig líður þér? Líður
þér ekki vel?" Það skrítna var, að
ég fékk bara miklu meira klapp en
strákarnir, og því hafði ég aldrei
búist við.
— Ég man eftir skemmtilegu
atviki, sem gerðist skömmu eftir
að ég söng inn á Stuðmanna-
plötuna. Ég sat inni á Skála, og
— Er ég svona ansk... kellingar/eg?