Vikan - 12.11.1981, Blaðsíða 45

Smásaga
Eigil Holm var einmitt af þeirri gerðinni, sem flestar konur
falla fyrir, stór og þreklegur, laglegur, en karlmannlegur.
Frami hans í starfi var honum meira virði en eiginkonan,
og þegar hún tók upp á því að reyna að fremja sjálfsmorð,
var honum nóg boðið.
Hjúkrunarkonan klappaði henni á
handarbakið.
— Já, já, nú skuluð þér bara hvila
yður vel.
Eigil? Hvar var Eigil?
Hún velti vöngum, en ekki lengi. Æ,
sá góði Eigil . . . hann var víst hjá
Susanne Iversen. Eins og venjulega nú i
seinni tíð.
Louise Holm lokaði augunum aftur.
Og hugsaði.
ÞEIR sátu hvor andspænis öðrum á
skrifstofu yfirlæknisins. Eigil Holm
reykti stöðugt. Gynther yfirlæknir, sem
ekki reykti, reyndi að verjast reyknum.
— Hefur hún nokkurn tíma reynt
slíkt áður?
Eigil hristi höfuðið.
— Ekki svo að mér sé kunnugt.
Yfirlæknirinn kinkaði kolli og horfði
hugsandi á viðmælanda sinn. Einmitt af
þeirri gerðinni, sem flestar konur falla
fyrir, hugsaði hann, stór, þreklegur,
laglegur, en karlmannlegur. Sólbrúnn og
öumdeilanlega aðlaðandi. Ef hann
sjálfur vildi. Gynther yfirlæknir neri
hökuna.
— Konan yðar mun ná sér
fullkomlega eftir þetta, sagði hann. —
Ég hygg, að við útskrifum hana eftir
einn eða tvo daga. — Hefði hún raun-
verulega ætlað að deyða sjálfa sig, hefði
hún orðið að taka inn að minnsta kosti
helmingi stærri skammt.
Hann þagnaði og virtist í þungum
þönkum. Dauft bros lék um varir hins
mannsins.
— Það gleður mig að heyra.
Gynther yfirlæknir leit upp.
— Hvers vegna gerði hún þetta?
Eigil Holm kramdi sígarettuna i ösku-
bakkanum og sló út höndunum.
— Hvernig í ósköpunum ætti ég að
vita það? Ég meina ...
Hann yppti öxlum og yfirlæknirinn
horfði á hann þegjandi. Auðvitað,
hugsaði Gynther, auðvitað vill þessi
angurgapi ekki skilja, hvers vegna konan
hans reynir að fremja sjálfsmorð. Ó, nei,
Holm var ekki af þeirri gerðinni. Hann
var fyrst og fremst framapotari. maður.
sem á unga aldri var orðinn forstjóri í
stóru fyrirtæki. Dugnaðarforkur, sem
lifði sínu eigin lífi meðal vina — og vin-
kvenna — lífi, þar sem viðskiptin sátu i
fyrirrúmi, þar sem smáræði eins og
hjónaband var i öðru sæti.
Hann andvarpaði og setti á sig rögg.
— Hm . . . já, við komumst ef til vill
ekki frekar á snoðir um það, herra
Holm.en...
Hann horfði hugsandi upp í loft, siðan
afturágestsinn.
— Þér vitið kannski ekki, að það er
munur á fólki, sem reynir að svipta sig
lífi?
Eigil Holm ók sér vandræðalega I
stólnum.
— Hvaðeigið þér við?
— Ég á við það, sagði Gynther, — að
sjálfsmorðingjum mistekst sem betur fer
oft. Sumir eru þvi fegnir. Aðrir reyna
aftur að nokkrum tíma liðnum.
— Eigið þér við, að Louisa, konan
mín, kynni að tilheyra siðari hópnum?
Gynther yppti öxlum.
— Hreinskilnislega sagt, þá virðist
mér hún vera af þeirri gerðinni, en ég
hef auðvitað ekki á neinu að byggja, uns
ég hef rætt betur við hana. En herra
Holm ...
— Já?
