Vikan - 12.11.1981, Blaðsíða 40

henni slíkar kenndir, að henni varð
hverft við, Hún leit snöggt undan.
— Það sem okkur líkar best við þig,
herra forstjóri, er að þú skulir aldrei
misnota aðstöðu þína gagnvart okkur
undirmönnunum, sagði hún hásum
rómi.
— Ég er enginn forstjóri. Ég er bara
ómenntaður ruddi með óbeit á fíni-
mannsleik.
— Ef þú færir þig ekki frá á
stundinni, neyðist ég til að segja nokkur
vel valin orð, hvæsti hún, og augu
hennar loguðu af reiði.
— Fyriralla muni!
— Jæja! Þú baðst um það. Reyndu
ekki að finna Katarinu. Hún er frátekin
fyrir hinn upprennandi mála-
færslumann.
Jonas hvítnaði upp. — Veit hann um
Katarinu?
— Hvað heldurðu?
— Veit hann þetta, sem þú hefur ekki
viljað segja mér? Þetta, sem henti
Katarinu?
— Hér fer ég úr vagninum.
Jonas tróðst með henni út úr
vagninum. Hann þreif um handlegg
hennar, þegar þau komu út á götuna.
— Veit hann það? Hefur þessi slétt-
greiddi pappírsbúkur fengið hlutdeild í
Katarinu minni?
— Slepptu mér! Þú hagaðir þér rudda-
lega í strætisvagninum, ég get aldrei
fyrirgefið þér það.
— Þú hefðir aldrei reiðst svona yfir
því, nema af því að þú fannst til þess
sama og ég.
Öll svipbrigði þurrkuðust burt úr
andliti hennar, það var eins og hún hefði
læst sálardyrunum. — Láttu mig í friði,
Jonas. Þú þreytir mig.
Stundarkorn fannst honum hann ætla
að springja úr reiði. Svo andvarpaði
hann og sleppti henni. Svipur hans lýsti
vonbrigðum og uppgjöf. — Eins og þú
vilt. Ég skal látaþig í friði. Nú er heldur
ekkert eftir handa mér. Ég vil ekki deila
feimnu, hlýju Katarinu með neinum.
Hafir þú gert þennan pappírsbúk að
trúnaðarmanni þínum, hef ég ekki meira
aðsegja i því máli.
Svipur hennar breyttist. — Á ég ekki
að hjálpa þér með íbúðina? spurði hún
hikandi.
—Ég orka ekki að slást meira við þig.
Þú skalt halda áfram að lifa
hamingjusömu lífi í þinum fílabeins-
turni. Vertu sæl, Katja!
— Æ, þú ert nú meiri
þrjóskuhausinn, sagði hún vinsamlega.
— Það munar ekki um það, tautaði
hann.
— Þú rausar alltaf um Katarinu, eins
og hún og ég séum tvær manneskjur.
Göran veit mest lítið um fortíð mína af
þeirri einföldu ástæðu, að hann hefur
engan áhuga á henni. Hann hefur aldrei
komið á bernskuheimili mitt. Og ég fór
ekki þaðan af því að eitthvað sérstakt
hefði komið fyrir. Og hvernig ætti ég þá
að geta sagt einhverjum frá því, sem
ekkert er?
— Katja, engillinn minn! hló Jonas og
vafði hana örmum á miðri gangstéttinni.
— Og ég sem var kominn á fremsta
hlunn með að skora pappírsbúkinn á
hólm. Sagðirðu, að hann héti Göran? Ég
fyrirgef honum. Nú máttu fara og ég
skal ekki ónáða þig, ef þú vilt ekki sjá
mig. Boltinn er hjá þér, ef þú vilt hitta
mig aftur. Ég verð jafnkurteis og hlé-
drægur og kaupfélagsstjórinn í þorpinu
þínu.
— Slepptu mér, apakötturinn þinn,
sagði hún hlæjandi. — Ég hef ekki
minnstu trú á, að kaupfélagsstjórinn
hagi sér svona við viðskiptavinina.
— Er ég nú búinn að rugla hár-
greiðsluna? Leyfðu mér að laga hana.
Nei, heyrðu, það er farið að dökkna i
rótina. Kominn tími til að fá sér
fegrunarbað.
Katja hnykkti til höfðinu. — Þú ert
óforbetranlegur, sagði hún, en hann
heyrði, að hláturinn sauð i henni. —
Mig minnir, að þú nefndir eitthvað um
hlédrægni rétt áðan.
— Þarna kemur vagninn, sem ég þarf
að taka, sagði hann. — Hérna hefurðu
nýja heimilisfangið mitt. Þú getur
sturtað þessum miða niður í klósettið, ef
þú vilt, eða þú getur rammað hann inn
og hengt á besta stað í litlu, sætu
íbúðinni þinni. Þakka þér fyrir mörg og
góð rifrildi. Þau hafa haft afskaplega
góð áhrif á mig.
Hann rétti fram höndina, og hún tók í
hana.
— En Jonas . ..
Hann varð að stökkva upp í strætis-
vagninn. Svo sneri hann sér við. Hún
hafði komið í humátt á eftir honum og
allt í einu minnti hún svo sterkt á
stúlkuna, sem hann hafði fyrst séð við
hliðgrindina. Hann var ekki viss, en
honum fannst hann lesa af vörum
hennar: „Hjálpaðu mér, Jonas!”
1 sömu svifum lokuðust dyrnar á
vagninum, og hann horfði á hana
gegnum gluggann, þessa glæstu heims-
dömu með svolítinn bréfsnepil i
hendinni og i augum hennar las hann
neyðaróp.
„Hjálpaðu mér, Jonas!” Hafði hún í
raun og veru sagt það? Eða hafði hann
aðeins ímyndað sér það? Nei! Hún hafði
sagt það. Hún hafði beðið hann um
hjálp. Katja?
Jonas fór út á næstu stöð og hljóp á
harðaspretti til baka. En hún var farin.
Og hvernig sem hann leitaði í næsta ná-
grenni, fann hann hana ekki.
5. kafli.
H ANN hélt loforð sitt í tvo daga. Svo
gat hann ekki stillt sig lengur. Hann
hringdi.
— Katja Francke, svaraði hún með
óaðfinnanlegri röddu einkaritarans.
— Ég er alveg i vandræðum með
gluggatjöldin.
— Jonas? sagði hún og glaðnaði við.
— Mældu lengd og breidd. Ég skal koma
með einhver sýnishorn.
— Fínt! Helst með myndum af
górillum í moldarbrúnum lit. Það er
LYKILLINN
trmi Bilasprautun sf.
Auóbrekku 53 Kópavogi Sími 44250
Alhliða bílasprautun
Lakkbökun
Almálun
Blettun
Vönduð vinna unnin
af fagmönnum
40 Vikan 46. tbl.