Vikan - 23.04.1987, Side 52

Hundur um nótt
Sakamálasaga cftir Edmund Crispen
Það var napurt kvöld í febrúarmán-
uði. Þegar Gervas Fen, prófessor í
enskri málfræði og bókmenntum við
háskólann i Oxford, kom heim til sín
frá kvöldverði beið Anna Cargill eftir
honum í stofunni.
Anna var hljóðlát og myndarleg stúlka
og þótt hún væri ekki neinn gáfnavargur
var hún tvímælalaust viðkunnanlegust
þeirra nýstúdenta sem voru undir leið-
sögn Gervasar Fen.
„Gaman að sjá yður hér,“ sagði Fen.
Hann vissi að faðir Önnu var nýlega
látinn og hún hafði fengið leyfí fyrstu
vikurnar af önninni til að ganga frá sín-
um_ málum.
„Ég verð að viðurkenna að ég er ekki
hingað komin til að ræða um nám
mitt,“ sagði hún. „Það sem ég á við. . .
ehem. . .er hvort þér gætuð hjálpað mér
varðandi persónulegt vandamál."
„En siðferðilegur styrktarmaður yðar
úr hópi prófessoranna. ..“ byrjaði Fen
en skyndilega rifjaðist upp fyrir honum
hver það var. „Nei, að sjálfsögðu ekki.
Bíðið smástund meðan ég næ í eitthvað
í glösin handa okkur og síðan skuluð
þér segja mér frá öllu saman.“
„Þetta er sjálfsagt tómur kjánaskapur
í mér,“ sagði Anna þegar þau voru
búin að koma sér fyrir. „En hér kemur
sagan. Ég veit ekki hversu mikið þér
vitið um fjölskyldu mína en móðir mín
dó fyrir mörgum árum og faðir
minn. . .það sem skiptir máli varðandi
hann er að hann hafði ástríðu á demönt-
um. Hann hafði ekki atvinnu af þeim
heldur voru þeir aðaláhugamál hans.
Fyrir tveim mánuðum keypti hann gríð-
arstóran demant sem hann hafði lengi
haft mikla ágirnd á. Fyrir demantinn
gaf hann um það bil þrjá fjórðu hluta
allra eigna sinna.
Nú í ársbyrjun lokaði pabbi húsinu
okkar í Abingdon og fór til Ástralíu í
viðskiptaerindum. Ég hef hins vegar
íbúð hér í bænum því þannig vildi hann
hafa það. Hann tók demantinn ekki
með sér heldur skildi hann eftir í hús-
inu. . .“
Fen hleypti brúnum.
„Ja, sko, sjáið þér til, steinninn var
jafnöruggur þar og í banka. Þegar pabbi
byrjaði að safna demöntum lét hann
gera vinnustofu sína þjófhelda. Það var
aðeins til eitt sett af lyklum og það
geymdi hann hjá Spottiswood, lögfræð-
ingi sínum.“
Anna dró djúpt andann: „Síðan dó
hann í umferðarslysi i Sidney. . . Þegar
skeytið kom flýtti ég mér til Abingdon,
ráfaði um og rifjaði upp liðna líð. Þá
sá^ég Spottiswood aka burt frá húsinu.
Ég held að hann hafi ekki orðið mín
var. Ég reyndi að kalla á hann en hanti
stöðvaði ekki bifreiðina. Nú, hann var
svo sem í fullum rétti til þess að vera
þarna þar sem hann var lögfræðingur
pabba. Mér hefur ætíð verið meinilla
við Spottiswood. . .“
Anna ók sér í sætinu. „ Og ég er hand-
viss um að hann var þrjótur.“
Eftir augnabliksþögn hélt hún áfram:
„Ég hef að sjálfsögðu ekki nokkrar
sannanir fyrir máli mínu og þér þurfið
ekki að trúa mér frekar en þér viljið,
ég lét þess bara getið vegna þess að það
er ein af ástæðum þess að ég er hingað
komin. Spottiswood. . .“
„Þér segið, hann „var" þrjótur. . .“
„Já, það er það sem ég kem næst að.
Spottiswood fékk hjartaáfall og varð
bráðkvaddur fyrir þrem vikum,
skömmu eftir að ég sá hann i Abing-
don. Þá var hann ekki búinn að verða
sér úti um tilskilda pappíra hjá skiptar-
áðanda.
Síðan var Harry frændi minn gerður
að fjárhaldsmanni mínum og hefur því
lekið fjárreiður búsins í sínar hendur.
Spotliswood hafði lyklana að vinnu-
stofu pabba og nú er Harry frændi með
þá"
52 VIKAN 17. TBL