Vikan - 28.12.1978, Page 40

Dauðinn í
Egyptalandi
Hér birtum við eina af fyrstu
smásögum Agöthu Christie.
Leynilögreglumaðurinn heitir Parker
Pyne og segist vera sérfræðingur í
hjartasorgum, en hann getur líka
leyst morðgátur.
FÐI Grayle var taugaspennt.
Frá þeirri stundu, sem hún steig um
borð í litla lúxusgufuskipið Fayoum,
hafði hún kvartað yfir öllu. Henni líkaði
ekki við klefann. Hún þoldi ekki árdegis-
sólina, hún þoldi ekki síðdegissólina.
Pamela Grayle, frænka mannsins
hennar, skipti við hana á klefa —
kannski féll henni betur að vera þeim
megin i skipinu? Án þess að sýna
minnsta þakklætisvott flutti lafði Grayle
i klefann.
Hún var orðljót við hjúkrunarkonuna
sína og skammaðist yfir því, að sjalið,
sem hún hafði lagt fram fyrir hana,
hentaði engan veginn við þessar
aðstæður. Hún var ekki síður önug við
eiginmann sinn, sir George, af því að
hann hafði keypt aldeilis ómögulega
hálsfesti handa henni.
En hún réðst ekki á Basil West,
einkaritara manns sins, enginn gat reiðst
Basil.
Einn morguninn kom lafði Grayle
auga á ókunnugan mann, sem sat i
einum körfustólnum. Nú var reiði
hennar takmarkalaus.
— Þeir fullyrtu á skrifstofunni að við
yrðum einu farþegarnir! æpti hún.
Ferðamannatímabilið er á enda, og
engir aðrir áttu að vera með.
— Það er alveg rétt, frú, sagði
Mohammed, innfæddi þjónninn,
stillilega. — Aðeins þér og fylgdarlið
yðar og einn herra að auki, það er allt og
sumt. Alveg rétt.
— En mér var sagt, að engir yrðu auk
okkar!
— Það verður allt í lagi, frú.
— Þetta eru svik, ekkert annað en
svik, ég endurtek það!
—Það verður allt í lagi, frú. Hann er
mjög hæglátur, mjög svo hæglátur.
— Þú ert þorskur. Þú skilur ekkert.
Fröken MacNaughton, hvar eruð þér?
Hu, þarna eruð þér loksins. Fylgið mér
til klefans og gefið mér asperín. Og
gætið þess, að þessi Mohammed komi
ekki í námunda við mig. Hann japlast
bara á því sama aftur og aftur: „Það
verður allt i lagi frú,” alveg sama hvers
ég spyr, alltaf sama svarið.
Fröken MacNaughton hjálpaði henni
upp úr stólnum án þess að svara nokkru.
Hún var há og grönn kona á að giska
þrjátíu og fimm ára, dökk yfirlitum og
falleg á sérstæðan hátt.
Lafði Grayle var tæplega fimmtug.
Frá sextán ára aldri hafði hún haft allt
of mikið fé milli handa. Hún hafði gifst
fátækum aðalsmanni, sir George
Grayle.
Hún var hávaxin kona og nokkuð
þrekvaxin. Hún var ekki ófrið, en svipur
hennar var alltaf skapvonskulegur og
fýldur.
Fröken MacNaughton sat þolinmóð
undir nöldri hennar, andlitið var svip-
brigðalaust og kom ekki upp um hana.
Nýi farþeginn, sem valdið hafði lafði
Grayle svo mikilli gremju, sat í körfustól
á þilfarinu og horfði á Nilarfljótið og
hina gullnu sandbakka þess.
Fröken MacNaughton gaut til hans
augum, þegar hún gekk fram hjá
honum á leið til sir Georgs. Lafði Grayle
hafði beðið hjúkrunarkonuna þess að
biðja hann að losa þau við þennan nýja
farþega.
Sir George gapti: — Hvernig í
ósköpunum á ég að fara að því?
Rödd hjúkrunarkonunnar var róleg og
vingjarnleg, þegar hún svaraði: —
Segið bara, að það getið þér ekki.' Það
verður i lagi. Hún er bara illa stemmd
núna.
— Haldið þér að hún sé raunverulega
slæm?
— Hjúkrunarkonan varð alvarleg og
hikaði aðeins áður en hún svaraði. Þegar
hún svaraði, var rödd hennar einhvern
veginn breytt. — Já, mér líst ekki nógu
vel á líðan hennar núna. En þér megið
ekki taka það nærri yður, sir George,
alls ekki.
Hún brosti vingjarnlega til hans og
gekk út.
AMELA kom inn í salinn, sæt og
úthvíld, klædd í hvitan kjól, sem fór
einkar vel. — Halló frændi, hvað ertu
með þarna? Nei, en fallegt!