— Hvað sem öllu líður, ráðlegg ég
yður eindregið að líta vel eftir henni. Og
fyrst og fremst er mikilvægt, að þér
komist að því, hvers vegna kona yðar
reyndi að taka inn of stóran skammt af
svefnlyfjum. Nei, grípiðekki fram í fyrir
mér... ég hef engan rétt til að vita það,
og þér þurfið vitanlega ekki að segja mér
neitt. En ég er viss um, að þér vitið
orsökina, og ef til vill er ástæða til, jafnt
yðar vegna sem konu yðar, að þið, ja,
eigum við að segja, takið ástandið til
endurskoðunar.
Eigil Holm forðaðist augnaráð yfir-
læknisins. Hann var önnum kafinn við
að kveikja sér i nýrri sígarettu. Loks hló
hann þvingaðogsagði:
— Ég skil víst ekki til hlítar, hvað þér
eigið við, læknir, en auðvitað vil ég
gjarna hugsa ...
— Já, ekki satt? greip Gynther fram i.
Skömmu síðar reis hann á fætur og
fylgdi gesti sínum til dyra.
ÍBÚÐIN var ekki stór, en mjög nýtísku-
leg. Carla Fjeldborg kom í heimsókn
eftir vinnu sína á bókasafninu og
skoðaði allt i krók og kring. Loks fleygði
hún sér niður i hægindastól og dæsti
ánægjulega.
< — Svo framarlega sem eg fæ séð, vina
mín, þá er fyllsta ástæða til að óska þér
til hamingju.
— Viskí og ís?spurði Louise Holm.
Hún þekkti vinkonu sína, sem var tíu
árum eldri, jafnvel og sjálfa sig, og vissi
auðvitað. að það var óþarli að spýrja.
Það var sumar. og dyrnar út á svalirnar
'stóðu opnar. I.ouise var þegar farin að
blanda i glösin. jx’gar Carla Fjeldborg
bókasafnsfræðingur muldraði samþykki
sitt.
— Skál. sagði Louisc. — Er það ibúð-
,in. sem þú vilt óska mér til hamingju
mcð?
— Skál, sagði Carla. — Það er svo
margt, sem má óska þér til hamingju
með núna, ekki satt? Einnig að þú . . . ég
meina, aðþú ...
— Ert skilin við Eigil. Var það ekki
það, sem þú ætlaðir að segja?
Vinkonan kveikti sér í smávindli. Hún
hóstaði og saup á viskíglasinu.
— Eigum við ekki bara að ræða
málið, Louise?
Og þegar Louise svaraði engu, hélt
hún áfram:
— Louise. indæli. litli kjáninn þinn.
það furðar sig víst enginn á þvl, að þú
skyldir falla fyrir Eigil, þegar þið giftuð
ykkur fyrir tveimur árum, allra síst ég.
Herra minn trúr, þið áttuð svo dásam-
lega saman, svona til að sjá að minnsta
kosti. Þú ert ung og falleg og . . . nei,
gríptu ekki fram i fyrir mér, ég er ekki að
skjalla þig að ástæðulausu. Þú ert falleg,
meira að segja fallegasta stúlkait, sem
Eigil hefur nokkru sinni notað sem
stöðutákn.
Louise hleypti brúnum.
— í hreinskilni sagt, Carla ....
— Haltu þér saman, sagði vinkonan.
— Louise, ég hef þekkt þig frá því þú
varst barn. Þínir draumar voru ekkert
frábrugðnir draumum svo margra
annarra kvenna. Þú féllst samstundis
fyrir Eigil. og hvers vegna ekki? Hann er
það, sem kalla má glæsilegan náunga, og
hvernig áttir þú að geta séð fyrir, að
hann var fyrst og fremst framapotari,
sem leit á hjónaband sem tómstunda-
gaman. Það var svo sem allt í lagi með
það, svo lengi sem það hindraði hann
ekki á öðrum vígstöðvum ... puh ...!
Hún þurrkaði sér um ennið og saup á
glasinu.
— En Louise, hversu lengi voruð þið
46. tbl. Víkan 45