Vikan - 15.06.1978, Síða 17

Lánsfjaðrir
skipta um föt hér úti i kirkjugarði, ertu
snarvitlaus?
— Komdu á bak við með mér. Þar er
stór runni, sem skýlir ykkur við bak-
dyrnar, sagði ég.
— Þú ert ekki með réttu ráði,
drengur, hvæsti hann milli samanbit-
inna tannanna.
— Við getum ekki notað forkirkjuna,
sagði ég. Og Maggie slær hann i rot ef
hann mætir i þessum skrúða, sem hann
stendur í núna.
— En hvað heldur þú, að Díana geri
við mig, sagði hann, ef ég verð hand-
tekinn á nærklæðunum einum fata í
kirkjugarðinu.
— Vertu ekki smeykur, ég held vörð.
— Ekki til að tala um, góði vin, sagði
hann og skálmaði stórstígur inn i kirkju
tilsinnarkonu.
Tveir svokallaðir vinir svöruðu á
sömu lund. Ég varð að hvislast á við þá
inni í kirkjunni, því nú var tíminn alveg
að hlaupa frá okkur. Nú ók vagn upp að
kirkjunni með brúðarmeyjamar, Penny
og stúlku, sem Lára hét. Mér heppnaðist
að kreista bros fram á varirnar og veifa
snöggt til Pennyar og þaut svo til Péturs
sem stóðog beið upp við runnann.
— Það fæst enginn til að skipta, sagði
ég. Þeir fást alls ekki til þess, þessi
bannsettir þrjótar.
Hann var kominn hálfa leið úr
skrúðanum, áður en ég lauk máli mínu.
Nú já, það var vist ekki um neitt að
velja. Ég gat ekki slegist við hann, þegar
hann var i þessu skapi. Og ekki vildi ég
eiga á hættu að verða dregin fyrir lög og
rétt fyrir óspektir i kirkjugarðinum.
— Þú færð bara jakkan, sagði ég. Ég
fer ekki úr buxunum. Ekki til að tala
um.
— Og vestið, sagði hann. Þrátt fyrir
þessa voðalegu geðshræringu, sem
maðurinn var kominn í, skildi hann, að
ekki þýddi að tala um meira.
Þetta var allt skelfilega neyðarlegt.
Við urðum að þjóta inneftir kirkju-
gólfinu, áður en vagninn með Maggie og
pabba æki upp að kirkjudyrunum. 1 vasa
Ioðfeldsins höfðum við verið svo heppnir
að ftnna snærishönk og gátum bundið
buxurnar upp um hann, svo að i
rauninni leit hann ekki sem verst út eftir
allt saman. Reyndar var hann ansi fyrir-
ferðarmikill yfir brjóstið. En guð sé oss
næstur, þið hefðuð átt að sjá útganginn
á mér.. Það var ekki neitt lil að taka ofan
fyrir. Vestið náði niður á hné, og
jakkinn var líkastur trúðsjakka.
Hún var dásamleg. Ég verð að viður-
kenna það, þó hún sé systir mín, get ég
ekki orða bundist. Engan gat grunað, að
hún hefði lumbrað óþyrmilega á sinum
heittelskaða bróður hér áður fyrr.
Jæja, en áfram með smjörið. Það var
þetta með hringana, sem vakti athygli
hennar. Skiljið þið, hann var með þá á
sér eða svo virtist. Þegar stundin rann
upp, og presturinn lyfti augabrúnum til
merkis um. að nú mætti draga upp
hringana, stóð ég og rótaði i öllum
vösum árangurslaust.
— Þú ert með þá, hvíslaði ég til
Péturs.
Hann fálmaði eitthvað með
höndunum, og svo byrjuðu buxurnar að
siga. Fram að þessu hafði hann haldið
handleggjunum þétt að siðunum til að
buxurnar héldust örugglega á sínum
stað. Og meðan fætur hans urðu hægt
og hægt eins og harmonikkubelgur
hvæsti hann til baka: — Ég er ekki
með þá. Þeir eru ekki i vösunum.
Og nú mundi ég, að hann hafði rétt
fyrir sér. i öllu irafárinu hafði ég gleymt
þeim á snyrtiborðinu, þar lágu þeir
innan um smápeninga og annað lauslegt
úr vösum minaum. En hann þurfti ekki
að kenna mér um það. Þetta var allt
honum að kenna, honum og þessari
vitlausu öskju, sem hann hafði sjálfur
dröslað heim. Hann fengi mig aldrei til
að vera svaramaður aftur, aldrei I
lifinu..
Ég sagði — og það getur vel verið, að
augun hafi rúllað i kollinum á mér: -
— Þeir eru heima á borði.
En hringana má ekki vanta, einn var
betri en ekki neinn. Fagmaðurinn þekkti
reglurnar, og presturinn sveik ekki sitt
kall: — Fáðu lánaðan hring. hvislaði
hann.
Ég læddist til mömmu. Hún var strax
farin að tosa í hringinn sinn. — Ég get
ekki náð honum af mér, stundi hún.
— Hér, sagði einhver á bak við.
Diana, kona Toms, rétti fram hringinn
sinn.
Ég hrifsaði hann til mín og flýtti mér
aftur upp að altarinu. Ég varð að draga
upp ermarnar til að geta afhent
hringinn. Maggie stóð eins og dauða-
dæmd. Andlit hennar var náfölt og svip-
brigðalaust. Hún hafði komist að öllu
saman.
