Vikan - 22.09.1983, Blaðsíða 44

FRA MHALDSSA GA
mér vonir um þessa viku. Þær
fara kannski aö slaka á, kunna vel
viðsig, tala viöþig.”
„Guð, ég vona það!” gargaði
ég. „0, Charlie, geturðu ekið svo-
lítið hraðar? Ég held að ég þurfi
aðrembast.”
Eg var hrædd um að ég myndi
fæða barnið í bílnum. Ég var
hrædd um að Adam myndi gráta
þegar hann vaknaöi og við vorum
farin. Ég var hrædd um að
stúlkurnar yrðu andstyggilegar
við hann. Ég var svo hrædd um
allt aö hverjar einustu hríðir virt-
ust harkaleg kreisting af ótta. Um
þær mundir sem við komumst á
sjúkrahúsið var ég kjökrandi og
skjálfandi. Ég hrundi niður í
hjólastól og við fórum upp á fæð-
ingardeildina þar sem mér var
einhvern veginn ýtt eða kastað á
borö og hlaupið með mig inn á fæð-
ingarstofu. Þá var ég byrjuð að
rembast. Ég varð að rembast. Og
ég orgaöi vegna þess að ég hafði
enga stjórn lengur, vegna þess að
allt mitt líf var stjórnlaust. Ég
greip í Charlie með vinstri hendi
og hjúkrunarkonu meö þeirri
hægri og ég veinaði: „Gerið það,
hjálpið mér!” Og með dásam-
legum, rennandi hvin fæddist
dóttir mín.
Ég átti tvo notalega, viökvæma,
ástúölega daga á sjúkrahúsinu
með Lucy áður en ég fór heim. Ég
lét mig gleyma Adam, litla,
bústna Adam, í þessa tvo daga,
vegna þess að Charlie var enn
heima og ég vissi að Charlie
myndi annast hann. En á þriðja
degi fór ég heim. Ég ætlaði ekki að
skilja son minn eftir einan með
stjúpdætrum mínum.
Cathy og Caroline voru úti að
reyta arfa í garðinum og þegar við
ókum upp að húsinu litu þær upp
til að líta á okkur en þær hættu
ekki verkinu til að koma og sjá
mig með nýja barnið mitt. Charlie
bar Lucy upp og lagði hana í rúm-
ið. Hann færði mér litlu töskuna
mína og tók upp úr henni. Hann
blandaði handa mér Bloody Mary,
svo útbjó hann hádegisverð handa
okkur.
„Mér þykir leitt að þurfa að
fara,” sagði hann. „Maður á mín-
um aldri hefur ekkert að gera við
það að eignast börn. Ég vildi
gjarna vera heima og halda bara
á Lucy og góna á hana, hún er svo
falleg. En ráðstefnan er mikil-
væg.”
„Ég veit það,” sagði ég.
„Ég er búinn að tala við
stúlkurnar. Ég sagði þeim að vera
góðar við þig og Adam. Ég sagði
þeim að þær ættu að annast allan
uppþvott og heimilisstörf meðan
ég er að heiman. Þær hafa veriö
nokkuð duglegar að vinna í
garöinum. Ég skal fara út með
Adam og láta stúlkurnar líta eftir
honum á meðan þú gefur Lucy
brjóst og færö þér blund. Ekki
hafa áhyggjur. Ég lofa því að
þetta verður allt í lagi.”
Svo fór Charlie, leiddi Adam út
um dyrnar. Ég rölti upp stigann
að svefnherberginu mínu og
reyndi að setja á mig svolítinn
varalit, reyndi að bursta á mér
hárið. Ég vildi ekki vera allt of
drusluleg. Ég skipti á Lucy, gaf
henni brjóst og talaði svolítið við
hana og hún sofnaði brátt. Eg
hallaði mér aftur í rúmið, hlustaöi
ákaft eftir hljóöum í Adam og
áöur en ég vissi af var ég sofnuð.
Þegar ég vaknaði var Lucy að
gráta. Birtan í svefnherberginu
mínu hafði breyst og dýpkað. Ég
leit hrelld á úrið mitt. Klukkan var
næstum hálfsjö. Ég hafði sofið í
fimm tíma samfleytt. Ég greip
Lucy í ofboði og skakklappaðist út
úr herberginu og niður stigann.
Það var lokað inn í eldhúsið. Ég
opnaði og sá Caroline og Cathy
sitja þar viö borðið og borða pott-
rétt sem ég hafði búið til og fryst
fyrr í mánuðinum. Það var kveikt
á sjónvarpinu og þær horfðu á það
dáleiddar.
„Halló,” sagði ég. „Hvar er
Adam?”
„Þarna,” sagði Cathy og
hnykkti höfðinu út á hhð.
Adam lá í leikgrindinni, saug á
sér þumalfingurinn og velti sér
taktbundið út á hlið. Þegar hann
sá mig stóð hann á fætur og brast í
grát.
„Mamma! ” veinaöi hann.
Hvorug stúlkan leit á hann eða
mig. Þær héldu óslitið áfram að
horfa á sjónvarpið. Ég lagði Lucy
á mottuna á gólfinu og fór til að
lyfta Adam upp úr leikgrindinni.
Það var sárt að lyfta honum, ég
fann að strekktist á innan í mér.
Hann vafði sig að mér og grúfði
höfuðið í hálsinn á mér og grét svo
að ég gat ekki sett hann frá mér.
„Gáfuð þið honum að borða?”
spurði ég stúlkurnar.
Þær bentu á disk fullan af mat.
