Vikan - 23.04.1987, Blaðsíða 9

„Pabbi, ekki vera reiður,“ sagði hún
lágt og niðurbælt og leit á hann biðj-
andi. Hann lá ofan á henni og^ hún
fann fyrir miklum þunga hans. „Ái, ég
meiði mig,“ sagði hún vesældarlega svo
henni lá við gráti, en pabbi jók hreyfmg-
amar og hana kenndi meira til.
Loks stundi hann og stóð fljótlega
upp. Hann tók fötin sín sem lágu snyrti-
lega á rúminu og bjóst til að fara út
úr herberginu. Hann leit snöggt niður
á hana og í augum hans mátti enn sjá
reiði. Hún lá á köldu gólfinu í bleiku
peysunni einni saman. Pabbi setti hana
alltaf í þessa peysu þegar hann varð
reiður, honum fannst hún líklega falleg.
Hún vissi ekki hvað hún hafði legið
lengi á gólfinu, sem var orðið hlýtt
undir henni, tárin runnu niður vanga
hennar. Hún var svo hrædd, svo ein-
mana... Af hveiju varð pabbi stundum
reiður, af hverju skildi hann hana eina
eftir? Frá henni heyrðist stuna. Nei,
pabbi mátti ekki heyra að hún væri að
gráta, þá varð hann leiður.
Það var svo skrýtið að alltaf, þegar
pabbi hafði tekið út vonskuköstin sín,
fann hún fyrir sting. Þessi stingur byrj-
aði í maganum og leiddi síðan upp í
háls og varð þar að stórum hnút. Þeg-
ar hnúturinn leystist fór hann eldsnöggt
inn í höfuðið og um leið byijuðu tárin
að hrynja. Það var svo vont að hafa
þennan sting í höfðinu, hann framkall-
aði svo mikinn sársauka og einmana-
leikinn varð óumræðilegur. Nú mundi
hún það, henni leið eins og Palla einum
í heiminum.
Hún stóð upp og tíndi upp fötin sín,
sem lágu vítt og dreift um herbergið,
og klæddi sig í. Henni þótti verst að
missa af leikfimitímanum á eftir því
henni þótti svo gaman í leikfimi. Hvem-
ig skyldi vinkona hennar hafa vitað að
hún yrði of sein í leikfimitímann eftir
hádegi? Reyndar hafði hún sagt henni
að pabbi hennar yrði stundum reiður,
en hvemig gat hún vilað að hann yrði
það í dag? Hún yrði að tala betur við
hana og segja henni að pabbi hennar
væri besti pabbi í heimi, hann væri
bara veikur og þess vegna yrði hann
stundum reiður.
Mikið var að pabbi fór í vinnuna,
kannski næði hún tímanum ef hún
færi á hjólinu sínu. Pabbi hennar hafði
keypt þetta hjól fyrir viku. Reyndar
átti hún tvö hjól fyrir en pabba fannst
þetta hjól svo fallegt að hann keypti
það handa henni. Henni fannst það líka
flott.
„Sæl, elskan, ertu komin heim?“ kaO-
aði mamma hennar úr eldhúsinu.
„Ha,“ sagði hún og virtist ekki átta
sig strax. „Já, ég er komin.“
„Maturinn er alveg að verða til, ég
bjó til samlokur sem ég skellti i ör-
bylgjuofninn. Ég þarf nefnilega að fara
á fund í kvöld. Hvemig var í skólanum,
vinan?“ sagði mamma.
„Allt í lagi,“ sagði hún dauflega. Pabbi
var ekki kominn.
„Hvað er að stelpunni minni? Kom
eitthvað fyrir í dag?“ sagði mamma
vorkunnsamlega og faðmaði hana að
sén
„Ég.. .ég ætlaði ekki að fara að gráta,
það kom bara," sagði hún og grét
beisklega í faðminum á mömmu sinni.
„Þú verður að segja mér hvað er að
svo ég geti huggað þig.“
Dagurinn hafði verið hræðilegur. Hún
hafði talað við vinkonu sína um pabba
hennar, en þær höfðu farið heim til
hennar eftir skóla. Vinkona hennar
sagðist nefnilega alveg vita hvað pabbi
hennar gerði við hana, mamma hennar
hafði sagt henni það. Hún hafði sagt
að pabbi hennar væri afbrigðilegur
glæpamaður. Hún sagði líka eitthvað
meira sem hún gat ekki munað, eitt-
hvað um ofbeldi sem pabbi hennar
hafði frainið. Það var bara ekki rétt,
pabbi hennar vildi ekki beija neinn,
hann var of góður í sér til þess. Hún
hafði farið að gráta og sagt að vinkona
hennar mætti ekki tala svona um pabba
hennar, hann sem væri svo góður og
gerði allt fyrir hana sem hún bað um.
Hann hafði keypt handa henni vasa-
diskó, Don-cano úlpu og húsgögnin í
herbergjð sem allir öfunduðu hana af.
Hún hafði tekið andköf og grátið meira
og öskrað að vinkonu sinni og sagt að
hún væri fifl og mætti ekki ljúga um
pabba sinn. í því hafði mamma vin-
konu hennar koinið inn í herbergið.
Hún hafði samt haldið áfram að öskra
og þá hafði mamma hennar hent henni
út og sagt henni að láta aldrei sjá sig
með dóttur hennar framar.
Hún hætti að tala og leit á mömmu
sína. Mamma hennar hafði sleppt henni
og sest í leðursófann. Hún starði fram
fyrir sig og sagði ekki orð.
„Mamma, segðu eitthvað," bað hún
snöktandi. Mamina hennar leit snöggt
á hana og hún gat ekki séð á andliti
hennar hvort hún var reið eða hrygg.
Klikk, heyrðist í örbylgjuofninum. í
því stökk mamma á fætur án þess að
segja orð og rauk inn í svefnherbergi.
Núna vildi enginn tala við hana,
hvorki vinkona hennar né mamma.
Hvert gat hún þá farið? Hún vissi að
hún hefði aldrei átt að segja mömmu
frá þessu, þetta mál virtist valda öllum
óhamingju og það var allt henni að
kenna.
„Farðu í úlpuna þína, stelpa," kallaði
mamma hennar höst. Hún kom síðan
út úr svefnherberginu með tvær ferða-
töskur.
„Ertu tilbúin? Hér verðum við ekki
stundinni lengur," sagði mamma henn-
ar og þær gengu út og að bílnum.
Mamma settist undir stýri og setti bílinn
í gang.
„Mamma, þama er pabbi," hrópaði
hún. „Kemur hann ekki með okkur?
Pabbi er stundum góður.“
Hún sá út um afturgluggann að pabbi
stóð einn á tröppunum.
17. TBL VIKAN 9