Þarf ég í rauninni að segja nokkuð
meira? Er ekki óþarfi að minnast á það,
hvernig hann þvældist i buxna-
skálmunum, þegar hann kraup við
altarið, að ég nefni nú ekki ósköpin,
þegar hann átti að standa aftur á fætur.
Presturinn varð að rétta honum
hjálparhönd. Og ég held, að við sláum
alveg striki yfir marsinn út úr kirkjunni.
Og líklega hefur hanh tapað glórunni
alveg, þegar hann skellti á sig hattinum
á kirkjutröppunum. Hann náði niður
fyrir augu. Við höfðum gleymt að skipta
á höttum.
i veislunni féll engin athugasemd.
Þrátt fyrir brúðkaupsbrosið á vörum
Maggiar, var auðséð, að það náði ekki til
augnanna. Ég hafði undirbúið stór-
snjalla ræðu, en hún stóð alveg föst í
hálsinum á mér. Ég las bara upp skeytin,
sem borist höfðu, og settist. Mamma
var jafn svipþung og Maggie, og það var
Jenny líka. Hún var alltaf að reyna að
ná mér afsíðis, en ég komst alltaf undan.
Við stóðum og veifuðum, þegar þau
óku á brott með skó og potta dansandi í
snæri aftan i bilnum. Hann var búinn
að skipta um föt, en áður en hún kastaði
brúðarvendinum, keyrði hún hann í
höfuðið á honum. Hánn átti eftir að sjá
það svartara. Það var hans mál. Ég átti
nóg með mig. Fólkið var farið að týnast
burtu, og það þýddi, að nú var erfiðara
að komast undan og fela sig.
Penny náði i mig á undan mömmu.
Hún sagði: — Reyndu ekki neinar
kúnstir, ég þarf að tala við þig.
Við gengum útfyrir. Undir eðlilegum
kringumstæðum hefði ég ekkert haft á
móti því að vera einn með Penny. En
einmitt núna var ég ekki spenntur.
Þegar við komum út í garðinn, sagði
hún: — Nú! Mætti ég fá skýrtngu á
þessum skripaleik?
— Hann fékk ranga öskju, byrjaði ég.
— O, haltu þér saman, sagði hún, eða
ég kyrki þig.
Svona er það. Hún heimtar skýringu
og vill svo ekki hlusta á hana. Það er
ekki sanngjamt. En hún hafði nú samt
heyrt, hvað ég sagði: — Fifl getið þið
verið — hvers vegna hringduð þið ekki á
lögregluna?
— Hann hefði aldrei látið gifta sig í
lögregluþjónsbúningi, sagði ég.
— Þorskhaus, sagði hún. Þeir hefðu
fundið út úr þessum misskilningi. Þeir
hefðu haft upp á þei- , sem fékk öskjuna
hans Péturs. Gerir þú þér grein fyrir,
hvað þið hafið gert? Eyðilegt stærsta dag
i lifi ungrar stúlku! Aumingja Maggie!
O, ég gæti lamið þig. Og þessi bjáni!
Hún var greinilega ekki hrifin af bróður
sínum núna.
Ég reyndi að tauta eitthvað og bera i
bætifláka fyrir okkur: — Það er einmitt
af svonalöguðu, sem hægt er að hafa
gaman eftir á — eftir 30 ár verður hlegið
að þessu.
— Það er nú býsna langt þangað til,
vinurinn, þið eigið nú báðir eftir að
komast að því, hvar Davið keypti ölið,
áðuren þarað kemur.
— Heldurðu, að hún komist aldrei
yfir þetta? Mér var farið að detta i hug,
að ég hefði bókstaflega lagt líf systur
minnarí rúst.
Penny brosti dauft. — O, ætli það
ekki. Maggie er ekki langrækin. En hún
lætur hann fá það óþvegið, skal ég segja
þér.
— Það verða þokkalegir hveitibrauðs-
dagar, sagði ég.
— Hveitibrauðsdagarnir eru ekki það
sama og langt hjónaband, sagði Penny.
Hún elskar hann. Ekki skil ég hvers
vegna. Þetta bjargast allt saman.
Heyrðu, er ekki mamma þin að kalla,
spurði hún og snéri sér að húsinu.
— Jú, jú, sagði ég. Ég þekki hljóðin.
Þetta er sami tónninn og þegar ég
kveikti i garðskúrnum forðum.
Penny brosti: — Ég skal styðja þig,
þetta var nú ekki allt þér að kenna.
Og þetta var alls ekki mér að kenna.
— Má ég kyssa þig? spurði ég
auðmjúkur.
— Nei, sagði hún. Alls ekki i þessum
grímubúningi. En hún stakk hendinni i
handarkrika minn, og við gengum yfir
grasflötina til yfirheyrslu hjá mömmu.
Allt I einu skellti hún upp úr. Hún hló
skærum, dillandi hlátri. Ég stansaði og
tók utan um hana. — Hvað er svona
sniðugt? spurði ég. Mig langaði til að
hlæja með henni.
— Stóri jakkainn. sagði hún, sá, sem
hefur fengið öskjuna hans Péturs,
hvernig heldur þú, að hann hafi litið út?
Mér þætti gaman að vita, hvernig hveiti-
brauðsdagarnir verða hjá honum!
Endir
24. TBL. VIKAN 17