Vikan - 22.09.1983, Blaðsíða 24

?
Jrescott skipstjóri rýndi út í
sortann úr brúarglugganum á
gamla ryðkláfnum. Veðrið fór sí-
fellt versnandi og hríðarkófiö
byrgöi fyrir alla útsýn. Rétt stöku
sinnum rofaöi svo til aö sást fram
undir hvalbakinn. Öldurnar sem
riðu yfir borðstokkinn urðu æ
stærri og höggþyngri og skipiö
skalf og nötraði eftir hvert áfall af
völdum þeirra. Skipstjórinn var
órólegur. Ratsjáin var í ólagi og
senditæki loftskeytamannsins
höfðu verið óvirk í sólarhring án
þess að bilun fyndist.
„Viö hljótum að vera að nálgast
Vestmannaeyjar,” sagði hann við
stýrimanninn sem rýndi út um
glugga bakborðsmegin.
Stýrimaöur tuldraði eitthvað
í barm sinn. Það var erfitt að gera
glögga staðarákvörðun með sigl-
ingatæki í ólagi og í slíkum stormi
hlaut skipið að bera af leið.
„Maður hefði átt að vera farinn
af þessum gamla ryðkláfi fyrir
löngu,” sagði skipstjóri. „Hann
flýtur mest af gömlum vana og
maður fær ekki gert við neitt að
þaðdugi daglangt.”
Hann stappaði tréfætinum
nokkrum sinnum í brúargólfið svo
að glumdi óhugnanlega í með
dumbungshljóöi. Stýrimaður ská-
renndi augunum á tréfótinn.
„Svei mér ef eru ekki einhverjir
erfiðleikar í vændum. Mig verkjar
í tréfótinn,” tautaði skipstjórinn
dimmraddaður.
„Hvernig má það vera?” spurði
stýrimaður.
„Það er hann langa-langafi
minn að vara mig við. Hann átti
þennan tréfót eftir að hann hafði
misst fótinn við aö detta illa af
hestbaki. Þegar ég missti fótinn í
stríðinu minntist fjölskyldan þess
24 Víkan 38. tbl.