„Hann vildi þaö ekki,” sögðu þær.
„Hann sagði að sér þætti þetta
ekki gott.”
„0. Jæja, gáfuð þið honum eitt-
hvaðannaö?”
„Nei. Hann sagði ekkert um aö
sig langaðiíannað.”
Nú var Lucy aftur byrjuð að
gráta, tryllingslega í þetta sinn.
Þaö voru rúmir fimm tímar síðan
hún hafði fengið að drekka. Adam
hélt sér enn dauðahaldi í mig og
kjökraði. Báðar horfðu stúlkurnar
á sjónvarpið.
„Heyrðu, elskan,” sagði ég við
Adam. „Mamma ætlar aö setja
þig í stólinn þinn og ég skal svo
sitja alveg viö hliðina á þér og
mata þig og þú mátt horfa á Lucy
drekka kvöldmatinn sinn, alveg
eins og þú gerðir þegar þú varst
lítill.”
Adam þótti nýbreytnin áhuga-
verð. Hann settist fúslega í stólinn
sinn. Ég tók Lucy upp og dró stól
yfir að barnastól Adams. Svo fletti
ég sloppnum frá mér til að stinga
vinstri geirvörtunni upp í gráðug-
an munn Lucy. Ég hélt um hana
með vinstri handlegg og mataði
Adam með hægri hendinni. Stúlk-
urnar horfðu enn á sjónvarpið.
Það var eins og við þrjú værum
hreinlega ekki þarna. Ég fann
reiðina krauma innra með mér en
ég reyndi að halda aftur af henni.
Magi minn urraði. Ég hafði
hvorki fengið vott né þurrt síðan á
hádegi, þegar Charlie hafði verið
heima til að útbúa mat handa
mér, sá tími verndar og vinsemd-
ar virtist liðinn fyrir óralöngu. Nú
leið mér eins og óæskilegum gesti
á mínu eigin heimili.
„Skyldi önnur hvor ykkar geta
sett mat úr pottinum þarna á disk
handa mér?” spurði ég. „Ég er
ákaflega svöng. Og gætuð þið
verið svo vænar að hella fyrir mig
bjórí glas?”
Caroline og Cathy Utu hvor á
aðra, skiptust á löngu, yfirlætis-
legu, marghrjáðu augnaráði.
„Ég skal gera það,” andvarpaði
Caroline. Hún stóð á fætur, opnaði
bjórdós og skellti henni fyrir
framan mig eins og geðvond
þjónustustúlka. Svo skóflaði hún
svolitlu af kássunni í pottinum á
disk, ýtti honum að mér og settist
aftur.
Ég var gráti næst. Mér leið eins
og heimurinn væri genginn af
göflunum. Hatrið sem stafaði af
stúlkunum var að kæfa mig. Ég
botnaði ekkert í hvað hafði gerst
en mér fannst að ef ég reyndi að
tala um það við stúlkurnar myndi
ég bresta í auðmýkjandi grát og
ekki geta hætt.
„Gæti ég kannski fengið
gaffal?”spurðiég.
Nú var það Cathy sem stóð upp,
sótti gaffal og lagði hann á borðiö
rétt hjá mér. Svo settist hún líka
til að góna á sjónvarpsskjáinn.
Ég var svo soltin að mér tókst
einhvern veginn að borða matinn
minn og gefa Adam og Lucy að
boröa um leið. Ég flutti Lucy yfir
á hægra brjóstið, stakk bita upp í
Adam, flýtti mér svo að troða upp
í mig mat meðan Adam tuggöi.
Loks var Adam búinn að borða allt
og munnur Lucy var máttlaus um
geirvörtu mína. Ég helt henni upp
við öxl á mér og klappaöi á bakiö á
henni þangað til hún ropaði háum,
rökum, ruddalegum ropa. Adam
hló við hljóðið og ég brosti, en
Caroline og Cathy virtust ekki
hafa heyrt neitt.
Ég ýtti stólnum mínum aftur,
lagði Lucy á gólfið og hjálpaði
Adam að komast úr barna-
stólnum.
„Stúlkur?” sagði ég. „Cathy?
Caroline?”
Ég fékk ekkert svar.
„Stúlkur,” sagöi ég, „mér þykir
fyrir því en gæti önnur hvor ykkar
verið svo væn að fara upp með
Adam og setja hann í þunnu nátt-
fötin hans og leika svolítið
viöhann áöur en hann fer í
háttinn?”
Það varö löng þögn og svo sagði
Cathy: „Þaðersvoleiðinlegt.”
„Hvaö?”
„Það er svo leiðinlegt,” sagði
Cathy, „aö horfa bara á hann
leika sér.”
Mig verkjaði alls staðar og ég
var máttvana og viðkvæm. Þó
ólgaöi nú reiöin innra með mér frá
einhverri nýrri orkulind.
„0, Cathy,” sagði ég.,,0, Caro-
line. Það eru mörg störf leiðinleg.
Ég er bara að biðja um fáeina
daga, fáeinar klukkustundir
aðstoðar. Og við greiöum ykkur
mikiö fé fyrir. Af hverju getið þiö
ekki hjálpað mér svoÚtið? Hvað
hefur gerst — hvað get ég hafa
gert af mér til að koma ykkur
báðum til að láta svona? Viljið þið
vera svo vænar að reyna að ræða
það við mig? Ég elskaði ykkur
stúlkurnar, ég hélt að við værum
vinir og vinir hjálpa hver öðrum.
Stjúþan
44 Vikan 38. tbl.