Vikan - 09.02.1978, Síða 43

Hann hélt henni fast upp að sér,
og rödd hans var lág og þýð, þegar
hann sagði:
— Ebba Erlandson... hún elskar
drenginn. Þú varst ekki sanngjörn
gagnvart henni, þegar þú sagðir
mér frá málavöxtum.
Reiðiglampa brá fyrir í augum
Júlíu, og hún vatt sér úr faðmi
hans.
— Víst elskar hún hann, sagði
hún hörkulega. — Hin fórnfúsa
móðir, sem tók barnið mitt frá mér.
Hún, sem hafði hann á brjósti. Þó
nú væri! Allt í einu breyttist radd-
blærinn. — Þú skilur þetta ekki,
Henrik. En eftir að ég sá hann, þá
vildi ég ekki eiga hann. Hann vakti
andúð mína, hann var ekki minn.
En samtímis hataði ég hana.
— Og nú vilt þú segja, að ég geti
ekki gert neinar kröfur til þín, sagði
Henrik stuttur í spuna. — Þú vilt
vera frjáls og óháð og....
Það var barið lágt og hæversk-
lega að dyrum, og hann þagnaði í
miðri setningu. Hann gekk fram og
opnaði.
— Frú Erlandson! Hvað í
ósköpunum....
EBBA VAR náföl í andliti og
þreytuleg. Hve lengi hafði hún
staðið utan dyra, hve mikið hafði
hún heyrt? Ef hún hefur legið á
hleri, heldur hún sjálfsagt, að nú
geti hún ráðið gang mála, hugsaði
Henrik ergilegur í bragði. En svo
langt erum við ekki komin, að...
Hann sagði hranalega: — Gangið
þér inn, þér hafið varla hugsað yður
að standa utan dyra.
Hún gekk nokkur skref inn í
herbergið, og hann tók fram stól
handa henni.
— Hvað viltu, hvers vegna
kemurðu hingað? spurði Júlía
snöggt.
— Ég ætla bara að biðja ykkur að
hugsa nánar um málið. Það er ekki
okkur, sem það varðar, ekki mig
eða Lúkas eða vilja okkar, og það er
ekki heldur ykkur, sem það skiptir
mestu. Ég ætla að biðja ykkur að
hugsa um drenginn.
— Eins og við höfum ekki gert
það nú þegar.
Þau sögðu þetta samtímis, Júlía
með hárri skrækri röddu, Henrik
djúpri harmþrunginni röddu. Hann
snéri sér undan, hann þoldi ekki að
horfa framan i Ebbu, vildi ekki sjá
sársaukann i augum hennar.
— Viljið þér kannski tjá yður
greinilegar, frú Erlandson, sagði
hann, og röddin var nú yfirveguð og
róleg.
— Ég var að hugsa um, að þar
sem þið væruð á. ferðalögum út í
heimi, þá væri varla þægilegt að
vera með smábam. Hann þarfnast
umhyggju, einhvers, sem alltaf
hugsar um hann, hann þarf frið og
ró. Ást og... hún þagnaði og horfði
niður í kjöltu sína.
— Og þú heldur sem sagt, að þú
sért sú eina, sem getur gefið honum
allt þetta? sagði Júlía hranalega.
- Já.
Hún sagði aðeins þetta eina orð.
Það varð steinhljóð í herberginu.
Júlía kastaði til höfðinu, hún var
búin að gleyma því, sem hún hafði
verið að segja við Henrik rétt áður
en Ebba kom. En Henrik hafði ekki
gleymt því, og hann sat og horfði á
hana og hnyklaði brýmar hugsi.
— Ef þið elskið hann, ef þið viljið
honum allt hið besta, hélt Ebba
áfram, svo lágt að varla varð greint.
— Ef þið elskið hann, eins og ég
geri, þá hugsið þið um, hvað honum
verður fyrir bestu. Þið hugsið um,
hvemig honum líði best núna, í
uppvextinum og í framtíðinni. Sem
sonur Lúkasar Erlandsonar er hann
erfingi að einum elsta og stærsta
herragarði landsins. Hann verður á
allan hátt jafnrétthár okkar eigin
bömum...
— Ef þið eignist þá nokkur! greip
Júlía fram í hatursfullum tón.
— Þú veist vel, að ég er
bamshafandi, sagði Ebba stillilega.
— Já, en...
— Þegiðu! Rödd Henriks var svo
6. TBL. VIKAN 43