Vikan - 28.12.1987, Síða 31

drengurinn væri fæddur flautu-
leikari. Þegar hann var u.þ.b. 11
ára gamall tók Hafsteinn Guð-
mundsson við kennslunni og
allt fór að ganga vel. Velgengnis-
saga Sigurðar hefur verið nær
óslitin síðan. Fyrstu verðlaunin
fékk hann vorið 1976, en aðeins
ein slík verðlaun eru veitt á ári
við skólann.
„Þetta kom mér verulega á
óvart. Ég hafði verið í meðailagi
árið áður, var orðinn afhuga
flautunni og áhuginn kominn
yfir á saxófóninn. Mig hafði um
skeið dreymt um saxófón og
reynt að hafa áhrif á foreldra
mína þess efhis. Verðlaunin riðu
Maöur og hljóðfæri
eru eitt. „Big Sig"
Flosason spilar
verölaunalagiö Im
Memoriam.
sennilega baggamuninn að ég
gat sannftert þau um nauðsyn
siíks hljóðferis.
Svo var saxófónninn keyptur,
en það hefur líklega verið á síð-
asta virkum degi fyrir páska eða
hvítasunnu, því að ég komst
ekki í skólann til að læra að
meðhöndla þetta langþráða
hljóðferi. Svo' að það endaði
með því að mamma fór með
mig heim til Sveins Ólafssonar
heitins, fiðluleikara og jazzista,
og hann kenndi mér að blása í
saxófóninn og algengustu
fingrasetningar. En þetta voru
semsagt mín fyrstu kynni af
Sveini Ólafssyni.
Síðan fór ég í Tónlistarskól-
ann í Reykjavík, 14 eða 15 ára.
Þar var saxófónn ekki á hljóð-
feraskrá, svo ég hélt áfram
flautunámi, en gekk misjafhlega
í því á meðan ég blómstraði á
saxófóninn. Það endaði með því
að Hafeteinn Guðmundsson
fékk leyfi til að kenna mér á sax-
ófón og ég útskrifaðist með ein-
leikarapróf á saxófón fyrstur
manna og einn til þessa vorið
1983- Þá um vorið lauk ég einn-
ig stúdentsprófi frá M.H. Sumar-
ið áður hafði ég verið í Boston, í
Berklee College of Music og
lauk þar sumarönn í saxófón-
leik, sem var mér góður undir-
búningur undir námið hér.
Haustið 1983 kom ég svo til
Bloomington og hóf nám við
tónlistarháskólann hér. Vorið
1986 lauk ég tvöföldu B.M.
prófi þ.e.a.s. Bachelor of Music í
klassiskum saxófónleik og í jazz-
ffæðum. Nú sem stendur er ég
að vinna að tvöfaldri Master-
gráðu í jazzfræðum annarsvegar
og þremur tréblásturshljóðfær-
um hinsvegar þ.e. saxófón,
flautu og kiarinett. Því námi
mun ljúka næsta vor, 1988.“
- Þú hefur hlotið ótal viður-
kenningar fyrir námsárangur
ekki satt?
„Það er víst, s.l. sumar var
mér veitt svokallað „Perform-
ance Certificate" í klassískum
saxófónleik, sem aðeins fáein-
um veitist. Það var fyrir ffábær-
an músikalskan árangur, túlkun
og tækni. Til þess að hljóta
þessa viðurkenningu þarf fyrst
að útnefna viðkomandi af hálfu
deildarinnar og síðan að spila
fyrir hverja nefiidina á fetur
annarri, þar til blessun allra
þessara aðila hefur náðst. Þetta
er ansi strembið, en gaman að
það tókst.
f fyrra vetur fékk ég svo styrk
frá skólanum eða „Fellowship"
en til þess að fá hann þarf maður
að hafa mjög háa meðaleinkunn.
Sá styrkur nam $7500. í vetur
hef ég svo verið með aðstoðar-
kennarastöðu sem borgar skóla-
gjöld og einhver lítilsháttar laun
á mánuði, en í því starfi stjórna
ég þriðja Big Bandi skólans og
aðstoða David Baker aðalpro-
fessor Jazzdeildarinnar við
námskeið í improvisation eða
snarstefjun eins og Dr. Hall-
grímur Helgason snaraði svo
eftirminnilega.“
— Hvað hyggstu svo fyrir í
vor?
„Ég veit það ekki. Það koma
fiölmargir möguleikar til greina.
Ymist að halda áfram námi eða
leita að vinnu, en ég hef ekkert
gert þetta uppvið mig ennþá. Ég
er að hugsa um að láta það bara
koma í ljós, línurnar hljóta að
skýrast með tímanum."
— Þér hefúr aldrei dottið í hug
að breyta um fag, leggja kannski
eitthvað allt annað fyrir þig?
„Síðan ég var 12 ára og ákvað
að læra á saxófón hef ég aldrei
hugleitt alvarlega að skifta um
fag. Ég hef aldrei verið í vafa um
hvað ég væri, það var alltaf
eitthvað sem styrkti mig í trúnni
um að ég væri að fara réttar leið-
ir. Það má vera af því að ég fékk
bæði snemma og off tækifæri til
að spila heima og var orðinn
hálfvinnandi músíkant strax
þegar ég var 16 ára.
„Ég spilaði með Sinfóníu-
hljómsveitinni, í útvarp, í
sjónvarp, í Þjóðleikhúsinu í 1 ár
og var í ýmsum hljómsveitum,
lengst af í Nýja Kompaníinu. Við
gáfum út plötu og spiluðum
mikið opinberlega. Allt þetta
hefúr ýtt undir sjálfetraustið og
fúllvissuna um að ég væri á
réttri leið.“
— Og með ffamtíðina í hönd-
um sér gengur hann ákveðinn
aftur á sviðið. Saxófónninn virk-
ar eins og eðlilegt framhald af
manninum, svo tengdir eru þeir
félagarnir.
Ilmandi haustkvöldið tekur á
móti mér utan dyra — það er
sjávarlytk í loftinu.
VIKAN 31