Vikan - 28.01.1982, Blaðsíða 42

Fimm mínútur meö Willy Breinholst i v hTj
\V/
1

1

nrV)J
.....
vW/,/ "
' \l í / Vl *!
*"*, 'o"/, ,
y'1", /
.1"/. '
W
CVYVi'
-V§»
Skynsemdarstelpa
Dætur eru eitt það vonlausasta
og ómögulegasta sem maður
getur átt nú á þessu brjáluðu
tímum. Stálpaðar stelpur eru
hreinlega ekki viðráðanlegar.
Hugsið ykkur að eiga sautján
ára dóttur. Hvernig í
ands...komast foreldrar eiginlega
klakklaust frá því? Hansen átti
sautján ára dóttur. Hún hét
Pernilla og var sæt, smart og
örugg með sig.
Pernilla átti óteljandi aðdá-
endur. Mömmu hennar tókst
ekki að koma því inn í kollinn á
sér hvernig hún gat þekkt þá alla
í sundur. Allir þessir sem héngu í
kringum hana voru jafnundar-
lega klipptir, dauðyflislegir og
vonlausir. Þegar dyrabjöllunni
var hringt og einhver kom að
sækja hana og Hansen opnaði
kom aldrei fyrir að sagt væri:
„Gott kvöld, herra Hansen.
Afsakið, en er Pernilla heima?”
eða: „Mætti ég kannski fá að
tala við Pernillu?” O, nei, ungu
mennirnir stóðu þarna með
reytt og úfið hárið og hendurnar
á bólakafi í vösunum á níð-
þröngum buxunum og
muldruðu vélrænt:
— Hæ....
Og svo óðu þeir inn.
Það var ekkert um að tala að
bjóða þeim inn í setustofuna
meðan þeir biðu eftir því að hún
hefði sig til. Nei, þeir tóku
strikið beint inn til hennar,
hávaðamiðstöð hússins var á
sama stað og svo heyrðist enn
hærra innan úr herbergi Pernillu
en áður og var þó ekki á það
bætandi.
Pernilla var aldrei heima. Jú,
hún var reyndar heima þar til
stríðhærðu hálfaparnir
hennar....eða eigum við enn að
nefna þá aðdáendur...komu og
sóttu hana. Og það brást ekki að
á hverju kvöldi birtist eitt af
þessum síðhærðu fyrirbærum
hennar. Á HVERJU einasta
kvöldi. Það var alveg áreiðan-
legt.
— Heldurðu að þú gætir nú
ekki verið heima í kvöld,
Pernilla....svona einu sinni?
spurði móðir hennar stundum
örvæntingarfull.
42 Vikan 4. tbl.