— Það er ánægjulegt, að þér finnst
það. Heldurðu, að frænka þin verði
sama sinnis?
— Nei, henni líkar ekkert. Ekki get ég
skilið, hvers vegna þú giftist þessari
manneskju, frændi.
Sir George svaraði ekki. Fyrir
hugskotssjónum sinum sá hann
ruglingslega mynd af óreiðustandi,
skuldunautum og laglegri, stjórnsamri
konu, sem bjargaði honum út úr
ógöngunum.
— Aumingja þú, sagði Pamela. — Þú
hefur ekki átt annars úrkosti. En hún er
ekki beint ánægjuleg, eða hvað segirðu?
— Eftir að hún veiktist, hóf sir
George máls.
En Pamela greip fram í.
— Hún er ekki veik! Ekki
raunverulega. Hún gerir allt, sem hana
langar til. Þegar þú varst uppi við
Assuan, var hún eins og fugl á kvisti. Ég
þori að veðja, að fröken MacNaughton
veit, að hún gerir sér veikindin upp.
— Ég veit ekki, hvað við hefðum gert
án fröken MacNaughton, sagði George
og andvarpaði þungan.
— Hum. Hún er dugleg, já, það er
satt, viðurkenndi Pamela. — En ég
treysti henni ekki eins vel og þú virðist
gera, frændi. En hún annast reyndar
þessa gömlu nöldurskjóðu betur en
nokkur annar.
— Heyrðu nú Pat, svona máttu ekki
tala um frænku þína. Hún er þrátt fyrir
allt góð við þig.
— Já, já. Borgar reikningana okkar,
ekki satt? En það er ekki skemmtilegt að
vera nálægt henni, svo mikið er vist.
Sir George breytti um umræðuefni.
— Hvað eigum við að gera við þennan
náunga, sem er nýkominn um borð?
Frænka þín vill, að við höfum skipið
alveg út af fyrir okkur.
— Já, en það fær hún ekki, sagði
Pamela kuldalega. — Þetta er hugguleg-
ur maður. Hann heitir Parker Pyne.
Mér kæmi ekki á óvart, að hann ynni í
utanríkisþjónustunni. Skrýtið, en mér
finnst ég hafa heyrt nafnið áður. Basil!
Einkaritarinn kom inn í salinn í þessu.
— Hvar get ég hafa séð nafnið Parker
Pyne?
— 1 Times. í auglýsingadálkunum,
sagði ungi maðurinn án hiks. Hann hélt
áfram: „Eruð þér hamingjusöm? Ef
ekki, hafið samband við Parker Pyne.”
— En skemmtilegt! Við getum tjáð
honum öll okkar vandamál og hann
leysir þau áður en við komum til Kairó!
— Ég hefi engin vandamál fyrir mitt
leyti, sagði Basil West. — Við ætlum að
sigla niður hina gullnu Níl og skoða
musteri — hann leit snöggt á sir George,
sem sat niðursokkinn yfir dagblaði —
saman...
Siðasta orðið var lágt hvísl og aðeins
Pamela heyrði það. Þau litu djúpt í augu
hvors annars.
— Þú hefur á réttu að standa, Basil,
sagði hún í léttum tón — það er gott að
vera til og....
Sir George stóð upp og gekk út.
^PARKER Pyne þerraði svitann af
enninu. Hann var rétt kominn úr
smáferð til Dendereas musterisins.
Hann hafði korúist að því, að reiðtúr á
asna var ekki við hans hæfi. Hann
ætlaði að fara að hneppa frá sér
skyrtunni, þegar hann kom auga á bréf á
náttborðinu. Hann opnaði það.
„Kæri herra Pyne.
Það myndi gleðja mig mikið, ef þér
létuð vera að heimsækja Abydos must-
erið, þar sem ég hefi áhuga á að ráðfæra
mig við yður hér um borð í skipinu.
Kær kveðja,
AriadneGrayle.”
Parker Pyne brosti íbygginn á svip.
Hann tók fram bréfsefni og skrifaði
eftirfarandi svar:
„Kæra lafði Grayle.
Því miður verð ég að valda yður
vonbrigðum, en ég er i frii, ekki að
störfum sem stendur.”
Hann undirritaði bréfið og bað einn af
þjónunum að bera lafði Grayle það. Það
leið ekki á löngu, þar til þjónninn kom til
baka með nýtt bréf frá lafði Grayle:
„Kæri herra Parker Pyne.
Mér er fullkomlega ljóst, að þér eruð í
fríi, en ég er reiðubúin að gjalda ráðgjöf
yðar með hundrað pundum.
Kær kveðja,
Adriadne Grayle.”
40 Vikan 52. tbl.