Vikan - 12.11.1981, Blaðsíða 41

uppáhaldsliturinn minn. Hvernig hef-
urðu haft það?
— Jú, takk, taugarnar eru farnar að
róast.
— Taktu leigubil, svo að þú þurfir
ekki að leita að húsinu. Ég skal borga.
— Ég veit, hvar þú býrð.
— Ertu viss?
— Alveg viss. Ég stóð þarna á gang-
stéttinni á móti í hálftíma í gærkvöldi og
horfði upp i gluggann þinn, eins og litla
stúlkan með eldspýturnar, sem fraus í
hel, meðan hún horfði inn i ljósadýrð-
ina. Það munaði minnstu, að færi eins
fyrir mér.
Það varð þögn. Innileg gleði fyllti
brjóst hans.
— Hvers vegna komstu ekki upp?
spurði hann lágt.
— Það var dimmt hjá þér.
— Alveg rétt, ég var hjá lögreglunni.
Komdu strax, Katja! Komdu í kvöld!
— Jonas! Það hefur ekkert breyst.
— Það gerir ekkert til. Mesta ánægja
mín er að reyna að hafa síðasta orðið.
— Þar erum við þó sammála. Heyrðu
annars, ég held það sé best, að ég mæli
gluggana sjálf. Ég treysti ekki pipar-
sveinum í þeim efnum.
— Fínt! Komdu bara strax. Og
heyrðu, fyrirgefðu, hvernig ég lét við þig
í strætisvagninum. Ég skal aldrei framar
beita þig þrýstingi.
— Þú kannt að velja réttu orðin,
tautaði hún. — Allt í lagi, þér er fyrir-
gefið.
Jonas tók á móti henni á götunni
framan við húsið. Fyrsti desembersnjór-
inn sveif hægt til jarðar og mætti
örlögum sínum á regnvotri götunni, þar
sem tignarlegir snjókristallamir breyttust
samstundis I vesæla vatnsdropa. Snjó-
flygsurnar sátu í hári og á herðum
Jonasar.
— Hæ! Sem klippt út úr Harper’s
Bazaar, eins og venjulega.
— Þetta hefurðu nú lesið einhvers
staðar, þú hefur áreiðanlega aldrei svo
mikið sem flett Harper’s Bazaar.
Hann opnaði garðshliðið fyrir hana.
— Takk, sagði hún elskulega. Hún var
klædd fallegri, hlýrri vetrarkápu, en
Jonas gerði sér grein fyrir, að þetta var
ekki fyrsti veturinn, sem hún þjónaði
eiganda sínum. Hann fylltist umhyggju
og fann til löngunar að gefa henni nýja
kápu. En það var víst ekki hans mál.
— Þetta er nýtt og fallegt hús, Jonas.
Þú hefur dottið I lukkupottinn.
— Já, ég get þakkað eiturætunum
það. Hvernig hefur pappírsbúkurinn
það?
— Hann er búinn að biðja mín, sagði
Katja. Þau voru á leiðinni upp í lyft-
unni.
— Og hverju svaraðir þú? spurði
Jonas fullur eftirvæntingar. — Að þitt
æðsta takmark væri að verða eiginkona
málafærslumanns?
— Ég sagði honum sannleikann: Að
ég vildi ekki verða eiginkona eins eða
neins.
— Ekkieinusinnigórillu?
— Síst af öllu!
— Hvers vegna?
— Það hélt ég þú hefðir lesið i síðasta
bréfinu mínu. Ertu annars að biðja mín?
— Nei, fyrir alla muni, plastveröld er
ekkert fyrir mig. Ég var bara að æfa mig.
— Með eitthvað sérstakt í huga?
spurði hún eftir augnabliks þögn. Hann
svaraði ekki, fyrr en þau stóðu fyrir ut-
an dyrnar að íbúðinni hans. — Ég ætlaði
að vita, hvernig það væri að fá hrygg-
brot. Ég vissi, að ég mátti treysta því,
þegar þú ert annars vegar.
— Og ef ég hefði sagt já?
— Ekki hræða mig. Ég hefði fengið
taugaáfall.
Hann bauð henni að ganga inn. Hún
horfði hrifin í kringum sig. — En
skemmtileg íbúð, Jonas!
— Já, hún er auðvitað dálítið tómleg
ennþá. Húsgögnin, sem ég átti, voru
ónothæf eftir síðustu kurteisisheimsókn,
og ég get ekki keypt allt I einu.
Framhaldssaga
— En spennandi! Ætli ég gæti pant-
að innbrot í mína íbúð? Ég gæti vel
hugsað mér svona i staðinn. En fallegt
sófasett! Varstu að kaupa það núna?
— Já, finnst þér það fallegt? sagði
hann hreykinn. Það var ekki litils virði
að fá hrós frá hinni smekkvísu Kötju.
— Sannarlega! En hamingjan góða,
þetta eru þrjú herbergi. Hvað ætlarðu að
gera við þetta allt saman? Ætlarðu að
stökkva milli herbergja og munnhöggv-
ast við bergmálið? i _
Framh. i næsta bladi. i_J
46. tbl. Vikan 41