Vikan - 23.04.1987, Síða 37

maður var að físka sér heimastelpu á böllum, að
heimastrákamir komu til að slást þegar vel lá á
þeim. Það var líka ákveðin hefð, þegar við fómm
saman á dansleiki, stelpur og strákar af verbúð-
inni, að ef stelpumar lentu í einhveiju klandri, til
dæntis strákar að kássast upp á þær, þá komu
þær til okkar og báðu um hjálp. Þá stóðum við
gott tímabil þó ég væri ekki mjög vel liðinn af
ákveðnu fólki, þvi ég var si og æ að kvarta um
slæman aðbúnað, dýrt fæði og stofna til verk-
falla. En Vestmannaeyjar búa yfir ótrúlegum
sjarma, þar er gott og lífsglatt fólk, dálítið sérlund-
að en ótrúlega samheldið. Og þetta er duglegasta
og vinnusamasta fólk sem ég hef kynnst á minni
upp allir sem einn, brettum upp ermar, gengum
að viðkomandi og annaðhvort vom þeir kýldir
niður eða við kýldir niður. Við vomm raunveru-
lega eins og ein stór fjölskylda. Og í þessu
verbúðalífi fann ég sjálfan mig fyrst, mér leiddist
aldrei að búa í verbúð og leiddist aldrei vinnan."
H\ar varstu lengst á sama stað?
„Það var i Vestmannaeyjum. Það var mjög
ævi sem verkamaður. Maður þurfti nánast að
vinna þar til ntál var að æla til að standa undir
sæmilegu áliti sem vinnukraftur. Þama vom á
þessum ámm frægustu slagsmálahundar landsins,
ntenn eins og Bjössi í Klöpp, Gressi Gmnk, Nín-
onbræðumir og margir, margir fleiri. Og frægir
slagsmálahundar frá öðmm verstöðvum á landinu
kornu til að reyna sig við þessa kappa. Eftir böll
fóiu menn heim að skipta uiu föt til að geta sleg-
ist og þegar best lét var iðulega hægt að velja úr
þetta tveimur til þremur slagsmálum. Um leið og
spurðist að einhverjar þjóðsagnapersónur væm
að undirbúa slagsmál þyrptist mannfjöldinn þang-
að til að horfa á kúnstimar. Þetta fannst mér
æði.“ Og nú brosir Bubbi dálítið kankvíslega.
„Fólk neyddist til ad
láta misbjóða sér og
héltkjaftiþvíþað
þurfti á vinnwmi að
halda ...“
En áfram með verbúðablúsinn.
„Það var svosem ekkert sældarlíf í verbúðunum
almennt. I einni þeirra til dæmis vorurn við um
sextíu krakkar og þar var ein sturta, engin þvotta-
vél og herbergin vom hvorki vind- né vatnsheld.
En þó ég segði áðan að þama hafi verið karl-
mennskumórall rikjandi þá var hann ekki í formi
kvennakúgunar í sambúð við stelpumar þvi strák-
amir þvoðu sinn þvott og þrifu verbúðina til jafns
við þær. Og ég man aldrei eftir að það hafi verið
litið á stelpumar sem óæðri vemr, langt frá því.
Á þessum stöðum var saman kominn breiður
hópur fólks, allt frá gömlum mönnum sem höföu
búið í verbúðum í þijátíu ár til skólakrakkanna
á sumrin, en kjaminn var fólk á öllum aldri sem
ferðaðist milli verbúða árið unt kring og þekkti
ekki annað líf. Ég var einn af því. Og á sumrin
kom maður oftast í bæinn og annaðhvort slapp-
aði maður af og slæptist eða fór til útlanda eitthvað
á flakk eftir að hafa náð sér í hass til Kristjaníu.
Á þessum árum fór ég fyrir alvöra að spekúlera
í músík og semja sjálfur, svona aðallega til að
skemmta krökkununt, og sjálfum mér, í verbúð-
inni á kvöldin. Þvi sú músík í óskalagaþáttum
sjómanna, sem átti að fjalla að einhveiju leyti um
það líf sem við liföum, var ranglega ýkt og fegruð
og þar sveif fölsk rómantík yfir vötnum. Víst var
rómantík hjá okkur en hún var raunsærri en það
að lífið væri bara dans á rósum. Maður vaknaði
vissulega fljótt til meðvitundar um hversu illa var
búið að þessari stétt, bæði sjómönnum og fisk-
verkunarfólki, þannig að mínir fyrstu textar fjöll-
uðu óhjákvæmilega um þetta líf. HöfuðandsUeð-
ingar okkar verbúðafólkins vom oftast
verkstjóramir eða eigendur viðkomandi frysti-
húss. Ekki var það vegna þess að við værum svo
vel skóluð í íslenskri verkalýðspólitík heldur miklu
frekar bein afleiðing af þeirri meðferð sem við
fengum. Það gekk til dæmis mjög brösuglega að
fá borgaðan farmiða aðra leiðina og ennþá verr
að fá greidda vinnufatapeninga því fatnaður eyði-
lagðist oft á tíðum í vinnunni. Þó var þetta réttur
okkar. Ef maður var með einhvem kjaft var
maður annaðhvort dópisti eða kommúnisti, sem
var raunar lagt að jöfnu, og rekinn.
Nokkur era vinnuslysin sem ég man eftir þar
17. TBL VIKAN 37