Vikan - 16.01.1986, Síða 46

W.W. Jacobs
^Jíöustu útfarargestirnir
voru farnir og Spencer Goddard,
svartklæddur eins og vera bar,
sat einn í litla vel búna hús-
bóndaherberginu sínu. Þaö ríkti
sérkennileg frelsiskennd í hús-
inu síðan kistan fór þaöan; kist-
an sem nú var falin í einmana-
legri gröf undir gulri mold. Loftiö,
sem haföi virst þungt og mengaö
síðustu þrjá dagana, var núna
ferskt og hreint. Hann fór aö
opnum glugganum og dró djúpt
aö sér andann um leið og hann
leit út í dofnandi birtu haust-
dagsins.
Hann lokaði glugganum, laut
niöur og bar eldspýtu að arnin-
um, svo lét hann fallast í hæg-
indastólinn sinn og hlustaði á
glaðvært snarkið í viönum. Hann
var þrjátíu og átta ára og hann
hafði snúið við hlaðinu. Lífið,
frjálst og óháð, blasti við honum.
Loksins var fé konunnar hans
heitinnar hans eign, hann gat
eytt því eins og hann lysti í stað
þess að fá það naumt skammtað
og tregiega.
Hann sneri sér við þegar hann
heyrði fótatak við dyrnar og
andlit hans tók á sig þann
alvöru- og hryggðarsvipsem það
haföi borið síðustu fjóra daga.
Eldabuskan hafði sama viðeig-
andi sorgarfas, kom hljóðlega
lnn í herbergið, gekk aö arin-
hillunni og setti ljósmynd á
hana.
,,Eg hélt að yður langaði til að
eiga hana, herra,” sagði hún
lágt, „til að minna yður á.”
Goddard þakkaði henni fyrir,
stóð á fætur, tók myndina og stóð
og horfði á hana. Hann tók eftir
því sér til ánægju aö hönd hans
var fullkomlega styrk.
„Þetta er ákaflega líkt henni
— áður en hún veiktist,” hélt
konan áfram. „Eg hef aldrei séð
neinn breytast svona snögg-
lega.”
„Það var eðli sjúkdómsins,
Hanna,” sagði húsbóndi hennar.
Konan kinkaði kolli, þerraði
augun með vasaklútnum og stóð
svo og horfði á hann.
„Liggur þér eitthvaö á
hjarta?” spurði hann eftir
nokkra hríð.
Hún hristi höfuðið. „Ég trúi
því ekki aö hún sé horfin,” sagði
hún lágróma. „Stöku sinnum fæ
ég þaö einkennilega á tilfinning-
una að hún sé hérna ennþá...”
„Þaö eru taugarnar,” sagði
húsbóndi hennar hvasst.
„. . . og langi til að segja mér
eitthvað.”
„Taugarnar,” sagði hann
aftur. „Þú ættir kannski að taka
þér stutt frí. Þetta hefur verið
mikið álagfyrir þig.”
„Yöur líka, herra,” sagði
konan lotningarfull. „Að stjana
svona við hana eins og þér gerð-
uð, ég get ekki ímyndað mér
hvernig þér gátuö afborið það.
Ef þér heföuð bara fengið
hjúkrunarkonu...”
„Ég vildi heldur annast þetta
sjálfur, Hanna,” sagði húsbóndi
hennar. „Ef ég hefði fengið
hjúkrunarkona hefði hún orðið
hrædd.”
Konan samsinnti því. „Og þær
eru alltaf að snuðra og stinga
nefinu í það sem þeim kemur
ekki viö,” bætti hún við. „Halda
alltaf að þær viti meira en lækn-
arnir.”
Goddard horfði lengi á hana.
Hávaxin og klunnaleg konan
hafði á sér yfirbragð lotningar-
fullrar eftirtektar; kuldaleg,
grábrún augun horfðu niður,
fýlulegt andlitiö var sviplaust.
„Hún hefði ekki getað fengið
betri lækni,” sagöi hann og leit
aftur á eldinn. „Það hefði enginn
mannlegur máttur getað gert
meira fyrir hana.”
„Og enginn heföi getað gert
meira fyrir hana en þér, herra,”
var svarið. „Það eru fáir eigin-
menn sem heföu gert það sem
þérgerðuð.”
Goddard stirðnaði upp í stola-
um sínum. „Þetta er nóg,
Hanna,” sagði hann stuttur í
spuna.
„Eöagertþað jafnvel,” sagði
konan með hægri yfirvegun.
Húsbóndi hennar fann til ein-
kennilegrar kenndar eins og
hann væri að sökkva og hann
þagði meðan hann endurheimti